Ik heb niets tegen vuurwerk, vind het mooi om naar te kijken of om af te steken..
In mijn jeugd heb ik dan ook heel wat vuurwerk in mijn vingers gehad en ik heb nog steeds 5 aan iedere hand ;)
Maar sinds wij een hond hebben merk je pas wat vuurwerk doet met sommige dieren.
Voorheen heb ik daar nooit bij stil gestaan.
Vanaf haar 2de jaar is het mis gegaan met de hond...Bij de eerste knallen begint het gehijg, trillen en kijkt ze angstig uit haar ogen. En dat is niet alles...als ze bang kruipt ze niet ergens onder een stoel, tafel of komt bij je liggen.
Nee, de hond gaat slopen...mand, schoenen, tassen, stoelen, kasten alles gaat eraan :S
In het begin hebben we haar zelfs in een bench (ijzeren kooi) gelegd maar die was de volgende ochtend compleet gesloopt.
Vanaf die tijd gaat ze aan de pillen
Dus zo rond eind december zorgen we ervoor dat de kalmeringspillen in huis zijn.
Maar nu de hond al 14 jaar is word het elk jaar eng om het te geven, al een aantal jaar geleden dachten we dat ze in zo'n pil zou blijven.
Hopelijk lukt het vanavond om met niet al te veel stress ook weer deze jaarwisseling door te komen.
vrijdag 31 december 2010
maandag 20 december 2010
4 weken voorbij
Zondagmorgen is een bijzondere dag....en niet omdat er een gigantisch pak met sneeuw ligt... maar vandaag mag vaders weer naar huis.
Onderweg naar mijn moeder rij ik door een prachtig winterlandschap. Ik heb gemengde gevoelens, aan de ene kant ben ik blij en aan de andere kant ben ik bang....blij omdat mij vader naar huis mag....bang omdat het misschien te zwaar is voor mijn moeder.
Mijn moeder staat al start klaar en springt bijna de auto in ;) Ze is heel erg blij, zo blij dat ze vaders eindelijk mee naar huis kan nemen. In een slakken gangetje rijden we naar het verpleeghuis.
In de huiskamer treffen we vaders aan. Hij zit een beetje voor zich uit te staren. Als hij mijn moeder zit zwaait hij enigszins twijfelend. Mijn moeder vraagt heel enthousiast of hij weet wat voor een dag het is. Hij heeft totaal geen idee. Ze verteld dat hij vandaag mee mag. Vaders reageert lauwtjes alsof hij niet weet wat dat inhoud.
Mijn moeder gaat naar zijn kamer om zijn spullen te verzamelen. Ondertussen blijf ik bij vaders, ik knuffel hem. Als mijn moeder zover is, kan ik de spullen meenemen naar de auto. Mijn vader heeft inmiddels door wat de bedoeling is, staat vlot op (iets wat normaal stroef gaat) en laat mijn moeder niet meer uit het oog.
Gezamenlijk gaan we naar zijn kamer. Ik doe vaders zijn jas aan. Moeders handelt nog wat af met iemand van het personeel. Vaders zegt dat de sleutels niet kan vinden...ik zeg dat we die niet nodig hebben. Hij mompelt iets wat niet al te positief klinkt. Ik grinnik zachtjes om hem, soms is hij zo'n mopperkont.
Na gedag te hebben gezegd tegen het personeel lopen mijn ouders hand in hand voor mij uit naar de uitgang.
Ik ga de auto halen, omdat het heel glad is buiten, parkeer hem voor de deur. Mijn vader probeert in te stappen en mijn moeder helpt hem daarbij. Het gaat niet zo makkelijk en ik neem het van mijn moeder over.
Vaders zit half op de stoel, ik moet flink tegen zijn heup duwen om hem een beetje normaal op de stoel te krijgen.
Als ik naast hem in stap noemt vaders mij "chauffeur", ik lach daar om maar ik weet zeker dat hij echt dacht dat ik een "chauffeur" was. Hij vraagt van wie de auto is, "van mij" zeg ik. "jij hebt toch een andere auto?" zegt hij " Nee, dit is onze auto, al bijna 4 jaar" zeg ik weer. Hij gelooft me niet dus ik laat het onderwerp verder rusten en begin over de sneeuw te praten.
In de auto zit hij op de praatstoel. De verhalen die hij verteld raken kant noch wal. Ik denk dat dit een soort van nervositeit is.
Eenmaal thuis gekomen begint hij te huilen, de emoties komen los. Mijn moeder en ik pakken hem beet en knuffelen hem. Daarna gaat hij in zijn eigen stoel zitten. Hij zit er vermoeid uit.
Er zijn 4 zware emotionele weken voorbij.
Ik blijf nog even een bakkie drinken en daarna laat ik ze alleen.
Ik ben benieuwd wat de komende dagen zullen brengen....
Onderweg naar mijn moeder rij ik door een prachtig winterlandschap. Ik heb gemengde gevoelens, aan de ene kant ben ik blij en aan de andere kant ben ik bang....blij omdat mij vader naar huis mag....bang omdat het misschien te zwaar is voor mijn moeder.
Mijn moeder staat al start klaar en springt bijna de auto in ;) Ze is heel erg blij, zo blij dat ze vaders eindelijk mee naar huis kan nemen. In een slakken gangetje rijden we naar het verpleeghuis.
In de huiskamer treffen we vaders aan. Hij zit een beetje voor zich uit te staren. Als hij mijn moeder zit zwaait hij enigszins twijfelend. Mijn moeder vraagt heel enthousiast of hij weet wat voor een dag het is. Hij heeft totaal geen idee. Ze verteld dat hij vandaag mee mag. Vaders reageert lauwtjes alsof hij niet weet wat dat inhoud.
Mijn moeder gaat naar zijn kamer om zijn spullen te verzamelen. Ondertussen blijf ik bij vaders, ik knuffel hem. Als mijn moeder zover is, kan ik de spullen meenemen naar de auto. Mijn vader heeft inmiddels door wat de bedoeling is, staat vlot op (iets wat normaal stroef gaat) en laat mijn moeder niet meer uit het oog.
Gezamenlijk gaan we naar zijn kamer. Ik doe vaders zijn jas aan. Moeders handelt nog wat af met iemand van het personeel. Vaders zegt dat de sleutels niet kan vinden...ik zeg dat we die niet nodig hebben. Hij mompelt iets wat niet al te positief klinkt. Ik grinnik zachtjes om hem, soms is hij zo'n mopperkont.
Na gedag te hebben gezegd tegen het personeel lopen mijn ouders hand in hand voor mij uit naar de uitgang.
Ik ga de auto halen, omdat het heel glad is buiten, parkeer hem voor de deur. Mijn vader probeert in te stappen en mijn moeder helpt hem daarbij. Het gaat niet zo makkelijk en ik neem het van mijn moeder over.
Vaders zit half op de stoel, ik moet flink tegen zijn heup duwen om hem een beetje normaal op de stoel te krijgen.
Als ik naast hem in stap noemt vaders mij "chauffeur", ik lach daar om maar ik weet zeker dat hij echt dacht dat ik een "chauffeur" was. Hij vraagt van wie de auto is, "van mij" zeg ik. "jij hebt toch een andere auto?" zegt hij " Nee, dit is onze auto, al bijna 4 jaar" zeg ik weer. Hij gelooft me niet dus ik laat het onderwerp verder rusten en begin over de sneeuw te praten.
In de auto zit hij op de praatstoel. De verhalen die hij verteld raken kant noch wal. Ik denk dat dit een soort van nervositeit is.
Eenmaal thuis gekomen begint hij te huilen, de emoties komen los. Mijn moeder en ik pakken hem beet en knuffelen hem. Daarna gaat hij in zijn eigen stoel zitten. Hij zit er vermoeid uit.
Er zijn 4 zware emotionele weken voorbij.
Ik blijf nog even een bakkie drinken en daarna laat ik ze alleen.
Ik ben benieuwd wat de komende dagen zullen brengen....
woensdag 24 november 2010
Vader even ophalen voor ziekenhuisbezoek
Met een goed gevoel parkeer ik de auto bij het verpleeghuis waar vaders tijdelijk zit. Ik ga hem ophalen om dan vervolgens naar het ziekenhuis te gaan om moeders te bezoeken.
Op de parkeerplaats kom ik een vriendin van mijn ouders tegen. Die vriendin heeft een zuster in het huis zitten. We blijven even staan kletsen. Ze verteld dat vaders niet in 1 van de huiskamers zit maar op zijn kamer op bed ligt.
Ik begroet de vrouw bij de receptie en loop naar de afdeling. Toch kijk even in de huiskamers of vaders daar echt niet zit. Ik loop door naar zijn kamer. De deur staat op een kiertje.
Ik klop op deur en loop naar binnen..... Ik schrik...Ik zie een man op bed liggen met zijn mond open waardoor hij van die ingevallen wangen krijgt. Dit is een afschuwelijk gezicht.
Ik geef hem een kus en aai over zn bol in de hoop dat hij daardoor wakker word. Helaas lukt dat niet. "papa, word eens wakker" probeer ik dan maar. Hij mompelt onverstaanbare dingen. Ik probeer het met " Ga je met me mee, dan gaan we mama opzoeken in het ziekenhuis" Heel voorzichtige gaan zijn ogen een beetje open maar is zo slaperig. Ik blijf tegen hem praten.
Op een gegeven moment krijg ik iets meer contact met hem, hij kijkt me door de kiertjes van zijn ogen aan en begint te huilen. Er schiet gelijk een brok in mijn keel en de tranen staan hoog. Ik heb de grootste moeite om het ook niet op een janken te zetten. Het lukt me om me in te houden....Ik pak hem stevig beet en kus en knuffel mijn vader. Beetje bij beetje word hij wakker. Ik zeg nog een keer dat ik hem kom ophalen om naar moeders te gaan.
Voordat we kunnen gaan moet hij nog even plassen. Ik moet hem helpen met het ophalen van zijn broek. Hij bekijkt zichzelf in de spiegel en ik zeg "zit je haar nog goed" Hij lacht en zegt " Ik blijf een knappe vent" Ik barst in lachen en vaders lacht heerlijk mee. ( zijn lijflied is dan ook die van Peter Blanker - Tis moeilijk bescheiden te blijven)
Na zijn schoenen en jas te hebben aan gedaan, gaan we op pad. We lopen langs de naast gelegen slaapkamer waar de buurvrouw op bed ligt. Hij zegt " Kijk daar ligt je moeder al " Ik leg uit dat we nog niet in het ziekenhuis zijn.
Een kleine 20 minuten later lopen we de kamer van mijn moeder op. Moeders kijkt blij verrast op. Zodra vaders moeders ziet begint hij weer te huilen. Hij heeft haar vreselijk gemist en is blij haar te zien.
Ik zet hem op een stoel bij het bed, hij houd haar hand vast.
Na 3 kwartier gaan we richting het verpleeghuis. Onderweg mompelt hij weer onverstaanbaar maar hij zegt duidelijk "Mama zat er monter bij hé?" Ik vraag of hij het fijn vond dat we even langs zijn geweest, hij knikt en mompelt ja.
Het is al donker als we op de parkeerplaats aankomen. Hij vraagt wat ik hier moet afleveren. Ik vertel hem dat hij hier toch logeert zolang moeders niet voor hem kan zorgen. Hij zegt "Owja" maar aan de klank van zijn stem hoor ik dat hij eigenlijk niet weet. Ik zeg tegen hem dat morgen mijn zus komt en zij hem weer mee neemt naar het ziekenhuis.
Nou vond ik het van de week al verschrikkelijk om hem naar het verpleeghuis te brengen, nu voel ik nog erger.
Ik zet hem aan tafel in de huiskamer, het is bijna etenstijd.
Ik zeg hem gedag en hij vraagt hoe hij nu thuis moet komen... Rustig leg ik hem uit dat hij daar logeert. "dus jou zie ik dan niet meer vanavond?" zegt hij dan " Nee, vanavond niet meer, maar morgenochtend ben ik er weer " zeg ik snel. Ik geef hem een dikke kusknuf en zeg "tot morgen papa, eet smakelijk"
Op de parkeerplaats kom ik een vriendin van mijn ouders tegen. Die vriendin heeft een zuster in het huis zitten. We blijven even staan kletsen. Ze verteld dat vaders niet in 1 van de huiskamers zit maar op zijn kamer op bed ligt.
Ik begroet de vrouw bij de receptie en loop naar de afdeling. Toch kijk even in de huiskamers of vaders daar echt niet zit. Ik loop door naar zijn kamer. De deur staat op een kiertje.
Ik klop op deur en loop naar binnen..... Ik schrik...Ik zie een man op bed liggen met zijn mond open waardoor hij van die ingevallen wangen krijgt. Dit is een afschuwelijk gezicht.
Ik geef hem een kus en aai over zn bol in de hoop dat hij daardoor wakker word. Helaas lukt dat niet. "papa, word eens wakker" probeer ik dan maar. Hij mompelt onverstaanbare dingen. Ik probeer het met " Ga je met me mee, dan gaan we mama opzoeken in het ziekenhuis" Heel voorzichtige gaan zijn ogen een beetje open maar is zo slaperig. Ik blijf tegen hem praten.
Op een gegeven moment krijg ik iets meer contact met hem, hij kijkt me door de kiertjes van zijn ogen aan en begint te huilen. Er schiet gelijk een brok in mijn keel en de tranen staan hoog. Ik heb de grootste moeite om het ook niet op een janken te zetten. Het lukt me om me in te houden....Ik pak hem stevig beet en kus en knuffel mijn vader. Beetje bij beetje word hij wakker. Ik zeg nog een keer dat ik hem kom ophalen om naar moeders te gaan.
Voordat we kunnen gaan moet hij nog even plassen. Ik moet hem helpen met het ophalen van zijn broek. Hij bekijkt zichzelf in de spiegel en ik zeg "zit je haar nog goed" Hij lacht en zegt " Ik blijf een knappe vent" Ik barst in lachen en vaders lacht heerlijk mee. ( zijn lijflied is dan ook die van Peter Blanker - Tis moeilijk bescheiden te blijven)
Na zijn schoenen en jas te hebben aan gedaan, gaan we op pad. We lopen langs de naast gelegen slaapkamer waar de buurvrouw op bed ligt. Hij zegt " Kijk daar ligt je moeder al " Ik leg uit dat we nog niet in het ziekenhuis zijn.
Een kleine 20 minuten later lopen we de kamer van mijn moeder op. Moeders kijkt blij verrast op. Zodra vaders moeders ziet begint hij weer te huilen. Hij heeft haar vreselijk gemist en is blij haar te zien.
Ik zet hem op een stoel bij het bed, hij houd haar hand vast.
Na 3 kwartier gaan we richting het verpleeghuis. Onderweg mompelt hij weer onverstaanbaar maar hij zegt duidelijk "Mama zat er monter bij hé?" Ik vraag of hij het fijn vond dat we even langs zijn geweest, hij knikt en mompelt ja.
Het is al donker als we op de parkeerplaats aankomen. Hij vraagt wat ik hier moet afleveren. Ik vertel hem dat hij hier toch logeert zolang moeders niet voor hem kan zorgen. Hij zegt "Owja" maar aan de klank van zijn stem hoor ik dat hij eigenlijk niet weet. Ik zeg tegen hem dat morgen mijn zus komt en zij hem weer mee neemt naar het ziekenhuis.
Nou vond ik het van de week al verschrikkelijk om hem naar het verpleeghuis te brengen, nu voel ik nog erger.
Ik zet hem aan tafel in de huiskamer, het is bijna etenstijd.
Ik zeg hem gedag en hij vraagt hoe hij nu thuis moet komen... Rustig leg ik hem uit dat hij daar logeert. "dus jou zie ik dan niet meer vanavond?" zegt hij dan " Nee, vanavond niet meer, maar morgenochtend ben ik er weer " zeg ik snel. Ik geef hem een dikke kusknuf en zeg "tot morgen papa, eet smakelijk"
In het ziekenhuis
Dinsdagochtend haal ik mijn moeder op.
Ik ga met haar mee naar het ziekenhuis, voorheen zou mijn vader aan haar zijde hebben gestaan. Dus de taak is nu aan mij, iets wat ik met veel liefde doe.
Moeders is nu toch wat nerveus....Nu vaders goed verzorgt word kan ze nu even aan zichzelf denken.
Nog ff checken of we alles hebben, we willen niet nog een keer heen en weer rijden ;)
Bij het ziekenhuis aan gekomen is het een drama om een parkeerplek te vinden, ik zet moeders voor de deur eruit en ga rustig opzoek. na uiteindelijk een plekje te hebben gevonden, loop ik het ziekenhuis binnen op zoek naar de goede afdeling.
Nou zo makkelijk is dat niet hier (onbekend ziekenhuis voor mij) Na verschillende afdelingen en een aantal liftbezoekjes vind ik dan moeders.
Ze heeft een éénpersoons kamer, maar voordat ze zich gaat settlen, moet ze eerst nog langs het lab om bloed te prikken voor de juiste bloedgroep. Daarna is wachten op wat gaat gebeuren.
