Wegbrengen

Het was zover...

Ik sta bij mijn ouders voor de deur.

Eenmaal binnen gekomen blijkt dat vaders nog heerlijk ligt te slapen. Volgens mijn moeder heeft hij totaal niet de zenuwen of zo iets dergelijks.

Hij wilde zonder problemen zijn schoonheidslaapje doen voor dat we hem zouden wegbrengen. Dit verbaasde mij compleet...

Normaal gesproken is hij al nerveus bij het minste en geringste. 

Terwijl moeders vaders uit bed helpt, zet ik zijn koffer in de auto. De tranen zitten hoog maar ik hou me sterk. Weer binnen geef ik vaders een dikke kusknuf en moeders moet nog ff bellen met het ziekenhuis om te vragen hoelaat zij de volgende dag verwacht word. Ze verteld aan vaders dat ze om 10u30 in t ziekenhuis moet zijn... Hij lacht naar mij en zegt "Nu ben je helmaal voor niets gekomen hé!" "Hoe bedoel je?"vraag ik. "je hoef me nu niet weg te brengen want mag pas morgenochtend om 10u30 komen" zegt hij dan. Ik leg hem uit dat mama morgen om 10u30 in het ziekenhuis moet zijn en dan we hem zo meteen gaan wegbrengen. Hij kijkt me met een lege blik aan....

We stappen,vader met moeite, in de auto, ik verwacht elk moment dat vaders aangeeft dat hij niet wil maar dat gebeurt niet.

Niet lang daarna komen we bij het verpleeghuis aan.

We melden ons bij de receptie en wachten daarna op een begeleidster. Na een tijd worden we op gehaald door een vrouwtje van de afdeling. Ook nu laat me vaders zich alles over zich heen komen. Ik neem de omgeving in me op. Het zit er niet slecht uit hier, alles is netjes en schoon. We gaan een klapdeur door en bevinden ons gelijk op de gesloten afdeling.#bah 

We gaan een kantoortje in om nog wat dingen op een rij te zetten.  Er ontbreken nog een aantal gegevens, die gegevens hadden ze allang moeten hebben. Nu blijkt dat ze eigenlijk niet zeker wisten of mijn vader wel zou komen vandaag. We zijn dus nog ff zoet met de paperassen. Tijdens het invullen heeft mijn vader zelfs praatjes, ook iets wat mij zeer verbaasd.

Mijn moeder ontdekt dat ze zijn medicijnen en toiletspullen is vergeten. Dus straks rijden we nog ff heen en weer op dat op te halen.

We gaan naar de kamer waar vaders de komende weken gaat slapen. Hij heeft een kamer voor zichzelf, iets wat hij zeker kan waarderen. Het is nette kamer met een redelijk grote kastenwand met wastafel meubel er tussen. Tegen over zijn bed staat een televisie en er staat nog een grote luie stoel.

Het huis heeft hele grote open ruimte waar de bewoners en logees rond kunnen lopen. Op de beneden verdieping zijn 2 afdelingen die uit komen op die ruimte. Elke afdeling bestaat uit een gang met slaapkamers en hebben 2 woonkamers.

Één van die woonkamers gaan we binnen, het zit er knusjes uit.... op een flatscreen brand gezellig een haardvuur :) Er staan 2 grote banken en 1 kleinere bank en aantal luie stoelen en voor de rest nog 4 eettafels.  Ik zie aan mijn moeder dat ze het zwaar heeft... We zetten vaders bij een vriendelijke man aan tafel, die er vrolijk oplos kletst. We vertellen vaders dat we zijn medicijnen enzo gaan ophalen en dat we snel weer terug zijn.  Hij blijft rustig zitten en zegt ons gewoon gedag.

Met tranen in onze ogen verlaten de afdeling.

In een mum van tijd zijn we terug. Moeders geeft de medicijnen af en we zoeken vaders in de huiskamer op.  

Hij heeft in de tussen tijd lekker een bakkie soep gegeten. Naast hem zit een man continue in zichzelf te praten. Mijn vader fluistert "die man hiernaast is er helemaal vanaf hoor!" Daar moeten we om lachen.

We kletsen nog wat en dan word het tijd om echt afscheid te nemen.

Ik voel me op dat moment zo ontzettend ***

Ik laat mijn vader hier achter omdat mijn moeder het ziekenhuis in gaat en hij niet alleen thuis kan zijn. Nu is het besef nog groter dan voorheen. 

Buiten op de parkeerplaats laten we onze emoties de vrije loop.