Een verpleegkundige legt uit wat de bedoeling is. Rond een uur of 12 moet ze omgekleed zijn in zo'n sexy operatieshort.#not Moeders krijgt een prik tegen trombose.Volgens de planning word ze om 13u45 opgehaald en gaat ze om 14u45 onder het mes. Ondertussen is mijn zus er ook bijgekomen.
We zitten lekker te kletsen en de tijd gaat redekijk snel. We lachen ons rot *pinkt traantje weg* als moeders in t sexy short verschijnt. Mijn zuster en ik worden uitgemaakt voor rotmeiden ;) Moeders weet niet hoe snel zij onder dekens moet.
De tijd verstrijkt....
De verpleegkundige laat ons weten dat het ondertussen 14u15en 15u15 is geworden ipv 13u45 en 14u45.
We kletsen rustig verder als het inmiddels 14u15 is geworden.. maar moeders word niet opgehaald... om 14u30 nog steeds niemand en 14u45 gaat mijn zuster is ff informeren hoe t nu zit. Er is dus een spoedgeval tussen gekomen. Fijn dat we op tijd geinformeerd worden.#fail
Om 15u30 is het dan eindelijk zover, moeders word opgehaald. Ik ga daarna naar huis en mijn zus gaat langs vaders om te kijken hoe t daar is.Telefonisch hebben we al contact gehad met het verpleeghuis. Vaders heeft een goede eerste nacht gehad en weet de reden waarom hij daar zit. :)) Dat doet ons goed.
Rond kinderbedtijd gaat de telefoon..het is mijn moeder, ze ligt weer op de afdeling.
Ik stap daarna in de auto en rij naar het ziekenhuis.
Moeder ligt aan een infuus met pijnstillers en krijgt nog zuurstof toegediend.
Ze ziet er wat duffig uit, wat logisch is natuurlijk, en praat een beetje met dubbele tong.
Alles is prima verlopen, nu maar hopen op een voorspoedig herstel....
Ik ga met haar mee naar het ziekenhuis, voorheen zou mijn vader aan haar zijde hebben gestaan. Dus de taak is nu aan mij, iets wat ik met veel liefde doe.
Moeders is nu toch wat nerveus....Nu vaders goed verzorgt word kan ze nu even aan zichzelf denken.
Nog ff checken of we alles hebben, we willen niet nog een keer heen en weer rijden ;)
Bij het ziekenhuis aan gekomen is het een drama om een parkeerplek te vinden, ik zet moeders voor de deur eruit en ga rustig opzoek. na uiteindelijk een plekje te hebben gevonden, loop ik het ziekenhuis binnen op zoek naar de goede afdeling.
Nou zo makkelijk is dat niet hier (onbekend ziekenhuis voor mij) Na verschillende afdelingen en een aantal liftbezoekjes vind ik dan moeders.
Ze heeft een éénpersoons kamer, maar voordat ze zich gaat settlen, moet ze eerst nog langs het lab om bloed te prikken voor de juiste bloedgroep. Daarna is wachten op wat gaat gebeuren.
Een verpleegkundige legt uit wat de bedoeling is. Rond een uur of 12 moet ze omgekleed zijn in zo'n sexy operatieshort.#not Moeders krijgt een prik tegen trombose.Volgens de planning word ze om 13u45 opgehaald en gaat ze om 14u45 onder het mes. Ondertussen is mijn zus er ook bijgekomen.
We zitten lekker te kletsen en de tijd gaat redekijk snel. We lachen ons rot *pinkt traantje weg* als moeders in t sexy short verschijnt. Mijn zuster en ik worden uitgemaakt voor rotmeiden ;) Moeders weet niet hoe snel zij onder dekens moet.
De tijd verstrijkt....
De verpleegkundige laat ons weten dat het ondertussen 14u15en 15u15 is geworden ipv 13u45 en 14u45.
We kletsen rustig verder als het inmiddels 14u15 is geworden.. maar moeders word niet opgehaald... om 14u30 nog steeds niemand en 14u45 gaat mijn zuster is ff informeren hoe t nu zit. Er is dus een spoedgeval tussen gekomen. Fijn dat we op tijd geinformeerd worden.#fail
Om 15u30 is het dan eindelijk zover, moeders word opgehaald. Ik ga daarna naar huis en mijn zus gaat langs vaders om te kijken hoe t daar is.Telefonisch hebben we al contact gehad met het verpleeghuis. Vaders heeft een goede eerste nacht gehad en weet de reden waarom hij daar zit. :)) Dat doet ons goed.
Rond kinderbedtijd gaat de telefoon..het is mijn moeder, ze ligt weer op de afdeling.
Ik stap daarna in de auto en rij naar het ziekenhuis.
Moeder ligt aan een infuus met pijnstillers en krijgt nog zuurstof toegediend.
Ze ziet er wat duffig uit, wat logisch is natuurlijk, en praat een beetje met dubbele tong.
Alles is prima verlopen, nu maar hopen op een voorspoedig herstel....
dinsdag 23 november 2010
Wegbrengen
Het was zover...
Ik sta bij mijn ouders voor de deur.
Eenmaal binnen gekomen blijkt dat vaders nog heerlijk ligt te slapen. Volgens mijn moeder heeft hij totaal niet de zenuwen of zo iets dergelijks.
Hij wilde zonder problemen zijn schoonheidslaapje doen voor dat we hem zouden wegbrengen. Dit verbaasde mij compleet...
Normaal gesproken is hij al nerveus bij het minste en geringste.
Terwijl moeders vaders uit bed helpt, zet ik zijn koffer in de auto. De tranen zitten hoog maar ik hou me sterk. Weer binnen geef ik vaders een dikke kusknuf en moeders moet nog ff bellen met het ziekenhuis om te vragen hoelaat zij de volgende dag verwacht word. Ze verteld aan vaders dat ze om 10u30 in t ziekenhuis moet zijn... Hij lacht naar mij en zegt "Nu ben je helmaal voor niets gekomen hé!" "Hoe bedoel je?"vraag ik. "je hoef me nu niet weg te brengen want mag pas morgenochtend om 10u30 komen" zegt hij dan. Ik leg hem uit dat mama morgen om 10u30 in het ziekenhuis moet zijn en dan we hem zo meteen gaan wegbrengen. Hij kijkt me met een lege blik aan....
We stappen,vader met moeite, in de auto, ik verwacht elk moment dat vaders aangeeft dat hij niet wil maar dat gebeurt niet.
Niet lang daarna komen we bij het verpleeghuis aan.
We melden ons bij de receptie en wachten daarna op een begeleidster. Na een tijd worden we op gehaald door een vrouwtje van de afdeling. Ook nu laat me vaders zich alles over zich heen komen. Ik neem de omgeving in me op. Het zit er niet slecht uit hier, alles is netjes en schoon. We gaan een klapdeur door en bevinden ons gelijk op de gesloten afdeling.#bah
We gaan een kantoortje in om nog wat dingen op een rij te zetten. Er ontbreken nog een aantal gegevens, die gegevens hadden ze allang moeten hebben. Nu blijkt dat ze eigenlijk niet zeker wisten of mijn vader wel zou komen vandaag. We zijn dus nog ff zoet met de paperassen. Tijdens het invullen heeft mijn vader zelfs praatjes, ook iets wat mij zeer verbaasd.
Mijn moeder ontdekt dat ze zijn medicijnen en toiletspullen is vergeten. Dus straks rijden we nog ff heen en weer op dat op te halen.
We gaan naar de kamer waar vaders de komende weken gaat slapen. Hij heeft een kamer voor zichzelf, iets wat hij zeker kan waarderen. Het is nette kamer met een redelijk grote kastenwand met wastafel meubel er tussen. Tegen over zijn bed staat een televisie en er staat nog een grote luie stoel.
Het huis heeft hele grote open ruimte waar de bewoners en logees rond kunnen lopen. Op de beneden verdieping zijn 2 afdelingen die uit komen op die ruimte. Elke afdeling bestaat uit een gang met slaapkamers en hebben 2 woonkamers.
Één van die woonkamers gaan we binnen, het zit er knusjes uit.... op een flatscreen brand gezellig een haardvuur :) Er staan 2 grote banken en 1 kleinere bank en aantal luie stoelen en voor de rest nog 4 eettafels. Ik zie aan mijn moeder dat ze het zwaar heeft... We zetten vaders bij een vriendelijke man aan tafel, die er vrolijk oplos kletst. We vertellen vaders dat we zijn medicijnen enzo gaan ophalen en dat we snel weer terug zijn. Hij blijft rustig zitten en zegt ons gewoon gedag.
Met tranen in onze ogen verlaten de afdeling.
In een mum van tijd zijn we terug. Moeders geeft de medicijnen af en we zoeken vaders in de huiskamer op.
Hij heeft in de tussen tijd lekker een bakkie soep gegeten. Naast hem zit een man continue in zichzelf te praten. Mijn vader fluistert "die man hiernaast is er helemaal vanaf hoor!" Daar moeten we om lachen.
We kletsen nog wat en dan word het tijd om echt afscheid te nemen.
Ik voel me op dat moment zo ontzettend ***
Ik laat mijn vader hier achter omdat mijn moeder het ziekenhuis in gaat en hij niet alleen thuis kan zijn. Nu is het besef nog groter dan voorheen.
Buiten op de parkeerplaats laten we onze emoties de vrije loop.
zondag 21 november 2010
Morgen
Morgen is het zover....
Morgen gaat mijn vader(Alzheimer) voor 4 weken naar het verpleeghuis omdat deze week mijn moeder geopereerd moet worden.
Samen, mijn moeder en ik, gaan we hem wegbrengen.(Het lood zit al in mijn schoenen.) Het huis waar hij naar toe gaat is ook het huis waarvoor hij staat in geschreven. Dus helemaal onbekend is het niet voor hem, maar ik vrees met grote vrezen.
Vorige week hebben mijn ouders een weekje op Ameland doorgebracht. Een vreemde omgeving en een ander dagelijks ritme. Die week was het al duidelijk dat verandering niet goed is, dan raak hij meer in de war en is heel onrustig en dan is mijn moeder nog in de buurt.
Afgelopen vrijdagavond was hij hier bij ons thuis. Mijn moeder, mijn zus en ik zijn die avond uit geweest. Vaders bleef bij Menno. Ons huis is helemaal niet onbekend en Menno al helemaal niet. Maar toch was hij heel onrustig, bleef steeds vragen waar mijn moeder was.
Vanaf morgen gaat 4 weken doorbrengen in een vreemde omgeving zonder mijn moeder om hem heen, diegene waar hij zo afhankelijk van is. Hij zal zijn routine kwijtraken, zijn dagelijks ritme....
Die verandering zal hem absoluut geen goed doen maar helaas kan hij niet meer alleen thuis blijven.
Morgen is het zover....
Morgen is misschien wel het begin van het einde....
Morgen.....
Morgen gaat mijn vader(Alzheimer) voor 4 weken naar het verpleeghuis omdat deze week mijn moeder geopereerd moet worden.
Samen, mijn moeder en ik, gaan we hem wegbrengen.(Het lood zit al in mijn schoenen.) Het huis waar hij naar toe gaat is ook het huis waarvoor hij staat in geschreven. Dus helemaal onbekend is het niet voor hem, maar ik vrees met grote vrezen.
Vorige week hebben mijn ouders een weekje op Ameland doorgebracht. Een vreemde omgeving en een ander dagelijks ritme. Die week was het al duidelijk dat verandering niet goed is, dan raak hij meer in de war en is heel onrustig en dan is mijn moeder nog in de buurt.
Afgelopen vrijdagavond was hij hier bij ons thuis. Mijn moeder, mijn zus en ik zijn die avond uit geweest. Vaders bleef bij Menno. Ons huis is helemaal niet onbekend en Menno al helemaal niet. Maar toch was hij heel onrustig, bleef steeds vragen waar mijn moeder was.
Vanaf morgen gaat 4 weken doorbrengen in een vreemde omgeving zonder mijn moeder om hem heen, diegene waar hij zo afhankelijk van is. Hij zal zijn routine kwijtraken, zijn dagelijks ritme....
Die verandering zal hem absoluut geen goed doen maar helaas kan hij niet meer alleen thuis blijven.
Morgen is het zover....
Morgen is misschien wel het begin van het einde....
Morgen.....
dinsdag 26 oktober 2010
Logeren
Ik kan me niet herinneren of ik ooit bij mijn opa en oma heb gelogeerd. Nou woonden allebei mijn opa's en oma's ook in Hilversum dus logeren was niet echt "nodig".
Mijn oudste 2 kinderen hebben van kleins af aan vaak bij mijn ouders gelogeerd. Welke vakantie het ook was, er was/is altijd plaats voor een logeerpartij.
De kinderen kunnen heerlijk buiten spelen, zonder al teveel last te hebben van verkeer zoals bij ons in de straat.
Mijn ouders wonen namelijk bij het bos dat grenst aan de hei, waar ik als kind ben opgegroeid. Ik was altijd in het bos of op de hei te vinden met vriendjes en vriendinnetjes, hutten bouwen, ondergrondse hutten graven, boompie klimmen, vuurtje stoken noem maar op.
Maar goed ik dwaal af.....
De laatste jaren word het wel zwaarder voor mijn moeder omdat zij mijn vader(Alzheimer) verzorgt en toch mogen de oudste 2 komen logeren maar niet meer tegelijk, want is teveel.
Dus ook deze herfstvakantie mogen beide om de beurt 3 dagen komen.
Mijn vader ziet niet dat het zwaar is voor moeders maar hij vind t fantastisch als zijn kleinkinderen er zijn.
Het geeft een fijne afleiding voor zowel mijn moeder als voor mijn vader.
Mijn vader "vergeet" ff om niet heel de tijd de aandacht van mijn moeder te vragen en mijn moeder kan haar aandacht een beetje verdelen wat zij totaal niet erg vind.
Ik attendeer mijn kids er wel op dat zij oma goed moeten helpen met bijvoorbeeld de tafel afruimen en/of helpen met afdrogen, daar zullen zij niet slechter van worden ;)
De kids kunnen prima voor zichzelf verzorgen, dus hoeft oma zich daar niet mee te vermoeien.
Niet dat zij het erg vind om te helpen of zo maar het idee dat het niet perse hoeft is wel heel plezierig.
Ik vind het heel jammer dat de kleine man niet bij opa en oma kan logeren. Hij is gewoon te veel werk voor oma.
Maar als ik er goed over nadenk zou ik hem sowieso niet durven te laten logeren bij wie dan ook.
Hij is nogal een driftkoppie maar dat is stof voor een volgende blog.
Ik hoop dat de oudste 2 als zij later groot zijn met veel plezier terug denken aan de tijd die zij bij opa en oma hebben door gebracht.
En heel misschien komt er nog eens een tijd dat de kleine man ook een keertje kan logeren.
Maar daar wil ik nog niet aan denken.
Mijn oudste 2 kinderen hebben van kleins af aan vaak bij mijn ouders gelogeerd. Welke vakantie het ook was, er was/is altijd plaats voor een logeerpartij.
De kinderen kunnen heerlijk buiten spelen, zonder al teveel last te hebben van verkeer zoals bij ons in de straat.
Mijn ouders wonen namelijk bij het bos dat grenst aan de hei, waar ik als kind ben opgegroeid. Ik was altijd in het bos of op de hei te vinden met vriendjes en vriendinnetjes, hutten bouwen, ondergrondse hutten graven, boompie klimmen, vuurtje stoken noem maar op.
Maar goed ik dwaal af.....
De laatste jaren word het wel zwaarder voor mijn moeder omdat zij mijn vader(Alzheimer) verzorgt en toch mogen de oudste 2 komen logeren maar niet meer tegelijk, want is teveel.
Dus ook deze herfstvakantie mogen beide om de beurt 3 dagen komen.
Mijn vader ziet niet dat het zwaar is voor moeders maar hij vind t fantastisch als zijn kleinkinderen er zijn.
Het geeft een fijne afleiding voor zowel mijn moeder als voor mijn vader.
Mijn vader "vergeet" ff om niet heel de tijd de aandacht van mijn moeder te vragen en mijn moeder kan haar aandacht een beetje verdelen wat zij totaal niet erg vind.
Ik attendeer mijn kids er wel op dat zij oma goed moeten helpen met bijvoorbeeld de tafel afruimen en/of helpen met afdrogen, daar zullen zij niet slechter van worden ;)
De kids kunnen prima voor zichzelf verzorgen, dus hoeft oma zich daar niet mee te vermoeien.
Niet dat zij het erg vind om te helpen of zo maar het idee dat het niet perse hoeft is wel heel plezierig.
Ik vind het heel jammer dat de kleine man niet bij opa en oma kan logeren. Hij is gewoon te veel werk voor oma.
Maar als ik er goed over nadenk zou ik hem sowieso niet durven te laten logeren bij wie dan ook.
Hij is nogal een driftkoppie maar dat is stof voor een volgende blog.
Ik hoop dat de oudste 2 als zij later groot zijn met veel plezier terug denken aan de tijd die zij bij opa en oma hebben door gebracht.
En heel misschien komt er nog eens een tijd dat de kleine man ook een keertje kan logeren.
Maar daar wil ik nog niet aan denken.
dinsdag 21 september 2010
Oude blogs
Oude blogs, leuk om weer eens te lezen.
20-02-2008
Dolfinarium.
Een weekend of wat geleden naar het Dolfinarium geweest! Wat is het daar veranderd zeg onherkenbaar bijna!
Het was die dag prachtig weer, niet koud zeg maar gerust zacht voor t tijd van het jaar en de zon scheen volop... wat wil je nog meer?
31-12-2007
Vuurwerk!
Erg leuk altijd rond deze tijd van t jaar!
Onze Mira is zooo ontzettend bang voor vuurwerk. Ze is al dagen zenuwachtig. Ze ligt vreselijk te hijgen en te kwijlen en trilt als een rietje...
Vanavond krijgt ze een pil waar ze rustiger van wordt en hopen dat het vuurwerk niet al te lang doorgaat.
21-11-2007
Arme Mira
Ik neem Mira vaak mee als ik de kids van school haal, vandaag dus ook.
Terwijl ik op de kids sta te wachten bij school, ligt Mira niets vermoedend naast mij. Vanuit het niets komt er ineens een andere hond op Mira afgerend. De dames snuffelen ff aan elkaar en dat gaat het niet goed... De andere hond haalt uit naar Mira en beginnen beide heftig te blaffen naar elkaar.
Maar Mira maakt ook andere geluiden die zij normaal nooit maakt.
Ik onderzoek haar en constateer dat haar oor bloed. Menno sr kijkt ook nog even en zie dat Mira een winkelhaak in d'r oor heeft en een flinke ook.
We bellen de dierenarts of we mogen langs komen, dat kan gelukkig.
Bij de dierenarts aangekomen wordt Mira onderzocht.
De winkelhaak moet worden gehecht. De dierenarts scheert haar oor kaal en verdoofd het oor plaatselijk.
Ik verlaat de behandelkamer want ik ga bijna van mijn graatje, Menno sr en Gillian( de bikkel) blijven bij Mira.
Menno jr zat al in de wachtkamer want hij kan er ook niet tegen..
Na een tijdje komen ze de behandelkamer uit, Mira d'r oor is gehecht en Mira heeft een kap om, zodat ze er niet aan kan krabben.
Mira krijgt voor de komende dagen een antibioticakuurtje.
Over 10 dagen moeten we terug komen dan worden de hechtingen eruit gehaald.
Arme Mira!
20-10-2007
20-02-2008
Dolfinarium.
Een weekend of wat geleden naar het Dolfinarium geweest! Wat is het daar veranderd zeg onherkenbaar bijna!
Het was die dag prachtig weer, niet koud zeg maar gerust zacht voor t tijd van het jaar en de zon scheen volop... wat wil je nog meer?
Vuurwerk!
Erg leuk altijd rond deze tijd van t jaar!
Onze Mira is zooo ontzettend bang voor vuurwerk. Ze is al dagen zenuwachtig. Ze ligt vreselijk te hijgen en te kwijlen en trilt als een rietje...
Vanavond krijgt ze een pil waar ze rustiger van wordt en hopen dat het vuurwerk niet al te lang doorgaat.
21-11-2007
Arme Mira
Ik neem Mira vaak mee als ik de kids van school haal, vandaag dus ook.
Terwijl ik op de kids sta te wachten bij school, ligt Mira niets vermoedend naast mij. Vanuit het niets komt er ineens een andere hond op Mira afgerend. De dames snuffelen ff aan elkaar en dat gaat het niet goed... De andere hond haalt uit naar Mira en beginnen beide heftig te blaffen naar elkaar.
Maar Mira maakt ook andere geluiden die zij normaal nooit maakt.
Ik onderzoek haar en constateer dat haar oor bloed. Menno sr kijkt ook nog even en zie dat Mira een winkelhaak in d'r oor heeft en een flinke ook.
We bellen de dierenarts of we mogen langs komen, dat kan gelukkig.
Bij de dierenarts aangekomen wordt Mira onderzocht.
De winkelhaak moet worden gehecht. De dierenarts scheert haar oor kaal en verdoofd het oor plaatselijk.
Ik verlaat de behandelkamer want ik ga bijna van mijn graatje, Menno sr en Gillian( de bikkel) blijven bij Mira.
Menno jr zat al in de wachtkamer want hij kan er ook niet tegen..
Na een tijdje komen ze de behandelkamer uit, Mira d'r oor is gehecht en Mira heeft een kap om, zodat ze er niet aan kan krabben.
Mira krijgt voor de komende dagen een antibioticakuurtje.
Over 10 dagen moeten we terug komen dan worden de hechtingen eruit gehaald.
Arme Mira!
20-10-2007
Mooie Middag!
Gisternmiddag ff de kids en de hond uitgelaten bij het gooimeer. Het was er winderig en koud, maar een prachtige hollandse lucht..
De kids hebben zich prima vermaakt, langs de waterkant struinen op zoek naar aangespoelde spullen. Wat hebben ze gevonden: grote veren, golfballen, (zoetwater)oesters.
Oude filmtips
Ooit eens begonnen op hyves met kleine blogjes, vooral over films die ik toentertijd gezien heb.
Deze blogjes heb nu verplaatst naar hier.
24-07-2007
Dit deed ik al een hele tijd op my space, maar ik ga t denk ik hier voortzetten. En wat is dat dan zul je denken..?
Als ik een film heb gezien dan beschrijf ik kort (of soms lang) waar de film over gaat en geef ik dan mijn mening. Ik ben niet zo kritisch en misschien heb je er wat aan.
Ik zal met smilies aangeven wat ik ervan vind.
* zeer slecht
** slecht
*** de moeite waard
**** hele goeie film
***** Fantastisch
Chocolat
De film chocolat speelt zich af in het Franse dorpje Lansquenet begin jaren 60. De ongehuwde Vianne en haar dochter anouk komen in dit dorpje wonen. Binnen een mum van tijd opent Vianne een chocolaterie, precies in de vastentijd. De burgermeester, die veel invloed heeft op de dorpelingen, is hier fel tegen. Chocolade is een zonde! Vianne wordt al gauw buitenbeentje, desondanks raakt zij toch bevriend met wat mensen.
Deze mensen maken kennis met de overheerlijk smaak van chocolade. De burgermeester is hier niet blij mee en probeert Vianne uit alle macht weg te werken. Ook het verleden van Vianne speelt een belangrijke rol in t heden.
Als er op een dag waternomaden bij het dorpje aanmeren en Vianne ook bevriend raakt met hen en vooral met Roux, is voor de burgermeester de maat vol.
Wat er dan allemaal gebeurt ............
Mooie film, vooral omdat je zo goed kunt zien dat mensen/de kerk zo'n angst hebben voor het onbekende en dat dat gelijk slecht moet zijn. En cast is ook toppie met o.a. Julliette Binoche, Judi Dench en Johnny Depp.
***
Perfume, the story of a murderer
Op een armoedige markt in het achttiende eeuwse Parijs wordt Jean-Baptiste Grenouille geboren. Hij bezit een zeer bijzondere gave: een ongelooflijk gevoel voor reuk. Als hij opgroeit maakt hij zich volledig meester van de reuk, door alle geuren in Parijs te ontcijferen. Toch is Jean-Baptiste nog niet tevreden, en hij raakt geobsedeerd door het 'vangen' van bepaalde geuren zoals geur van een prachtige jonge vrouw...Als hem dat niet wil lukken gaat hij in de leer van een beroemd parfum-ontwikkelaar. Daar leert hij de fijne kneepjes van vak en vooral hoe hij geuren 'vangt'. Zijn leven neemt een duistere wending, als hij het ultieme parfum probeert te ontwikkelen. Met o.a. Ben Whishaw, Dustin Hoffman en Alan Rickman.
Wat een waanzinnige film!
Met volle bewondering naar gekeken. De manier,hoe de film gebracht wordt, kippevel...
Het einde is letterlijk en figuurlijk het einde, heb er geen woorden meer voor..
*****
Stardust
Het verhaal begint in het Engelse plaatsje Wall, vernoemd naar de verboden muur die de dorpelingen, al eeuwenlang, veilig afschermd van een magisch parallel universum, dat ligt aan de andere kant van de muur.
In een poging om de liefde van Victoria te winnen doet de jonge Tristan Thorne haar een belofte...Hij zal een gevallen ster voor haar halen. Om dit echter voor elkaar te krijgen moet Tristan over de verboden muur en een mysterieuse koninkrijk moeten betreden. In deze magische wereld, beter bekend als Stormhold, komt Tristan tot de ontdekking dat de vallende ster niet is wat hij verwachtte. De ster blijkt een energieke jonge vrouw.Met o.a. Charlie Cox, Claire Daines,Michelle Pfeiffer en Robert DeNiro.
Van het weekend naar de bios geweest, naar Stardust. Wat een heerlijke film! Als je van fantasyfilms houdt, dan is deze absoluut de moeite van t bekijken waard. Eentje in de catogorie 'Er was eens....en ze leefden nog lang en gelukkig'. Van dit soort films kan ik niet genoeg van krijgen.
*****
Doom
Er is iets vreselijks mis gegaan bij ‘t research station Olduvai op Mars. Alle onderzoeken zijn gestaakt en de communicatie is verbroken. Het enige bericht dat er nog doorkwam, voorspelt niet veel goeds. Het hoogste niveau quarantaine is van pas en de enige die naar binnen mogen is het“ Rapid Response Tactical Squad”. Deze ruimte mariniers zijn van top tot teen gewapend en hebben genoeg vuurkracht om de vijand uit te schakelen, tenminste dat denken ze…
Eenmaal aangekomen blijkt dat de hel is los gebroken. Een legioen monsters van onbekende afkomst loert om ieder hoek en het handje vol achtergebleven wetenschappers wordt afgeslacht.
Sarge (dwayne “the rock” Johnson), John Grimm “Reaper”(Karl Urban) en hun team moeten alle middelen gebruiken om hun orders uit te voeren, dat niets levend Olduvai mag verlaten.
Best een spannende film, lekkere actie en gore monsters. Je moet wel weer een sterke maag hebben...
Voor diegene niet van dit soort films houden,toch ff kijken er is genoeg eyecandy
Het spel waarvan de film is afgeleid ken ik niet dus daar kan ik niets van zeggen.
****
Kingdom of Heaven
Op de dag dat zijn vrouw begraven wordt, staat er plotseling een ridder voor de neus van hoefsmid Balian (Orlando Bloom). Deze ridder Godfrey of Ibelin (Liam Neeson) komt met de mededeling dat hij de vader van Balian is en of deze misschien zin heeft om mee te gaan op kruistocht naar Jeruzalem. Dat valt Balian natuurlijk allemaal een beetje rauw op zijn dak, maar uiteindelijk gaat hij toch mee. Balian hoopt in jeruzalem te worden vergeven van zijn zonden en die van zijn vrouw.
Onderweg laat zijn vader het leven en Balian volgt hem op als beschermer van het volk.
Een mooie, indrukwekkende film.Vooral ook mooi in beeld gebracht. Orlando Bloom is duidelijk gegroeid, hij zet een heel inspirerend, heel menselijk en oprechtte Balian of Ibelin neer, net als Liam Neeson dat doet. Zo vader, zo zoon zal ik maar zeggen. Ook heel mooi vond ik de liefdesrelatie tussen balian en prinses Sybilla. En de aan lepra lijdende Koning wordt zeer goed gespeeld door de onherkenbare Edward Norton. Ook het onderwerp wat in deze film centraal staat is zeer actueel; de al eeuwen durende strijd tussen christenen en moslims.
Deze film is absoluut het kijken waard, maar je moet tegen een beetje bloed kunnen....
*****
Eight Below
Dit is een prachtige film die gebaseerd is op een waargebeurd verhaal.
Jerry Shepard (Paul Walker) werkt als expeditieleider samen met zijn 8 sledehonden op antarctica. Tijdens een expeditie met wetenschappelijk onderzoeker Dr Davis Mcclaren (Bruce Greenwood) komt er plots een hevige storm opzetten. Op de terug weg krijgt McClaren een ongeluk. De honden redden zijn leven, maar hij moet wel snel medische hulp krijgen. Eénmaal op de basis aangekomen blijkt dat iedereen moet evacueren. De storm is heftiger dan verwacht. Ook heeft Jerry medische hulp nodig. Omdat iedereen weg moet kunnen de honden niet mee. Met pijn in zijn hart laat Jerry zijn honden achter en beloofd dat hij ze gauw komt ophalen.
Dagen later mag Jerry nog steeds niet naar de basis vanwege de storm. De honden zijn gedoemd op de rest van de winter op antarctica door te brengen. Zes maanden lang probeert Jerry een reddingsteam bij elkaar te krijgen, terwijl zijn moeten zien te overleven onder barre omstandigheden.
Als je zelf een hond hebt of een liefhebber bent van honden dan moet je deze film zeker zien.
Een echte aanrader en zeker geschikt voor de hele familie.
*****
Transformers
Jaren geleden heel wat zondagochtenden versleten met t kijken naar Transformers. Dus met een beetje nostalgie in t hoofd op naar de bios.
Het begint met het verhaal van de kubus. De Transformers bestaande uit de "goeie" autobots en de "slechte"decepticons zijn op zoek naar de kubus, die waarschijnlijk op aarde ligt. De decepticons hebben slechten plannen met de kubus, als ze hem vinden. Samen met een jongen Sam Witwicky en het leger binden de autobots de strijd aan met de Decepticons.
Dit is een Fantastische film. De vlekkeloze computeranimatie, de perfecte filmmuziek. De manier waarop het gefilmd is een lust voor t oog en het transformeren ziet er zooo strak uit. De stemmen van de transformers zijn ook heel goed gekozen.
Deze film moet je zien op een groter scherm en met goed geluid anders komt deze film niet tot zijn recht.
Met o.a. Josh Duhamel, Shia LeBeouf en Jon Voight
*****
Chronicles of Riddick
Eigenlijk moet je eerst Pitch Black zien voor dat je deze film bekijkt, dan begrijp je t misschien wat beter. Deze film kan ik niet kort samenvatten. Kijk ff ophttp://nl.wikipedia.org/wiki/The_Chronicles_of_Riddick
voor een uitgebreide samenvatting.
Dit is geweldige Scifi flick en zeer ondergewaardeerd!
Het is prachtig vormgeven, de decors, de outfits en de speciale effects zijn ook fantastisch!!!!
Dit is echt 1 van favorieten films in de categorie science fiction.En dat komt niet allen door de hoofdrolspelers, maar gewoon alles bij elkaar.
Met in de hoofdrollen dus Vin Diesel,Colm Feore, Thandie Newton, Judi Dench en Karl Urban.
*****
Tim Burton's Corpse Bride
Dit is een typisch Burton's, een beetje duister, mysterieus en spookachtig, Corpse Bride.
Dit is absoluut geen kinderfilm ondanks dat het met poppen is gemaakt.
Het verhaal gaat over Victor en Victoria. Zij moeten trouwen, maar hebben elkaar nog nooit gezien. Ze ontmoeten elkaar een dag van tevoren om te repeteren voor de ceremonie. Die mislukt totaal. Victor vlucht het bos in. Daar oefent hij zijn geloften. Voor dat hij het in de gaten heeft is Victor getrouwd met een bruid die daar begraven lag. Zij, Emily, neemt Victor mee naar het land van de doden. Eenmaal daar realiseerd Victor zich dat hij eigenlijk verliefd is op Victoria. En Victoria heeft ook gevoelens voor hem, maar Emily is ook verliefd op Victor. Ondertussen moet victoria met iemand anders trouwen omdat Victor niet terug keert. Zal het ooit nog goed komen?
Een vermakelijke film met humor. Met de stemmen van o.a. Johnny Depp en Helena Bonham Carter.
***
King Kong
Tis alweer ff gelden dat ik King kong heb gezien en iedereen weet zo'n beetje t verhaal wel....
De film begint rustig, lekker jaren '20 /'30. Daarna veranderd de film al snel, spannend!!!
Het is verbluffend
hoe echt de animatie lijkt. Kong is mooi gemaakt, hij ziet er prachtig gehavend uit. Kong's geluiden zijn ook goed!
Er zijn ook scene's bij waarvan je t koud krijgt, ziet er zo echt uit..brrrr.. kippevel.
En natuurlijk een vleugje romantiek.
Ja, deze film vind ik wel een aanrader, maar dat is ook niet verwonderlijk als je weet dat deze film van Peter Jackson is.
Met o.a. Jack Black, Adrien Brody en Naomi Watts
****
Howl's moving castle (Howl's bewegende kasteel)
Ooit eens een trailertje van gezien op de oostenrijke tv. Leek mij een aardige tekenfilm. Nu was ik laatst met mijn zoon Menno jr in de videotheek om een filmpje voor hem uit te zoeken ,toen wij deze film tegen kwamen. We hadden allebei gelijk " die moeten we zien!". Zo gezegd, zo gedaan. Nou echt een fantastische animatie film. We hebben m die middag 2x gekeken, zegt wel genoeg toch?!
Het verhaal:
Sophie, een jong vrouw, werkt als hoedenmaakster in de winkel van haar overleden vader. Op een dag ontmoet zij de Tovenaar Howl. Hij wordt achter na gezeten door de heks van verspilling. De heks is jaloers op Sophie en spreekt een vloek over haar uit. Sophie verandert in een oude vrouw. Zij kan er niet overpraten. Daardoor verlaat zij haar ouderlijk huis en gaat op zoek naar iemand die haar vloek kan opheffen. Onderweg redt ze Raapkop de vogelverschrikker. Hij brengt haar naar Howl's bewegende kasteel en daar gaat sophie aan de slag als hulp in huishouding. In het kasteel wonen ook het jongentje Marko en de vuurdemon calcifer en natuurlijk Howl zelf. Misschien kunnen zij Sophie helpen met het opheffen van de vloek.
*****
Deze blogjes heb nu verplaatst naar hier.
24-07-2007
Dit deed ik al een hele tijd op my space, maar ik ga t denk ik hier voortzetten. En wat is dat dan zul je denken..?
Als ik een film heb gezien dan beschrijf ik kort (of soms lang) waar de film over gaat en geef ik dan mijn mening. Ik ben niet zo kritisch en misschien heb je er wat aan.
Ik zal met smilies aangeven wat ik ervan vind.
* zeer slecht
** slecht
*** de moeite waard
**** hele goeie film
***** Fantastisch
Chocolat
De film chocolat speelt zich af in het Franse dorpje Lansquenet begin jaren 60. De ongehuwde Vianne en haar dochter anouk komen in dit dorpje wonen. Binnen een mum van tijd opent Vianne een chocolaterie, precies in de vastentijd. De burgermeester, die veel invloed heeft op de dorpelingen, is hier fel tegen. Chocolade is een zonde! Vianne wordt al gauw buitenbeentje, desondanks raakt zij toch bevriend met wat mensen.
Deze mensen maken kennis met de overheerlijk smaak van chocolade. De burgermeester is hier niet blij mee en probeert Vianne uit alle macht weg te werken. Ook het verleden van Vianne speelt een belangrijke rol in t heden.
Als er op een dag waternomaden bij het dorpje aanmeren en Vianne ook bevriend raakt met hen en vooral met Roux, is voor de burgermeester de maat vol.
Wat er dan allemaal gebeurt ............
Mooie film, vooral omdat je zo goed kunt zien dat mensen/de kerk zo'n angst hebben voor het onbekende en dat dat gelijk slecht moet zijn. En cast is ook toppie met o.a. Julliette Binoche, Judi Dench en Johnny Depp.
***
Perfume, the story of a murderer
Op een armoedige markt in het achttiende eeuwse Parijs wordt Jean-Baptiste Grenouille geboren. Hij bezit een zeer bijzondere gave: een ongelooflijk gevoel voor reuk. Als hij opgroeit maakt hij zich volledig meester van de reuk, door alle geuren in Parijs te ontcijferen. Toch is Jean-Baptiste nog niet tevreden, en hij raakt geobsedeerd door het 'vangen' van bepaalde geuren zoals geur van een prachtige jonge vrouw...Als hem dat niet wil lukken gaat hij in de leer van een beroemd parfum-ontwikkelaar. Daar leert hij de fijne kneepjes van vak en vooral hoe hij geuren 'vangt'. Zijn leven neemt een duistere wending, als hij het ultieme parfum probeert te ontwikkelen. Met o.a. Ben Whishaw, Dustin Hoffman en Alan Rickman.
Wat een waanzinnige film!
Met volle bewondering naar gekeken. De manier,hoe de film gebracht wordt, kippevel...
Het einde is letterlijk en figuurlijk het einde, heb er geen woorden meer voor..
*****
Stardust
Het verhaal begint in het Engelse plaatsje Wall, vernoemd naar de verboden muur die de dorpelingen, al eeuwenlang, veilig afschermd van een magisch parallel universum, dat ligt aan de andere kant van de muur.
In een poging om de liefde van Victoria te winnen doet de jonge Tristan Thorne haar een belofte...Hij zal een gevallen ster voor haar halen. Om dit echter voor elkaar te krijgen moet Tristan over de verboden muur en een mysterieuse koninkrijk moeten betreden. In deze magische wereld, beter bekend als Stormhold, komt Tristan tot de ontdekking dat de vallende ster niet is wat hij verwachtte. De ster blijkt een energieke jonge vrouw.Met o.a. Charlie Cox, Claire Daines,Michelle Pfeiffer en Robert DeNiro.
Van het weekend naar de bios geweest, naar Stardust. Wat een heerlijke film! Als je van fantasyfilms houdt, dan is deze absoluut de moeite van t bekijken waard. Eentje in de catogorie 'Er was eens....en ze leefden nog lang en gelukkig'. Van dit soort films kan ik niet genoeg van krijgen.
*****
Doom
Er is iets vreselijks mis gegaan bij ‘t research station Olduvai op Mars. Alle onderzoeken zijn gestaakt en de communicatie is verbroken. Het enige bericht dat er nog doorkwam, voorspelt niet veel goeds. Het hoogste niveau quarantaine is van pas en de enige die naar binnen mogen is het“ Rapid Response Tactical Squad”. Deze ruimte mariniers zijn van top tot teen gewapend en hebben genoeg vuurkracht om de vijand uit te schakelen, tenminste dat denken ze…
Eenmaal aangekomen blijkt dat de hel is los gebroken. Een legioen monsters van onbekende afkomst loert om ieder hoek en het handje vol achtergebleven wetenschappers wordt afgeslacht.
Sarge (dwayne “the rock” Johnson), John Grimm “Reaper”(Karl Urban) en hun team moeten alle middelen gebruiken om hun orders uit te voeren, dat niets levend Olduvai mag verlaten.
Best een spannende film, lekkere actie en gore monsters. Je moet wel weer een sterke maag hebben...
Voor diegene niet van dit soort films houden,toch ff kijken er is genoeg eyecandy
Het spel waarvan de film is afgeleid ken ik niet dus daar kan ik niets van zeggen.
****
Kingdom of Heaven
Op de dag dat zijn vrouw begraven wordt, staat er plotseling een ridder voor de neus van hoefsmid Balian (Orlando Bloom). Deze ridder Godfrey of Ibelin (Liam Neeson) komt met de mededeling dat hij de vader van Balian is en of deze misschien zin heeft om mee te gaan op kruistocht naar Jeruzalem. Dat valt Balian natuurlijk allemaal een beetje rauw op zijn dak, maar uiteindelijk gaat hij toch mee. Balian hoopt in jeruzalem te worden vergeven van zijn zonden en die van zijn vrouw.
Onderweg laat zijn vader het leven en Balian volgt hem op als beschermer van het volk.
Een mooie, indrukwekkende film.Vooral ook mooi in beeld gebracht. Orlando Bloom is duidelijk gegroeid, hij zet een heel inspirerend, heel menselijk en oprechtte Balian of Ibelin neer, net als Liam Neeson dat doet. Zo vader, zo zoon zal ik maar zeggen. Ook heel mooi vond ik de liefdesrelatie tussen balian en prinses Sybilla. En de aan lepra lijdende Koning wordt zeer goed gespeeld door de onherkenbare Edward Norton. Ook het onderwerp wat in deze film centraal staat is zeer actueel; de al eeuwen durende strijd tussen christenen en moslims.
Deze film is absoluut het kijken waard, maar je moet tegen een beetje bloed kunnen....
*****
Eight Below
Dit is een prachtige film die gebaseerd is op een waargebeurd verhaal.
Jerry Shepard (Paul Walker) werkt als expeditieleider samen met zijn 8 sledehonden op antarctica. Tijdens een expeditie met wetenschappelijk onderzoeker Dr Davis Mcclaren (Bruce Greenwood) komt er plots een hevige storm opzetten. Op de terug weg krijgt McClaren een ongeluk. De honden redden zijn leven, maar hij moet wel snel medische hulp krijgen. Eénmaal op de basis aangekomen blijkt dat iedereen moet evacueren. De storm is heftiger dan verwacht. Ook heeft Jerry medische hulp nodig. Omdat iedereen weg moet kunnen de honden niet mee. Met pijn in zijn hart laat Jerry zijn honden achter en beloofd dat hij ze gauw komt ophalen.
Dagen later mag Jerry nog steeds niet naar de basis vanwege de storm. De honden zijn gedoemd op de rest van de winter op antarctica door te brengen. Zes maanden lang probeert Jerry een reddingsteam bij elkaar te krijgen, terwijl zijn moeten zien te overleven onder barre omstandigheden.
Als je zelf een hond hebt of een liefhebber bent van honden dan moet je deze film zeker zien.
Een echte aanrader en zeker geschikt voor de hele familie.
*****
Transformers
Jaren geleden heel wat zondagochtenden versleten met t kijken naar Transformers. Dus met een beetje nostalgie in t hoofd op naar de bios.
Het begint met het verhaal van de kubus. De Transformers bestaande uit de "goeie" autobots en de "slechte"decepticons zijn op zoek naar de kubus, die waarschijnlijk op aarde ligt. De decepticons hebben slechten plannen met de kubus, als ze hem vinden. Samen met een jongen Sam Witwicky en het leger binden de autobots de strijd aan met de Decepticons.
Dit is een Fantastische film. De vlekkeloze computeranimatie, de perfecte filmmuziek. De manier waarop het gefilmd is een lust voor t oog en het transformeren ziet er zooo strak uit. De stemmen van de transformers zijn ook heel goed gekozen.
Deze film moet je zien op een groter scherm en met goed geluid anders komt deze film niet tot zijn recht.
Met o.a. Josh Duhamel, Shia LeBeouf en Jon Voight
*****
Chronicles of Riddick
Eigenlijk moet je eerst Pitch Black zien voor dat je deze film bekijkt, dan begrijp je t misschien wat beter. Deze film kan ik niet kort samenvatten. Kijk ff ophttp://nl.wikipedia.org/wiki/The_Chronicles_of_Riddick
voor een uitgebreide samenvatting.
Dit is geweldige Scifi flick en zeer ondergewaardeerd!
Het is prachtig vormgeven, de decors, de outfits en de speciale effects zijn ook fantastisch!!!!
Dit is echt 1 van favorieten films in de categorie science fiction.En dat komt niet allen door de hoofdrolspelers, maar gewoon alles bij elkaar.
Met in de hoofdrollen dus Vin Diesel,Colm Feore, Thandie Newton, Judi Dench en Karl Urban.
*****
Tim Burton's Corpse Bride
Dit is een typisch Burton's, een beetje duister, mysterieus en spookachtig, Corpse Bride.
Dit is absoluut geen kinderfilm ondanks dat het met poppen is gemaakt.
Het verhaal gaat over Victor en Victoria. Zij moeten trouwen, maar hebben elkaar nog nooit gezien. Ze ontmoeten elkaar een dag van tevoren om te repeteren voor de ceremonie. Die mislukt totaal. Victor vlucht het bos in. Daar oefent hij zijn geloften. Voor dat hij het in de gaten heeft is Victor getrouwd met een bruid die daar begraven lag. Zij, Emily, neemt Victor mee naar het land van de doden. Eenmaal daar realiseerd Victor zich dat hij eigenlijk verliefd is op Victoria. En Victoria heeft ook gevoelens voor hem, maar Emily is ook verliefd op Victor. Ondertussen moet victoria met iemand anders trouwen omdat Victor niet terug keert. Zal het ooit nog goed komen?
Een vermakelijke film met humor. Met de stemmen van o.a. Johnny Depp en Helena Bonham Carter.
***
King Kong
Tis alweer ff gelden dat ik King kong heb gezien en iedereen weet zo'n beetje t verhaal wel....
De film begint rustig, lekker jaren '20 /'30. Daarna veranderd de film al snel, spannend!!!
Het is verbluffend
hoe echt de animatie lijkt. Kong is mooi gemaakt, hij ziet er prachtig gehavend uit. Kong's geluiden zijn ook goed!
Er zijn ook scene's bij waarvan je t koud krijgt, ziet er zo echt uit..brrrr.. kippevel.
En natuurlijk een vleugje romantiek.
Ja, deze film vind ik wel een aanrader, maar dat is ook niet verwonderlijk als je weet dat deze film van Peter Jackson is.
Met o.a. Jack Black, Adrien Brody en Naomi Watts
****
Howl's moving castle (Howl's bewegende kasteel)
Ooit eens een trailertje van gezien op de oostenrijke tv. Leek mij een aardige tekenfilm. Nu was ik laatst met mijn zoon Menno jr in de videotheek om een filmpje voor hem uit te zoeken ,toen wij deze film tegen kwamen. We hadden allebei gelijk " die moeten we zien!". Zo gezegd, zo gedaan. Nou echt een fantastische animatie film. We hebben m die middag 2x gekeken, zegt wel genoeg toch?!
Het verhaal:
Sophie, een jong vrouw, werkt als hoedenmaakster in de winkel van haar overleden vader. Op een dag ontmoet zij de Tovenaar Howl. Hij wordt achter na gezeten door de heks van verspilling. De heks is jaloers op Sophie en spreekt een vloek over haar uit. Sophie verandert in een oude vrouw. Zij kan er niet overpraten. Daardoor verlaat zij haar ouderlijk huis en gaat op zoek naar iemand die haar vloek kan opheffen. Onderweg redt ze Raapkop de vogelverschrikker. Hij brengt haar naar Howl's bewegende kasteel en daar gaat sophie aan de slag als hulp in huishouding. In het kasteel wonen ook het jongentje Marko en de vuurdemon calcifer en natuurlijk Howl zelf. Misschien kunnen zij Sophie helpen met het opheffen van de vloek.
*****
vrijdag 9 juli 2010
Al veel geregeld!
Einde van vorige week belde mijn moeder op. Er was iemand van de buurthulp geweest om voor te doen hoe je de Uritip moet aanbrengen. En er was gelijk een afspraak gemaakt om te komen helpen met douchen.
Een dag later belde moeders weer... Het aanbrengen van de Uritip was makkelijker dan het verwijderen.
's Nachts was het moeilijk geweest om aan mijn vader uit te leggen dat hij gewoon kon gaan plassen zonder op te staan. Hij is dan zo slaperig en warrig. Het duurde zeker 15 min voordat hij daadwerkelijk ging plassen. Maar goed ze hoefde er niet uit en dat scheelde al veel.
Van de week is voor het eerst de douchehulp op gang gekomen voor 3 maal in de week. De dame die is geweest was heel aardig :) Gelukkig is mijn vader wat dat betreft makkelijk, het maakt hem niets uit.
Zoals ik vorige keer schreef zou ik het verpleeghuis bellen en dat heb ik gedaan.
Als we een precieze datum weten van de operatie dan kunnen we een langere logeerplek krijgen voor vaders.
Ik vond het zo vreemd dat hij maar 2 weken kon komen logeren.
Hij kan zelfs 3 maanden daar verblijven maar dat wil mijn moeder niet.
Gisteren kreeg mijn moeder te horen dat zij 26 november geopereerd kan worden. Zij heeft toen gelijk het verpleeghuis gebeld. Mijn vader kan vanaf die periode 4 weken logeren in het verpleeghuis. Langer krijg ik niet voor elkaar bij mijn moeder, die denkt dat ze redelijk snel hersteld zal zijn.. maar ik denk dat zij van een koude kermis thuis komt.
Mijn moeder durf het niet aan mijn vader te vertellen dat hij gaat logeren in november. Ze voelt zich er zo naar bij, het voelt als verraad. Hij begrijpt niet dat hij niet thuis kan blijven en dat mijn moeder na de operatie niet voor hem kan zorgen.
Nu nog huishoudelijke hulp regelen. Maar dat heeft nog geen haast. We moeten de hulp langzaam opbouwen, zodat zowel mijn moeder als mijn vader er aan kunnen wennen.
En als ze gewend zijn dan is het makkelijker om met huishoudelijk hulp te beginnen.
Al met al is er al veel geregeld en dat scheelt een hoop kopzorgen.
Een dag later belde moeders weer... Het aanbrengen van de Uritip was makkelijker dan het verwijderen.
's Nachts was het moeilijk geweest om aan mijn vader uit te leggen dat hij gewoon kon gaan plassen zonder op te staan. Hij is dan zo slaperig en warrig. Het duurde zeker 15 min voordat hij daadwerkelijk ging plassen. Maar goed ze hoefde er niet uit en dat scheelde al veel.
Van de week is voor het eerst de douchehulp op gang gekomen voor 3 maal in de week. De dame die is geweest was heel aardig :) Gelukkig is mijn vader wat dat betreft makkelijk, het maakt hem niets uit.
Zoals ik vorige keer schreef zou ik het verpleeghuis bellen en dat heb ik gedaan.
Als we een precieze datum weten van de operatie dan kunnen we een langere logeerplek krijgen voor vaders.
Ik vond het zo vreemd dat hij maar 2 weken kon komen logeren.
Hij kan zelfs 3 maanden daar verblijven maar dat wil mijn moeder niet.
Gisteren kreeg mijn moeder te horen dat zij 26 november geopereerd kan worden. Zij heeft toen gelijk het verpleeghuis gebeld. Mijn vader kan vanaf die periode 4 weken logeren in het verpleeghuis. Langer krijg ik niet voor elkaar bij mijn moeder, die denkt dat ze redelijk snel hersteld zal zijn.. maar ik denk dat zij van een koude kermis thuis komt.
Mijn moeder durf het niet aan mijn vader te vertellen dat hij gaat logeren in november. Ze voelt zich er zo naar bij, het voelt als verraad. Hij begrijpt niet dat hij niet thuis kan blijven en dat mijn moeder na de operatie niet voor hem kan zorgen.
Nu nog huishoudelijke hulp regelen. Maar dat heeft nog geen haast. We moeten de hulp langzaam opbouwen, zodat zowel mijn moeder als mijn vader er aan kunnen wennen.
En als ze gewend zijn dan is het makkelijker om met huishoudelijk hulp te beginnen.
Al met al is er al veel geregeld en dat scheelt een hoop kopzorgen.
donderdag 8 juli 2010
Voetbal
Ik weet niet precies hoe het komt maar ik geef totaal niets met voetballen. Misschien heb ik het van huis uit meegekregen.
Als ik dan nu om me heen kijk vind ik verbazend hoeveel voetballoten (voetbalmalloten) er zijn.
Velen spelen daar lekker op in... beesies, gogo's, bavariajurkjes, vuvuzela's, pletterpetten noem maar op.
Alles kleurt oranje en je word voor gek verklaard als je daar niet aan mee doet.
Kinderen worden ook de oranjegekte in getrokken, je moet iets van oranje bij je hebben op school anders hoor je er niet bij.
Eigenlijk vind ik belachelijk, deze Oranje-histerie.
Mensen vinden het vreemd dat ik niet naar het voetballen kijk. En helemaal nu dat oranje in de finale staat.
Ik vind voetballen niet leuk, KLAAR!
Heb er de lol nog nooit van ingezien, mannen die een beetje dom achter een bal aan hollen, nee niets voor mij.
Ik vind voetballers maar over het paard getilden arrogante teveel verdiende gasten.
Ik kan hier nog verder over door gaan, maar dat vind ik zonde van mijn tijd!
Als ik dan nu om me heen kijk vind ik verbazend hoeveel voetballoten (voetbalmalloten) er zijn.
Velen spelen daar lekker op in... beesies, gogo's, bavariajurkjes, vuvuzela's, pletterpetten noem maar op.
Alles kleurt oranje en je word voor gek verklaard als je daar niet aan mee doet.
Kinderen worden ook de oranjegekte in getrokken, je moet iets van oranje bij je hebben op school anders hoor je er niet bij.
Eigenlijk vind ik belachelijk, deze Oranje-histerie.
Mensen vinden het vreemd dat ik niet naar het voetballen kijk. En helemaal nu dat oranje in de finale staat.
Ik vind voetballen niet leuk, KLAAR!
Heb er de lol nog nooit van ingezien, mannen die een beetje dom achter een bal aan hollen, nee niets voor mij.
Ik vind voetballers maar over het paard getilden arrogante teveel verdiende gasten.
Ik kan hier nog verder over door gaan, maar dat vind ik zonde van mijn tijd!
woensdag 30 juni 2010
Gesprek
Vorige week woensdag het gesprek gehad met de Nazorgcoördinator Geriatrie en mijn ouders.
Het word al snel duidelijk dat er veel hulp voorhanden is als je maar weet waar je moet zoeken. Gelukkig wist ik dat. De Nazorgcoördinator Geriatrie heeft toen ook voor mijn schoonmoeder hulp geregeld. Zij is zo'n leuk mens maar ook eentje die weet van aanpakken.
Alleen al daarom ben ik zo blij dat ik haar heb gevraagd om te komen praten.
Voor het plasprobleem (vooral 's nachts) zijn 2 oplossingen.
De eerste oplossing is de Uritip katheter, dat is een soort condoom die je voor het slapen gaan aanbrengt. Aan het condoom zit een slangetje met een opvangzakje. Net iets anders dan een gewone katheter.
De tweede oplossing is dat er 's nachts iemand langs komt helpen met toiletbezoek maar dan zou mijn moeder in een andere kamer moeten slapen anders word ze alsnog wakker.
We gaan eerst de Uritip katheter uitproberen want dat zou verdraaid makkelijk zijn. Mijn vaders hoeft niet uit bed om te plassen en mijn moeder kan blijven slapen of in ieder geval blijven liggen.
Om mijn moeders alvast wat werk uit handen te nemen, kan er voor 3x in de week al douchehulp komen. Daar had ze wel oren na :) En dat kan straks uitgebreid worden naar alle dagen in de week als ze in het ziekenhuis is geweest.
Mijn vader had voorheen erg last van hallucinaties en veel plassen, maar met andere medicijnen werd dat beduidend minder. Nu lijkt het alsof die medicijnen niet meer goed werken.
Een van die medicijnen heeft een lage dosis en via de huisarts gaan we kijken of die dosis verhoogt mag worden.
Misschien gaat het met een iets hogere dosis weer beter.(#durftehopen) Dat moet nog uitgezocht worden.
De nazorgcoördinator adviseerde ook om de geriater (weer) in te schakelen.
Daar is mijn vader 6 jaar geleden voor het laatst geweest nadat de diagnose (Alzheimer) was vast gesteld.
De geriater heeft een beter beeld van de werking van die medicijnen en kan die werking ook beter volgen.
En er is in die 6 jaar waarschijnlijk veel veranderd en is er meer bekend over die medicijnen dan toen.
Morgen hebben ze een afspraak bij de huisarts.
Maar nu blijft het probleem....waar gaat mijn vader heen als mijn moeder geopereerd is en uit ziekenhuis is ontslagen..
Hij kan 2 weken logeren bij het verpleeghuis waar hij staat in geschreven en dan?
Mijn moeder zal na 2 weken echt nog niet herstelt zijn. Er moet dus hulp zijn voor 24u per dag.
Er is hulp die elke dag een aantal keer per dag kan komen om mijn vader te helpen en hulp voor in de huishouding
Ik ben bang dat mijn moeder, tussendoor als er niemand is, toch geneigd is om "iets "te gaan doen.
Dat "iets"kan van alles zijn wat met mijn vader te maken heeft.
Ze zal na haar operatie toch echt tijd nodig hebben en mag absoluut niet sjouwen, sjorren en tillen.
En mijn moeders is heel eigenwijs, ik heb het niet van een vreemde....
Vandaag kwam zij even op de koffie, vaders zat bij de dagopvang. Ik kreeg een mooi plantje omdat ik zo snel hulp had geregeld :) Blij dat er hulp eraan komt en blij dat ze hier was en even wat afleiding had.
Morgen ga ik met het verpleeghuis bellen, wil toch is weten hoelang iemand kan blijven logeren als de mantelzorg even niet mogelijk is.
Een kleine last is van mijn schouder maar ik ben nog niet helemaal tevreden.
Het word al snel duidelijk dat er veel hulp voorhanden is als je maar weet waar je moet zoeken. Gelukkig wist ik dat. De Nazorgcoördinator Geriatrie heeft toen ook voor mijn schoonmoeder hulp geregeld. Zij is zo'n leuk mens maar ook eentje die weet van aanpakken.
Alleen al daarom ben ik zo blij dat ik haar heb gevraagd om te komen praten.
Voor het plasprobleem (vooral 's nachts) zijn 2 oplossingen.
De eerste oplossing is de Uritip katheter, dat is een soort condoom die je voor het slapen gaan aanbrengt. Aan het condoom zit een slangetje met een opvangzakje. Net iets anders dan een gewone katheter.
De tweede oplossing is dat er 's nachts iemand langs komt helpen met toiletbezoek maar dan zou mijn moeder in een andere kamer moeten slapen anders word ze alsnog wakker.
We gaan eerst de Uritip katheter uitproberen want dat zou verdraaid makkelijk zijn. Mijn vaders hoeft niet uit bed om te plassen en mijn moeder kan blijven slapen of in ieder geval blijven liggen.
Om mijn moeders alvast wat werk uit handen te nemen, kan er voor 3x in de week al douchehulp komen. Daar had ze wel oren na :) En dat kan straks uitgebreid worden naar alle dagen in de week als ze in het ziekenhuis is geweest.
Mijn vader had voorheen erg last van hallucinaties en veel plassen, maar met andere medicijnen werd dat beduidend minder. Nu lijkt het alsof die medicijnen niet meer goed werken.
Een van die medicijnen heeft een lage dosis en via de huisarts gaan we kijken of die dosis verhoogt mag worden.
Misschien gaat het met een iets hogere dosis weer beter.(#durftehopen) Dat moet nog uitgezocht worden.
De nazorgcoördinator adviseerde ook om de geriater (weer) in te schakelen.
Daar is mijn vader 6 jaar geleden voor het laatst geweest nadat de diagnose (Alzheimer) was vast gesteld.
De geriater heeft een beter beeld van de werking van die medicijnen en kan die werking ook beter volgen.
En er is in die 6 jaar waarschijnlijk veel veranderd en is er meer bekend over die medicijnen dan toen.
Morgen hebben ze een afspraak bij de huisarts.
Maar nu blijft het probleem....waar gaat mijn vader heen als mijn moeder geopereerd is en uit ziekenhuis is ontslagen..
Hij kan 2 weken logeren bij het verpleeghuis waar hij staat in geschreven en dan?
Mijn moeder zal na 2 weken echt nog niet herstelt zijn. Er moet dus hulp zijn voor 24u per dag.
Er is hulp die elke dag een aantal keer per dag kan komen om mijn vader te helpen en hulp voor in de huishouding
Ik ben bang dat mijn moeder, tussendoor als er niemand is, toch geneigd is om "iets "te gaan doen.
Dat "iets"kan van alles zijn wat met mijn vader te maken heeft.
Ze zal na haar operatie toch echt tijd nodig hebben en mag absoluut niet sjouwen, sjorren en tillen.
En mijn moeders is heel eigenwijs, ik heb het niet van een vreemde....
Vandaag kwam zij even op de koffie, vaders zat bij de dagopvang. Ik kreeg een mooi plantje omdat ik zo snel hulp had geregeld :) Blij dat er hulp eraan komt en blij dat ze hier was en even wat afleiding had.
Morgen ga ik met het verpleeghuis bellen, wil toch is weten hoelang iemand kan blijven logeren als de mantelzorg even niet mogelijk is.
Een kleine last is van mijn schouder maar ik ben nog niet helemaal tevreden.
maandag 21 juni 2010
Vaderdag 2010
Gisteren middag bij mn ouders op de koffie geweest voor vaderdag...
De voorgaande jaren kon ik nog een kleinigheidje meenemen voor hem, dit jaar geef ik wat anders.
Ik heb hem een extra lekkere kusknuf gegeven. Mijn vader is nooit een "zoener" geweest, hij gaf liever een hand, niet aan zijn eigen kinderen hoor. Maar een zoen op de mond vermeed hij het liefst, nu krijg ik gelijk een dikke zoen op mijn mond :) Heel fijn.
Mijn moeder is blij dat we er zijn, een welkome afleiding voor beide. De kinderen trekken de aandacht van opa, vooral de kleine man. Mijn vader stapelgek met hem en leeft even op.
Mijn moeder verteld dat de nachten eigenlijk niet meer te doen zijn, om het uur word hij wakker omdat hij moet plassen. Hij slaapt heel veel overdag. Ik denk, weet eigenlijk wel zeker, dat zij nu ook in ziet dat het zo niet langer kan.
Terwijl we over vaders praten, kijkt hij wezenloos voor zich uit, geen benul dat we over hem praten. Zo af en toe kijkt hij naar ons.
Als ik wat aan mijn vader vraag, antwoord hij dat er iemand in de regen buiten hout staat te hakken en kijkt naar buiten. Hij lijkt hem echt te zien. Ik reageer er verder niet op.
Het was een tijd geleden dat hij dingen zag die er niet waren. Een maand of wat terug heeft hij andere medicatie gekregen en de hallucinaties waren daarmee verdwenen. Helaas is dat nu terug.
Thuis realiseer ik me dat dit waarschijnlijk de laatste vaderdag in mijn ouderlijk huis is geweest.
De voorgaande jaren kon ik nog een kleinigheidje meenemen voor hem, dit jaar geef ik wat anders.
Ik heb hem een extra lekkere kusknuf gegeven. Mijn vader is nooit een "zoener" geweest, hij gaf liever een hand, niet aan zijn eigen kinderen hoor. Maar een zoen op de mond vermeed hij het liefst, nu krijg ik gelijk een dikke zoen op mijn mond :) Heel fijn.
Mijn moeder is blij dat we er zijn, een welkome afleiding voor beide. De kinderen trekken de aandacht van opa, vooral de kleine man. Mijn vader stapelgek met hem en leeft even op.
Mijn moeder verteld dat de nachten eigenlijk niet meer te doen zijn, om het uur word hij wakker omdat hij moet plassen. Hij slaapt heel veel overdag. Ik denk, weet eigenlijk wel zeker, dat zij nu ook in ziet dat het zo niet langer kan.
Terwijl we over vaders praten, kijkt hij wezenloos voor zich uit, geen benul dat we over hem praten. Zo af en toe kijkt hij naar ons.
Als ik wat aan mijn vader vraag, antwoord hij dat er iemand in de regen buiten hout staat te hakken en kijkt naar buiten. Hij lijkt hem echt te zien. Ik reageer er verder niet op.
Het was een tijd geleden dat hij dingen zag die er niet waren. Een maand of wat terug heeft hij andere medicatie gekregen en de hallucinaties waren daarmee verdwenen. Helaas is dat nu terug.
Thuis realiseer ik me dat dit waarschijnlijk de laatste vaderdag in mijn ouderlijk huis is geweest.
woensdag 16 juni 2010
Hulp zoeken, hulp vinden en hulp krijgen....
Het word steeds zwaarder voor mijn moeder om voor mijn vader te zorgen. Hij heeft niet alleen de ziekte van Alzheimer maar ook de ziekte van Parkinson.
Vooral 's nachts is het moeilijk, hij moet om de haverklap plassen en heeft daar bij hulp nodig. Maar probeer maar eens iemand op het toilet te zetten die half slaap, niet mee werk en geen idee heeft hoe ie moet gaan zitten. Dan wil het ook nog wel eens mis gaan, kan mijn moeder midden in de nacht het bed en mijn vader verschonen.
Kijk als dat zo af en toe is, een gebroken nacht, dan trek je dat wel een keer een gebroken maar iedere nacht word te veel. Straks kan ik mijn moeder opvegen.
Gelukkig is het al wel zo, dat als er iets met haar zou gebeuren dan is alle opvang voor mijn vader geregeld.
Twee keer in de week gaat mijn vader naar de dagopvang. Op die dagen heeft mijn moeder even ruimte voor andere dingen. Er zijn namelijk genoeg dingen die het beste gedaan kunnen worden als mijn vader er niet is, denk daarbij aan boodschappen doen, bezoek aan een arts/kapper/tandarts, winkelen, dingen die je makkelijker doet als mijn vader er niet bij is. Maar omdat het maar 2 dagen in de week zijn, zijn die dagen al snel gevuld...
En alsof het nog niet genoeg is .....mijn moeder moet geopereerd worden.
Nu bestaat er hulp die bij afwezigheid van mijn moeder kan blijven slapen om voor mijn vader te zorgen maar zodra zij weer uit het ziekenhuis is verdwijnt die hulp, terwijl we dan juist hulp nodig hebben.
Mijn vader staat in geschreven voor een verpleeghuis. Hij kan daar als het nodig is komen logeren voor 2 weken.
Maar 2 weken zal niet voldoende zijn.
We kunnen er vanuit gaan dat het revalideren zeker 6 weken tot 3 maanden kan duren.
Het word mijn moeder allemaal te veel op het moment en heeft het er al over om de operatie uit te stellen.
Maar daar ben ik het niet mee eens en het kan me niet schelen hoe maar ik zal hulp vinden..
Dus nu ben ik bezig met zoeken naar hulp. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat dat niet vaker voorkomt, dat je als mantelzorg het ziekenhuis in moet en geen opvang voor langere tijd kunt krijgen.
Omdat we voorheen ook hulp nodig hadden voor mijn schoonmoeder weet ik bij wie ik moet zijn en dat is dus een voordeel. Ik heb contact opgenomen met een voor mij bekende nazorgcoördinator geriatrie. We hebben een telefonisch gesprek gehad .Daarin stelde zij voor om bij mijn ouders langs te gaan om een beter zicht op de situatie te krijgen. Voor volgende week hebben we een afspraak bij mijn ouders thuis.
Ik ben benieuwd.
De afgelopen dagen spookte dit door mijn hoofd... ik piekerde me suf...ik ben blij dat ik hulp ben gaan zoeken, hulp heb gevonden en hulp heb gekregen.
Een kleine last is van mijn schouders
Vooral 's nachts is het moeilijk, hij moet om de haverklap plassen en heeft daar bij hulp nodig. Maar probeer maar eens iemand op het toilet te zetten die half slaap, niet mee werk en geen idee heeft hoe ie moet gaan zitten. Dan wil het ook nog wel eens mis gaan, kan mijn moeder midden in de nacht het bed en mijn vader verschonen.
Kijk als dat zo af en toe is, een gebroken nacht, dan trek je dat wel een keer een gebroken maar iedere nacht word te veel. Straks kan ik mijn moeder opvegen.
Gelukkig is het al wel zo, dat als er iets met haar zou gebeuren dan is alle opvang voor mijn vader geregeld.
Twee keer in de week gaat mijn vader naar de dagopvang. Op die dagen heeft mijn moeder even ruimte voor andere dingen. Er zijn namelijk genoeg dingen die het beste gedaan kunnen worden als mijn vader er niet is, denk daarbij aan boodschappen doen, bezoek aan een arts/kapper/tandarts, winkelen, dingen die je makkelijker doet als mijn vader er niet bij is. Maar omdat het maar 2 dagen in de week zijn, zijn die dagen al snel gevuld...
En alsof het nog niet genoeg is .....mijn moeder moet geopereerd worden.
Nu bestaat er hulp die bij afwezigheid van mijn moeder kan blijven slapen om voor mijn vader te zorgen maar zodra zij weer uit het ziekenhuis is verdwijnt die hulp, terwijl we dan juist hulp nodig hebben.
Mijn vader staat in geschreven voor een verpleeghuis. Hij kan daar als het nodig is komen logeren voor 2 weken.
Maar 2 weken zal niet voldoende zijn.
We kunnen er vanuit gaan dat het revalideren zeker 6 weken tot 3 maanden kan duren.
Het word mijn moeder allemaal te veel op het moment en heeft het er al over om de operatie uit te stellen.
Maar daar ben ik het niet mee eens en het kan me niet schelen hoe maar ik zal hulp vinden..
Dus nu ben ik bezig met zoeken naar hulp. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat dat niet vaker voorkomt, dat je als mantelzorg het ziekenhuis in moet en geen opvang voor langere tijd kunt krijgen.
Omdat we voorheen ook hulp nodig hadden voor mijn schoonmoeder weet ik bij wie ik moet zijn en dat is dus een voordeel. Ik heb contact opgenomen met een voor mij bekende nazorgcoördinator geriatrie. We hebben een telefonisch gesprek gehad .Daarin stelde zij voor om bij mijn ouders langs te gaan om een beter zicht op de situatie te krijgen. Voor volgende week hebben we een afspraak bij mijn ouders thuis.
Ik ben benieuwd.
De afgelopen dagen spookte dit door mijn hoofd... ik piekerde me suf...ik ben blij dat ik hulp ben gaan zoeken, hulp heb gevonden en hulp heb gekregen.
Een kleine last is van mijn schouders
dinsdag 15 juni 2010
Mijn vader.
Ik mag van geluk spreken dat mijn vader (nog) weet wie ik ben...Dat heeft de Alzheimer hem nog niet ontnomen. Hij weet nog wel wat er gister of vorige week is gebeurd, ook nog wel van jaren geleden. Niet alles meer maar grote delen wel.
Maar als ik naar hem kijk dan zie ik niet de man die hij ooit was, ik zie slecht een schim.
Vroeger ging hij met mij fietsen, stoeien, leerde me zeilen, heeft een poging gedaan om accordeonles aan mij te geven.
Van beroep is hij loodgieter en ik ging met hem mee, hielp hem met het gereedschap, ging met hem een kruipruimte om te assisteren.Dankzij hem kan ik ook een klusje in huis doen :) 's Avonds lag ik tegen hem aan op de bank, samen televisie kijken. Lekker knus.
Nu vraag ik me af waar die man is gebleven. Heel langzaam is hij mij ontglipt.....
Ik zie mijn vader maar eigenlijk is mijn vader mijn vader niet meer.
Ik kan geen gesprek meer met hem voeren, hij heeft hulp nodig met eten, toiletbezoek, zitten, aan/uitkleden, hij zit dingen die er niet zijn. Hij mompelt vaak onverstaanbaar maar zo nu en dan kom er een bijdehante opmerking of een grapje over zijn lippen. Voor even is daar mijn vader weer.
Maar als hij naar mij kijkt dan zie ik een lege blik in zijn ogen. Er is niemand meer thuis.
Maar als ik naar hem kijk dan zie ik niet de man die hij ooit was, ik zie slecht een schim.
Vroeger ging hij met mij fietsen, stoeien, leerde me zeilen, heeft een poging gedaan om accordeonles aan mij te geven.
Van beroep is hij loodgieter en ik ging met hem mee, hielp hem met het gereedschap, ging met hem een kruipruimte om te assisteren.Dankzij hem kan ik ook een klusje in huis doen :) 's Avonds lag ik tegen hem aan op de bank, samen televisie kijken. Lekker knus.
Nu vraag ik me af waar die man is gebleven. Heel langzaam is hij mij ontglipt.....
Ik zie mijn vader maar eigenlijk is mijn vader mijn vader niet meer.
Ik kan geen gesprek meer met hem voeren, hij heeft hulp nodig met eten, toiletbezoek, zitten, aan/uitkleden, hij zit dingen die er niet zijn. Hij mompelt vaak onverstaanbaar maar zo nu en dan kom er een bijdehante opmerking of een grapje over zijn lippen. Voor even is daar mijn vader weer.
Maar als hij naar mij kijkt dan zie ik een lege blik in zijn ogen. Er is niemand meer thuis.
vrijdag 11 juni 2010
Alzheimer
Ik ben opgegroeid met Alzheimer.
Alzheimer zit in de familie aan mijn vaders kant.
Voorbeeld:
Mijn opa kwam thuis na een lange dag hard werken, normaal gesproken was het avondeten klaar maar ineens krijg mijn opa een pan op tafel met daarin een blok bevroren spinazie.
Ik kan me niet meer herinneren dat mijn oma nog in haar eigen huis woonde. Voor mijn gevoel heeft ze altijd in het verpleegtehuis gezeten.
Met regelmaat ging ons gezin op zondag naar oma. We haalden haar op haar van de gesloten afdeling en namen oma mee naar de gezamenlijke familie ruimte voor een kop koffie.
Veel had je niet te bespreken met oma. De enige woorden die zij zei waren scheldwoorden, woorden zij normaal gesproken nooit zou gebruiken want oma was heel gelovig. Voor de rest was oma vriendelijk, goedlachs en zat zij aan een tafelkleed of jurk te frunniken. Zij is toch nog 85 jaar geworden.
6 jaar geleden lag mijn vader in het ziekenhuis, daar raakte mijn vader wel heel erg in de war. Iets waar hij thuis nog helemaal geen last van had. Een geriater ( specialist voor ouderdomsverschijnselen en -ziekten.) is toen bij hem langs geweest en heeft geadviseerd om langs te komen als hij weer uit ziekenhuis was.
Je weet dat het in de familie zit dus de kans is aanwezig dat hij Alzheimer heeft.
Na een dagje van onderzoeken is de uitslag dan ook geen verrassing.
Als je dan terug kijkt dan ontdek je een heleboel dingen die er al op wezen.
Alzheimer zit in de familie aan mijn vaders kant.
De opa van mijn vader had Alzheimer, die werd kinds genoemd want veel wisten ze in die tijd niet.
Mijn oma, de moeder van mijn vader, leed al aan Alzheimer voor dat ik geboren werd. Zij was pas in de vijftig dat duidelijk werd dat er iets niet klopte...Voorbeeld:
Mijn opa kwam thuis na een lange dag hard werken, normaal gesproken was het avondeten klaar maar ineens krijg mijn opa een pan op tafel met daarin een blok bevroren spinazie.
Ik kan me niet meer herinneren dat mijn oma nog in haar eigen huis woonde. Voor mijn gevoel heeft ze altijd in het verpleegtehuis gezeten.
Met regelmaat ging ons gezin op zondag naar oma. We haalden haar op haar van de gesloten afdeling en namen oma mee naar de gezamenlijke familie ruimte voor een kop koffie.
Veel had je niet te bespreken met oma. De enige woorden die zij zei waren scheldwoorden, woorden zij normaal gesproken nooit zou gebruiken want oma was heel gelovig. Voor de rest was oma vriendelijk, goedlachs en zat zij aan een tafelkleed of jurk te frunniken. Zij is toch nog 85 jaar geworden.
6 jaar geleden lag mijn vader in het ziekenhuis, daar raakte mijn vader wel heel erg in de war. Iets waar hij thuis nog helemaal geen last van had. Een geriater ( specialist voor ouderdomsverschijnselen en -ziekten.) is toen bij hem langs geweest en heeft geadviseerd om langs te komen als hij weer uit ziekenhuis was.
Je weet dat het in de familie zit dus de kans is aanwezig dat hij Alzheimer heeft.
Na een dagje van onderzoeken is de uitslag dan ook geen verrassing.
Als je dan terug kijkt dan ontdek je een heleboel dingen die er al op wezen.
woensdag 2 juni 2010
Speciaal
Nick z'n opwachting kwam als een donder klap bij helder hemel, dat mogen duidelijk zijn.
Elke dag geniet ik intens van hem. Ik weet niet hoe of waarom maar hij hebt iets in mij geraakt. Misschien komt het omdat zijn start niet zonder slag of stoot was.Misschien maakt ik nu alles veel bewuster mee.
Kijk,bij een eerste kind is alles "eng" en moet je het allemaal leren. Het is niet zo, dat er een gebruiksaanwijzing bij word geleverd. Bij een tweede kind weet je al veel meer maar dan heb je er een dreumes bij lopen. Dus ben veel drukker en kun je minder genieten.
Nu weet ik wat ik de komende jaren kan verwachten, ik kan 10 jaar vooruitkijken. Ik ben nu ouder en wijzer.
Er gaat geen dag voorbij zonder een moment van ontroering.
Als ik naar Nick kijk dan kan ik zomaar volschieten. Hij is zo'n fantastisch, waanzinnig, heerlijk, vrolijk en lief kereltje. Elke dag tovert hij een lach op mijn gezicht
Nick is speciaal.
Maar begrijp mij niet verkeerd ...
Ik ben stapel gek op alle drie mijn kinderen.
Elke dag geniet ik intens van hem. Ik weet niet hoe of waarom maar hij hebt iets in mij geraakt. Misschien komt het omdat zijn start niet zonder slag of stoot was.Misschien maakt ik nu alles veel bewuster mee.
Kijk,bij een eerste kind is alles "eng" en moet je het allemaal leren. Het is niet zo, dat er een gebruiksaanwijzing bij word geleverd. Bij een tweede kind weet je al veel meer maar dan heb je er een dreumes bij lopen. Dus ben veel drukker en kun je minder genieten.
Nu weet ik wat ik de komende jaren kan verwachten, ik kan 10 jaar vooruitkijken. Ik ben nu ouder en wijzer.
Er gaat geen dag voorbij zonder een moment van ontroering.
Als ik naar Nick kijk dan kan ik zomaar volschieten. Hij is zo'n fantastisch, waanzinnig, heerlijk, vrolijk en lief kereltje. Elke dag tovert hij een lach op mijn gezicht
Nick is speciaal.
Maar begrijp mij niet verkeerd ...
Ik ben stapel gek op alle drie mijn kinderen.
zondag 30 mei 2010
De eerste weken
Het is wel weer even wennen om een kleintje in huis te hebben. We hebben een schat van een kraamhulp, niet zo eentje die alles beter denk t te weten maar eentje die met je overlegt en vragen stelt.
De oudste twee zijn helemaal verliefd op de kleine man. Ze kunnen niet van hem afblijven.
Alles lijkt vanzelf te gaan... luiers verschonen, aankleden, voeden...De kleine man doet het fantastisch.
Na een paar dagen komt daar verandering in. Overdag als Nick beneden in de drukte ligt gaat het goed. Maar 's avonds huilt hij veel en wil heel veel gevoed worden. Ik slaap weinig en voel me net een melkkoe.
Het is gissen naar wat er is...misschien krampjes of krijgt hij idd te weinig voeding...we weten het niet en modderen zo door.
Ondertussen zit ik met gekromden tenen en tranen in mijn ogen te voeden (tepelkloven). Ik schakel de hulp van een lactatie-kundige in en die stelt voor om hem ander anders aan te leggen met voeden.Dat helpt niet echt veel.Ik denk erover om te stoppen met borstvoeding.
Nick heeft vrij lange nageltjes en zijn gezicht zit onder de krassen en op zijn vingertje zit ook een wondje waar gelige vocht uit blijft komen. We verbinden het netjes zodat Nick het niet weer kan open krabben maar het wondje word alsmaar groter en zijn velletje lijkt los te gaan.
Dan ontdek ik een grote blaas, gevuld is met geel vocht, op zijn ruggetje.We mogen meteen bij de huisarts langskomen.
De huisarts onderzoek hem...het is misschien een kokken-bacterie is.De kans is aanwezig dat Nick in no time onder de blaasjes zit en vervolgens ontveld net als er wat op zijn vingertje is gebeurd. Hij besluit de kinderarts te bellen.
Een half uur later zitten we op de spoed eisende hulp.
Onze kleine man, net anderhalve week oud, ligt in een onderzoekskamertje...Zijn vinger word onderzoek door verschillende artsen waar onder een dermatoloog en een kinderarts. De kleine man ligt te gillen van de pijn. Ze nemen een kweek van zijn vinger en er word bloed afgenomen.
De artsen denken dat het het stafylokokken bacterie is maar dat moet onderzoek worden. In ieder geval krijg Nick een infuus aangebracht om penicilline toe te dienen. Zijn vinger word in gesmeerd met antibiotica zalf en goed verbonden. De kleine man komt daarna wat tot bedaren.
We moeten in het ziekenhuis blijven.
Een op de drie mensen draagt zo'n stafylokokken bacterie bij zich zonder daar zelf ziek van te worden. Maar als de bacterie bij een baby in het bloed komt dan kan dat verstrekkende, zelfs fatale gevolgen hebben.
Nick krijgt zijn eigen kamertje. Daar ligt ons kleine ventje dan in een bedje met aan zijn ene armpje een enorme spalk waar het infuus zit en zijn andere armpje een in gedeeltelijk in gepakt handje.
Het probleem met de borstvoeding word op gelost daar moet ik per direct mee stoppen. Hij krijgt flesvoeding. Ze moeten weten hoeveel vocht Nick binnen krijgt en hoeveel vocht eruit komt. zijn luiertjes worden gewogen.
Ik blijf bij hem slapen op zijn kamertje.
Nick slaapt en hij drinkt goed van de fles.Als zijn vingertje word gecontroleerd en dan begint hij vreselijk te huilen van de pijn. Het moet erg zeer doen want het huilen gaat door merg en been.
's Middags vertelt de arts ons als we het aan durven om Nick zelf oraal penicilline te geven, zijn vinger te verschonen en verbinden dat we naar dan huis mogen. Dat is geen probleem. Het infuus kan er vanaf... we gaan naar huis !!!!
Eenmaal thuis aangekomen laat ik mijn emoties de vrije loop want al die tijd in het ziekenhuis heb ik me groot gehouden. Nu kan ik me laten gaan....
Je ziet Nick gewoon veranderen van een pijn leidende baby naar een tevreden baby. :)
Een aantal dagen moeten we terug naar het ziekenhuis voor controle.
Het blijkt inderdaad de stafylokokken bacterie te zijn maar gelukkig zit het niet in zijn bloed want dan waren we verder van huis geweest. Een last valt mijn schouders.
Zijn vingertje geneest mooi en komt alweer een velletje op.
Nick heeft een moeizame start gehad maar is er goed doorheen gekomen.
De oudste twee zijn helemaal verliefd op de kleine man. Ze kunnen niet van hem afblijven.
Alles lijkt vanzelf te gaan... luiers verschonen, aankleden, voeden...De kleine man doet het fantastisch.
Na een paar dagen komt daar verandering in. Overdag als Nick beneden in de drukte ligt gaat het goed. Maar 's avonds huilt hij veel en wil heel veel gevoed worden. Ik slaap weinig en voel me net een melkkoe.
Het is gissen naar wat er is...misschien krampjes of krijgt hij idd te weinig voeding...we weten het niet en modderen zo door.
Ondertussen zit ik met gekromden tenen en tranen in mijn ogen te voeden (tepelkloven). Ik schakel de hulp van een lactatie-kundige in en die stelt voor om hem ander anders aan te leggen met voeden.Dat helpt niet echt veel.Ik denk erover om te stoppen met borstvoeding.
Nick heeft vrij lange nageltjes en zijn gezicht zit onder de krassen en op zijn vingertje zit ook een wondje waar gelige vocht uit blijft komen. We verbinden het netjes zodat Nick het niet weer kan open krabben maar het wondje word alsmaar groter en zijn velletje lijkt los te gaan.
Dan ontdek ik een grote blaas, gevuld is met geel vocht, op zijn ruggetje.We mogen meteen bij de huisarts langskomen.
De huisarts onderzoek hem...het is misschien een kokken-bacterie is.De kans is aanwezig dat Nick in no time onder de blaasjes zit en vervolgens ontveld net als er wat op zijn vingertje is gebeurd. Hij besluit de kinderarts te bellen.
Een half uur later zitten we op de spoed eisende hulp.
Onze kleine man, net anderhalve week oud, ligt in een onderzoekskamertje...Zijn vinger word onderzoek door verschillende artsen waar onder een dermatoloog en een kinderarts. De kleine man ligt te gillen van de pijn. Ze nemen een kweek van zijn vinger en er word bloed afgenomen.
De artsen denken dat het het stafylokokken bacterie is maar dat moet onderzoek worden. In ieder geval krijg Nick een infuus aangebracht om penicilline toe te dienen. Zijn vinger word in gesmeerd met antibiotica zalf en goed verbonden. De kleine man komt daarna wat tot bedaren.
We moeten in het ziekenhuis blijven.
Een op de drie mensen draagt zo'n stafylokokken bacterie bij zich zonder daar zelf ziek van te worden. Maar als de bacterie bij een baby in het bloed komt dan kan dat verstrekkende, zelfs fatale gevolgen hebben.
Nick krijgt zijn eigen kamertje. Daar ligt ons kleine ventje dan in een bedje met aan zijn ene armpje een enorme spalk waar het infuus zit en zijn andere armpje een in gedeeltelijk in gepakt handje.
Het probleem met de borstvoeding word op gelost daar moet ik per direct mee stoppen. Hij krijgt flesvoeding. Ze moeten weten hoeveel vocht Nick binnen krijgt en hoeveel vocht eruit komt. zijn luiertjes worden gewogen.
Ik blijf bij hem slapen op zijn kamertje.
Nick slaapt en hij drinkt goed van de fles.Als zijn vingertje word gecontroleerd en dan begint hij vreselijk te huilen van de pijn. Het moet erg zeer doen want het huilen gaat door merg en been.
's Middags vertelt de arts ons als we het aan durven om Nick zelf oraal penicilline te geven, zijn vinger te verschonen en verbinden dat we naar dan huis mogen. Dat is geen probleem. Het infuus kan er vanaf... we gaan naar huis !!!!
Eenmaal thuis aangekomen laat ik mijn emoties de vrije loop want al die tijd in het ziekenhuis heb ik me groot gehouden. Nu kan ik me laten gaan....
Je ziet Nick gewoon veranderen van een pijn leidende baby naar een tevreden baby. :)
Een aantal dagen moeten we terug naar het ziekenhuis voor controle.
Het blijkt inderdaad de stafylokokken bacterie te zijn maar gelukkig zit het niet in zijn bloed want dan waren we verder van huis geweest. Een last valt mijn schouders.
Zijn vingertje geneest mooi en komt alweer een velletje op.
Nick heeft een moeizame start gehad maar is er goed doorheen gekomen.
woensdag 26 mei 2010
Onverwachts Zwanger deel 2
Het spugen houd flink aan en als het eenmaal begonnen is er geen stoppen aan. Omdat ik veel "ziek" ben vertellen we de kinderen dat ze er een broertje of zusje erbij krijgen. Beide zijn uitzinnig blij! Ze riepen al heel lang dat ze wel een broertje of zusje wilden en ik zei dan altijd dat niet ging gebeuren.LOL
Ik kan merken dat ik toch een stuk ouder ben dan de vorige keren. Rond 13 weken krijg ik last van mijn heupen.De verloskundige stuurt me door aan een manueel therapeut die gespecialiseerd is in dit soort klachten bij zwangeren.
Na een paar weken therapie zijn de klachten over :)
Ik krijg ook vrij vlot last van "banden-pijn" althans dat denk ik... maar wat blijkt ik heb een blaasontsteking.Als je zwanger bent krijg dus geen pijn tijdens het plassen maar meer een beetje pijn onderin de buik. Nooit geweten!
Het mooie van nu zwanger zijn is dat er een 20weken echo word gemaakt, daarmee kunnen ze eerder zien of er iets mis is. Jaren geleden was dat er nog niet, lang leve de vooruitgang!
Het is zo fantastisch om je kindje te zien op de echo.Alles zit erop en eraan. Er zijn geen onaangename verrassingen te zien.
Als we willen kunnen we zien of het een jongen of een meisje is maar dat wil ik niet. Dat moet een verrassing blijven. Mijn gevoel zegt dat er een jongetje in mijn buik zit en mijn gevoel heeft me bij de andere zwangerschappen ook niet in de steek gelaten dus daar vertrouw ik op. Menno wil het deze keer wel graag weten en dat vertellen we aan niemand.
Mijn lichaam past zich deze keer veel sneller aan het zwanger zijn aan, ik heb al vroeg een flinke buik en iedereen vraagt of ik wel zeker weet of het er wel eentje is.
Door die flinke buik moet ik algauw een aantal dingen laten (fietsen, wandelen enz.) Ik slaap veel en heb nergens zin in...Mijn smaak is ook sterk veranderd.. Ik drink liters melk en sinas maar gekookte aardappelen kan ik niet door mijn keel krijgen en daarom eten we veel gebakken aardappelen :)Dat word door de rest van het gezin enthousiast toe gejuicht.
Ondertussen is het in mijn buik een drukte vanjewelste...De baby gaat enorm te keer en dat is goed te zien, alsof er een alien in zit :P Ongelooflijk mooi om te zien en te voelen. Echt een wonder.
De laatste weken worden echt zwaar, ik hou mega veel vocht vast. Ik zwel helemaal op en daar is niets tegen te doen, ja, alleen brandnetel-thee drinken #ajasses.Ik zit veelal met de pootjes omhoog.
Hopelijk lukt het me om deze keer wel thuis te bevallen.Ik ben er in ieder geval klaar voor.
Begin juni, 2 dagen nadat ik uitgerekend ben, kondigen de eerste tekenen zich aan. Ik verlies vruchtwater ....best spannend allemaal weer! Als ik thuis wil bevallen moet dat binnen 24 uur gebeuren vanwege infectiegevaar, anders moet ik naar het ziekenhuis.
Na 24 uur heb ik pas 4cm ontsluiting dus besluit de verloskundige dat we naar het ziekenhuis gaan.
Eenmaal in het ziekenhuis worden de weeën heftiger en zit gauw op 7cm ontsluiting.
Wee na wee dient zich aan met weinig tijd om bij te komen.Na een lange tijd blijkt dat de ontsluiting uitblijft, ik blijf hang op die 7cm..De weeën gaan ondertussen onafgebroken door en ik raak redelijk uitgeput.
Na overleg krijg ik een infuus met wee-versterkers en pijnstillers. Die pijnstillers kan ik zelf toedienen tot zekere hoogte natuurlijk. De versterkers doen goed werk en de weeën worden nog heftiger dan ze al waren.
Als ik dan eindelijk mag gaan persen dan ga ik er helemaal voor... het einde is inzicht en kan niet wachten om de kleine wurm te verwelkomen. Maar ook dit gaat met moeite, de kraamverpleegkundige moet tot 2 keer toe met haar volle gewicht op mijn buik drukken. Na 9 minuutjes persen word er een klein mannetje die behoorlijk blauw ziet op mijn buik gelegd en de verloskundige wrijf ruw met een doek over hem heen. Na enkele seconden word het kleine mannetje bij me weggehaald, hij hangt slap in de handen van de verloskundige en ziet eng blauw, een kleur die ik nooit meer wil zien. De verloskundige verdwijnt met mijn mannetje in kamertje vlakbij....
Er word geroepen dat de kinderarts moet komen met spoed! Ik heb geen idee wat er allemaal gebeurd en er rennen mensen in en uit de verloskamer.Er word niet vertelt hoe en wat. Menno staat halverwege mij en het kamertje waar de baby is...Hij weet ook niet zo goed wat hij moet doen. Menno zegt dat het goed komt..Na een aantal minuten maar voor mijn gevoel veel langer word Nick weer bij mij gelegd. Hij had tijdens het persen klem gezeten en daardoor zuurstof tekort gehad. De verloskundige moest hem dus zuurstof geven.
Ik barst in tranen uit........
Het ziekenhuispersoneel laat ons even alleen.
Dan besef ik pas dat het ook anders had kunnen zijn.
Kleine Nick ziet nog steeds een beetje blauw maar al stukken beter dan daarvoor. Langzaam krijg hij een roze kleurtje.Als we een beetje zijn bijgekomen word Nick gewassen en aangekleed. We moeten voorlopig nog in het ziekenhuis blijven, waarschijnlijk 48u om Nick in de gaten te houden.
Omdat ik borstvoeding wil geven, word hij aangelegd. Hij doet 't goed!
Aan het einde van de dag liggen we in een kamer op de kraamafdeling.De nacht komen we goed door, we slapen beiden redelijk goed.
De volgende morgen mogen we naar huis omdat het met Nick heel goed gaat!
Na al 2 kinderen te hebben gebaart dacht ik zo'n 3de doe ik wel even. Nooit verwacht dat deze bevalling zo zwaar zou zijn.
Zo zie je maar dat niet alles vanzelf sprekend is!
Ik kan merken dat ik toch een stuk ouder ben dan de vorige keren. Rond 13 weken krijg ik last van mijn heupen.De verloskundige stuurt me door aan een manueel therapeut die gespecialiseerd is in dit soort klachten bij zwangeren.
Na een paar weken therapie zijn de klachten over :)
Ik krijg ook vrij vlot last van "banden-pijn" althans dat denk ik... maar wat blijkt ik heb een blaasontsteking.Als je zwanger bent krijg dus geen pijn tijdens het plassen maar meer een beetje pijn onderin de buik. Nooit geweten!
Het mooie van nu zwanger zijn is dat er een 20weken echo word gemaakt, daarmee kunnen ze eerder zien of er iets mis is. Jaren geleden was dat er nog niet, lang leve de vooruitgang!
Het is zo fantastisch om je kindje te zien op de echo.Alles zit erop en eraan. Er zijn geen onaangename verrassingen te zien.
Als we willen kunnen we zien of het een jongen of een meisje is maar dat wil ik niet. Dat moet een verrassing blijven. Mijn gevoel zegt dat er een jongetje in mijn buik zit en mijn gevoel heeft me bij de andere zwangerschappen ook niet in de steek gelaten dus daar vertrouw ik op. Menno wil het deze keer wel graag weten en dat vertellen we aan niemand.
Mijn lichaam past zich deze keer veel sneller aan het zwanger zijn aan, ik heb al vroeg een flinke buik en iedereen vraagt of ik wel zeker weet of het er wel eentje is.
Door die flinke buik moet ik algauw een aantal dingen laten (fietsen, wandelen enz.) Ik slaap veel en heb nergens zin in...Mijn smaak is ook sterk veranderd.. Ik drink liters melk en sinas maar gekookte aardappelen kan ik niet door mijn keel krijgen en daarom eten we veel gebakken aardappelen :)Dat word door de rest van het gezin enthousiast toe gejuicht.
Ondertussen is het in mijn buik een drukte vanjewelste...De baby gaat enorm te keer en dat is goed te zien, alsof er een alien in zit :P Ongelooflijk mooi om te zien en te voelen. Echt een wonder.
De laatste weken worden echt zwaar, ik hou mega veel vocht vast. Ik zwel helemaal op en daar is niets tegen te doen, ja, alleen brandnetel-thee drinken #ajasses.Ik zit veelal met de pootjes omhoog.
Hopelijk lukt het me om deze keer wel thuis te bevallen.Ik ben er in ieder geval klaar voor.
Begin juni, 2 dagen nadat ik uitgerekend ben, kondigen de eerste tekenen zich aan. Ik verlies vruchtwater ....best spannend allemaal weer! Als ik thuis wil bevallen moet dat binnen 24 uur gebeuren vanwege infectiegevaar, anders moet ik naar het ziekenhuis.
Na 24 uur heb ik pas 4cm ontsluiting dus besluit de verloskundige dat we naar het ziekenhuis gaan.
Eenmaal in het ziekenhuis worden de weeën heftiger en zit gauw op 7cm ontsluiting.
Wee na wee dient zich aan met weinig tijd om bij te komen.Na een lange tijd blijkt dat de ontsluiting uitblijft, ik blijf hang op die 7cm..De weeën gaan ondertussen onafgebroken door en ik raak redelijk uitgeput.
Na overleg krijg ik een infuus met wee-versterkers en pijnstillers. Die pijnstillers kan ik zelf toedienen tot zekere hoogte natuurlijk. De versterkers doen goed werk en de weeën worden nog heftiger dan ze al waren.
Als ik dan eindelijk mag gaan persen dan ga ik er helemaal voor... het einde is inzicht en kan niet wachten om de kleine wurm te verwelkomen. Maar ook dit gaat met moeite, de kraamverpleegkundige moet tot 2 keer toe met haar volle gewicht op mijn buik drukken. Na 9 minuutjes persen word er een klein mannetje die behoorlijk blauw ziet op mijn buik gelegd en de verloskundige wrijf ruw met een doek over hem heen. Na enkele seconden word het kleine mannetje bij me weggehaald, hij hangt slap in de handen van de verloskundige en ziet eng blauw, een kleur die ik nooit meer wil zien. De verloskundige verdwijnt met mijn mannetje in kamertje vlakbij....
Er word geroepen dat de kinderarts moet komen met spoed! Ik heb geen idee wat er allemaal gebeurd en er rennen mensen in en uit de verloskamer.Er word niet vertelt hoe en wat. Menno staat halverwege mij en het kamertje waar de baby is...Hij weet ook niet zo goed wat hij moet doen. Menno zegt dat het goed komt..Na een aantal minuten maar voor mijn gevoel veel langer word Nick weer bij mij gelegd. Hij had tijdens het persen klem gezeten en daardoor zuurstof tekort gehad. De verloskundige moest hem dus zuurstof geven.
Ik barst in tranen uit........
Het ziekenhuispersoneel laat ons even alleen.
Dan besef ik pas dat het ook anders had kunnen zijn.
Kleine Nick ziet nog steeds een beetje blauw maar al stukken beter dan daarvoor. Langzaam krijg hij een roze kleurtje.Als we een beetje zijn bijgekomen word Nick gewassen en aangekleed. We moeten voorlopig nog in het ziekenhuis blijven, waarschijnlijk 48u om Nick in de gaten te houden.
Omdat ik borstvoeding wil geven, word hij aangelegd. Hij doet 't goed!
Aan het einde van de dag liggen we in een kamer op de kraamafdeling.De nacht komen we goed door, we slapen beiden redelijk goed.
De volgende morgen mogen we naar huis omdat het met Nick heel goed gaat!
Na al 2 kinderen te hebben gebaart dacht ik zo'n 3de doe ik wel even. Nooit verwacht dat deze bevalling zo zwaar zou zijn.
Zo zie je maar dat niet alles vanzelf sprekend is!
vrijdag 7 mei 2010
Onverwachts Zwanger
Oktober 2008. Ik heb 't vage vermoeden dat ik zwanger ben, wat op zich niet moet kunnen... Ik heb een (on)regelmatige cyclus van ongeveer 5 weken. De menstruatie laat deze keer wat langer op zich wachten, dus ben ik in principe 2 weken over tijd. Mijn oudste is op dat moment ziek en geeft vaak over. Dat ik ook overgeef is dan te verklaren maar ik voel me absoluut niet ziek.
Mijn lichaam geeft signalen af die lijken te zeggen...zwanger, zwanger... Na 2 kinderen weet ik de signalen te herkennen, maar dat kan toch niet...dat kan toch niet...Nee, dat kan toch niet....
Als ik Menno vertel van mijn vermoeden, barst ik spontaan in tranen uit... Al Huilend lachende beseffen we dat het bijna niet anders kan.
We hadden er al eens over gesproken, stel je voor dat ik onverwachts zwanger zou raken, kan gebeuren toch?! Ja maar dat is een "ver van mijn bed show" maar goed stel dat ik zwanger raak, wat doe je dan? We zijn het er over eens dat een onverwachte zwangerschap dan wel niet gepland is maar wel gewenst is.
Ik bedoel maar.. hoeveel vrouwen kunnen er niet zwanger worden of moeten er heel veel moeite voor doen om überhaupt zwanger te raken. Wie ben ik om dan te zeggen "laat maar weghalen" Nee, dat zou ik niet kunnen.
Ik maak een afspraak met de huisarts. Ik vertel mijn vermoedens en die worden al snel bevestigd met een test.
Daar zit je dan... 34 jaar, al moeder van een 9 en 6 jarige.....totaal verbijsterd!
Ik moet zo snel mogelijk bij een gynaecoloog langs om een echo te maken. Ik kan diezelfde dag nog langs komen.
Tijdens de echo blijkt dat mijn spiraaltje (die heb ik dan al 4 jaar) scheef zit, de gynaecoloog zegt nog verbaasd "dat je niet eerder zwanger bent geworden"
Op de echo is een heel klein boontje met een kloppend hartje te zien. Wat mij onmiddellijk een brok in de keel bezorgd. Ik ben waarschijnlijk al zo'n 7 weken.
Het spiraaltje moet verwijderd worden en gelukkig zit het embryo niet in de buurt. Nu is het heel spannend, het embryo kan losraken of in de dagen daarna.
Na 3 weken moet ik terug komen om te opnieuw een echo te maken zodat we kunnen zien of alles goed is. Ook dan kunnen pas goed zien hoever ik werkelijk ben.
Vanaf die dag hang ik elke dag boven de bak of het nu 's morgens 's middags 's avonds is.... het maakt niet uit. Bij de vorige zwangerschappen heb ik daar geen last van gehad. Ik ben zo beroerd als een hond..ik leef op ers
Na 3 weken ben ik wederom bij de gynaecoloog. Het embryo zit goed, ik ben 10 weken zwanger en ik voel me bijzonder blij, ook al ben kotsmisselijk ;)
Word vervolgd...
Mijn lichaam geeft signalen af die lijken te zeggen...zwanger, zwanger... Na 2 kinderen weet ik de signalen te herkennen, maar dat kan toch niet...dat kan toch niet...Nee, dat kan toch niet....
Als ik Menno vertel van mijn vermoeden, barst ik spontaan in tranen uit... Al Huilend lachende beseffen we dat het bijna niet anders kan.
We hadden er al eens over gesproken, stel je voor dat ik onverwachts zwanger zou raken, kan gebeuren toch?! Ja maar dat is een "ver van mijn bed show" maar goed stel dat ik zwanger raak, wat doe je dan? We zijn het er over eens dat een onverwachte zwangerschap dan wel niet gepland is maar wel gewenst is.
Ik bedoel maar.. hoeveel vrouwen kunnen er niet zwanger worden of moeten er heel veel moeite voor doen om überhaupt zwanger te raken. Wie ben ik om dan te zeggen "laat maar weghalen" Nee, dat zou ik niet kunnen.
Ik maak een afspraak met de huisarts. Ik vertel mijn vermoedens en die worden al snel bevestigd met een test.
Daar zit je dan... 34 jaar, al moeder van een 9 en 6 jarige.....totaal verbijsterd!
Ik moet zo snel mogelijk bij een gynaecoloog langs om een echo te maken. Ik kan diezelfde dag nog langs komen.
Tijdens de echo blijkt dat mijn spiraaltje (die heb ik dan al 4 jaar) scheef zit, de gynaecoloog zegt nog verbaasd "dat je niet eerder zwanger bent geworden"
Op de echo is een heel klein boontje met een kloppend hartje te zien. Wat mij onmiddellijk een brok in de keel bezorgd. Ik ben waarschijnlijk al zo'n 7 weken.
Het spiraaltje moet verwijderd worden en gelukkig zit het embryo niet in de buurt. Nu is het heel spannend, het embryo kan losraken of in de dagen daarna.
Na 3 weken moet ik terug komen om te opnieuw een echo te maken zodat we kunnen zien of alles goed is. Ook dan kunnen pas goed zien hoever ik werkelijk ben.
Vanaf die dag hang ik elke dag boven de bak of het nu 's morgens 's middags 's avonds is.... het maakt niet uit. Bij de vorige zwangerschappen heb ik daar geen last van gehad. Ik ben zo beroerd als een hond..ik leef op ers
Na 3 weken ben ik wederom bij de gynaecoloog. Het embryo zit goed, ik ben 10 weken zwanger en ik voel me bijzonder blij, ook al ben kotsmisselijk ;)
Word vervolgd...
woensdag 28 april 2010
Ik ,hormonen en voorbehoedsmiddelen 2
Voordat ik aan de pil ging had kreeg altijd als een soort van alarm gevoelige/pijnlijke borsten, die mij vertelde dat de cyclus eraan kwam. Dat was altijd handig om te weten zeker omdat bij mij er geen touw aan vast te knopen was.
Tijdens al die jaren van pil slikken had ik geen last meer van die gevoelige/pijnlijke borsten.
Tweeënhalf jaar na de geboorte van mijn tweede kindje laat ik een koper-spiraaltje(zonder hormonen) plaatsen. Heel langzaam aan begin mijn lichaam zich te herstellen van alle hormonen. Mijn cyclus is dan enigszins regelmatig (ongeveer om de 5 weken) en krijg ik weer gevoelige /pijnlijke borsten een aantal dagen van tevoren.
Van het spiraaltje ondervind ik geen problemen en de hormonen laten ongeveer om te 5 weken even van zich zien. Zo af en toe een beetje chagrijnig zijn is prima en de omgeving kan ermee leven.
Maar in oktober 2008, dan heb al 4 jaar een spiraaltje, laat de cyclus lang op zich wachten. Mijn borsten zijn zeer gevoelig en de cyclus is al 2 weken langer uitgebleven dan normaal. Bij het minste en geringste heb ik huilbuien.Opeens ga je verbanden leggen en denkt...nee, dat kan niet...
De huisarts bevestigd mijn vermoedens...ik ben zwanger.... Het spiraaltje zat scheef. (of dat al die tijd zo geweest is of niet dat laat ik in het midden.)
Onverwachts en niet gepland... maar wel gewenst!(daar schrijf ik een andere keer over)
Na de bevalling van mijn derde kindje komt de cyclus na 4 weken al vanzelf opgang, dit komt denk ik doordat ik al jaren de pil niet meer slik.
Maargoed wederom nu zijn we gedoemd om die ellendige condooms te gebruiken.
Eigenlijk weet ik niet zo goed meer wat ik moet doen.qua anticonceptie Ik ben naarstig op zoek geweest na alternatieven.
Wat zijn de alternatieven...de pil, (hormoon)spiraaltje,condooms of sterilisatie
Samen met mijn huisarts gaan we alle opties af.
Condooms vielen meteen af. De pil, nee, die moet op regelmatige basis worden ingenomen en dat gaat geheid vergeten worden in alle drukte, plus bij iedere pil krijg je in 1 keer een hoop hormonen te verwerken.
Sterilisatie..tja.. daar vinden we (Menno en ik ) ons eigenlijk nog te jong voor.
De huisarts komt met het idee om de Nuvaring te proberen, die geeft continue een hoeveelheid hormonen af en dat werkt misschien wel voor mij.
De nuvaring is een ring die je, net als een tampon, inbrengt. De ring laat je 3 weken zitten en geeft gedurende die periode continue hormonen af, daarna verwijder je de ring.Als het goed is ga je in de week erna menstrueren.Na die ene week breng je een nieuwe ring in en enzovoort.
Het leek die ideale oplossing maar niets was minder waar.
Dr Jekyll en Mr Hyde staken hun kop op en ik was,denk ik, explosiever dan voorheen. De ring zakte en die voelde regelmatig zitten. Nee, met mijn humeur en ring had ik het al snel gehad... Weg ermee!
Na al deze ervaringen met hormonen en voorbehoedsmiddelen stond er voor mij maar 1 ding vast...
Het koper-spiraaltje is de enige die lang, zonder dat ik last van ondervond, z'n werk heeft gedaan, ondanks dat ik zwanger ben geworden.
Ik ben ondertussen weer voorzien van een koper-spiraaltje en heb ik een echo laten maken en de echo liet zien dat het spiraaltje goed zit.
Ondertussen hou ik mijn cyclus met argus ogen in de gaten.
Voorlopig is mijn lichaam nog bezig met ontzwangeren en ben ik lichamelijk nog niet mezelf maar dat is slechts een kwestie van tijd.Gelukkig!
Over een paar jaar zullen Men en ik wel weer over een sterilisatie nadenken, maar voorlopig nog niet.
Tijdens al die jaren van pil slikken had ik geen last meer van die gevoelige/pijnlijke borsten.
Tweeënhalf jaar na de geboorte van mijn tweede kindje laat ik een koper-spiraaltje(zonder hormonen) plaatsen. Heel langzaam aan begin mijn lichaam zich te herstellen van alle hormonen. Mijn cyclus is dan enigszins regelmatig (ongeveer om de 5 weken) en krijg ik weer gevoelige /pijnlijke borsten een aantal dagen van tevoren.
Van het spiraaltje ondervind ik geen problemen en de hormonen laten ongeveer om te 5 weken even van zich zien. Zo af en toe een beetje chagrijnig zijn is prima en de omgeving kan ermee leven.
Maar in oktober 2008, dan heb al 4 jaar een spiraaltje, laat de cyclus lang op zich wachten. Mijn borsten zijn zeer gevoelig en de cyclus is al 2 weken langer uitgebleven dan normaal. Bij het minste en geringste heb ik huilbuien.Opeens ga je verbanden leggen en denkt...nee, dat kan niet...
De huisarts bevestigd mijn vermoedens...ik ben zwanger.... Het spiraaltje zat scheef. (of dat al die tijd zo geweest is of niet dat laat ik in het midden.)
Onverwachts en niet gepland... maar wel gewenst!(daar schrijf ik een andere keer over)
Na de bevalling van mijn derde kindje komt de cyclus na 4 weken al vanzelf opgang, dit komt denk ik doordat ik al jaren de pil niet meer slik.
Maargoed wederom nu zijn we gedoemd om die ellendige condooms te gebruiken.
Eigenlijk weet ik niet zo goed meer wat ik moet doen.qua anticonceptie Ik ben naarstig op zoek geweest na alternatieven.
Wat zijn de alternatieven...de pil, (hormoon)spiraaltje,condooms of sterilisatie
Samen met mijn huisarts gaan we alle opties af.
Condooms vielen meteen af. De pil, nee, die moet op regelmatige basis worden ingenomen en dat gaat geheid vergeten worden in alle drukte, plus bij iedere pil krijg je in 1 keer een hoop hormonen te verwerken.
Sterilisatie..tja.. daar vinden we (Menno en ik ) ons eigenlijk nog te jong voor.
De huisarts komt met het idee om de Nuvaring te proberen, die geeft continue een hoeveelheid hormonen af en dat werkt misschien wel voor mij.
De nuvaring is een ring die je, net als een tampon, inbrengt. De ring laat je 3 weken zitten en geeft gedurende die periode continue hormonen af, daarna verwijder je de ring.Als het goed is ga je in de week erna menstrueren.Na die ene week breng je een nieuwe ring in en enzovoort.
Het leek die ideale oplossing maar niets was minder waar.
Dr Jekyll en Mr Hyde staken hun kop op en ik was,denk ik, explosiever dan voorheen. De ring zakte en die voelde regelmatig zitten. Nee, met mijn humeur en ring had ik het al snel gehad... Weg ermee!
Na al deze ervaringen met hormonen en voorbehoedsmiddelen stond er voor mij maar 1 ding vast...
Het koper-spiraaltje is de enige die lang, zonder dat ik last van ondervond, z'n werk heeft gedaan, ondanks dat ik zwanger ben geworden.
Ik ben ondertussen weer voorzien van een koper-spiraaltje en heb ik een echo laten maken en de echo liet zien dat het spiraaltje goed zit.
Ondertussen hou ik mijn cyclus met argus ogen in de gaten.
Voorlopig is mijn lichaam nog bezig met ontzwangeren en ben ik lichamelijk nog niet mezelf maar dat is slechts een kwestie van tijd.Gelukkig!
Over een paar jaar zullen Men en ik wel weer over een sterilisatie nadenken, maar voorlopig nog niet.
maandag 26 april 2010
Ik ,hormonen en voorbehoedsmiddelen
Vanwege een onregelmatige cyclus begin ik op mijn 16de met de pil. Ik kreeg toen der tijd de driefasenpil, best een zware pil voor een jong meisje.
In der loop der jaren merk je eigenlijk niet wat voor een invloed zo'n pil heeft op je lichaam, dat merk je pas later.
Soms slik je de pil een week langer door omdat dat het je een keer beter uitkwam voor vakantie of zo maar daarvoor had ik een andere pil nodig.
Op mijn 24ste stop ik met de pil omdat ik graag zwanger wil worden (waar ben ik aan begonnen ;) )
Er word mij geadviseerd om voorlopig condooms (ellendige dingen) te gebruiken totdat ik iig 1 keer een natuurlijke cyclus heb gehad...zo gezegd zo gedaan.... daarna is het meteen raak, ik ben zwanger!
Na een bevalling is het normaal dat na 4 a 6 weken je cyclus weer opgang komt, Bij mij gebeurde er na een half jaar nog niets (en gedoemd om condooms te blijven gebruiken) Omdat de boel daar binnen af en toe schoon moet, kreeg ik een pil om een onttrekking-bloeding op te wekken, met resultaat. Na een jaar nog steeds hetzelfde liedje. Gelukkig komt kort daarna de boel vanzelf op gang.(hehe eindelijk)
En niet zo lang daarna slik ik de pil weer.
Als ik 27 ben, stop ik wederom. En ja hoor, ik raak weer zwanger!
Na de 2de bevalling is ook een pil nodig om de boel op te wekken. Deze keer is het binnen het jaar dat mijn lichaam op eigen kracht de cyclus op gang krijgt. Als ik hierna de pil ga slikken verander ik in Dr Jekyll en Mr Hyde, 3 weken lang ben ik licht ontvlambaar en extreem explosief, een gevaar voor mijn omgeving, in de "stop" week kom ik weer tot mezelf.
Na gebruik van pillen die wat"lichter"(minder hormonen) zijn, maar niet werken voor mij, besluit ik om een koper-spiraal (zonder hormonen) te laten plaatsen. Dan ben ik inmiddels 2,5 jaar verder.
Ruim 10 jaar heb ik de pil geslikt, in die 10 jaar is mijn hormoonhuishouding sterk veranderd met als gevolg dat bij elke bevalling het uitzonderlijk lang duurde voordat de menstruatiecyclus vanzelf op gang kwam en ik absoluut niet meer tegen pil kan... al die hormonen zijn mij uiteindelijk teveel geworden ;)
Ik ben dan ook heel blij met mijn koper-spiraal en langzaamaan krijg ik mezelf terug :)
Tot oktober 2008.....
Word vervolgd.
In der loop der jaren merk je eigenlijk niet wat voor een invloed zo'n pil heeft op je lichaam, dat merk je pas later.
Soms slik je de pil een week langer door omdat dat het je een keer beter uitkwam voor vakantie of zo maar daarvoor had ik een andere pil nodig.
Op mijn 24ste stop ik met de pil omdat ik graag zwanger wil worden (waar ben ik aan begonnen ;) )
Er word mij geadviseerd om voorlopig condooms (ellendige dingen) te gebruiken totdat ik iig 1 keer een natuurlijke cyclus heb gehad...zo gezegd zo gedaan.... daarna is het meteen raak, ik ben zwanger!
Na een bevalling is het normaal dat na 4 a 6 weken je cyclus weer opgang komt, Bij mij gebeurde er na een half jaar nog niets (en gedoemd om condooms te blijven gebruiken) Omdat de boel daar binnen af en toe schoon moet, kreeg ik een pil om een onttrekking-bloeding op te wekken, met resultaat. Na een jaar nog steeds hetzelfde liedje. Gelukkig komt kort daarna de boel vanzelf op gang.(hehe eindelijk)
En niet zo lang daarna slik ik de pil weer.
Als ik 27 ben, stop ik wederom. En ja hoor, ik raak weer zwanger!
Na de 2de bevalling is ook een pil nodig om de boel op te wekken. Deze keer is het binnen het jaar dat mijn lichaam op eigen kracht de cyclus op gang krijgt. Als ik hierna de pil ga slikken verander ik in Dr Jekyll en Mr Hyde, 3 weken lang ben ik licht ontvlambaar en extreem explosief, een gevaar voor mijn omgeving, in de "stop" week kom ik weer tot mezelf.
Na gebruik van pillen die wat"lichter"(minder hormonen) zijn, maar niet werken voor mij, besluit ik om een koper-spiraal (zonder hormonen) te laten plaatsen. Dan ben ik inmiddels 2,5 jaar verder.
Ruim 10 jaar heb ik de pil geslikt, in die 10 jaar is mijn hormoonhuishouding sterk veranderd met als gevolg dat bij elke bevalling het uitzonderlijk lang duurde voordat de menstruatiecyclus vanzelf op gang kwam en ik absoluut niet meer tegen pil kan... al die hormonen zijn mij uiteindelijk teveel geworden ;)
Ik ben dan ook heel blij met mijn koper-spiraal en langzaamaan krijg ik mezelf terug :)
Tot oktober 2008.....
Word vervolgd.
Abonneren op:
Posts (Atom)