Spreken op de crematie

Vanmiddag heb ik op de crematie van m'n vader gesproken. Dat was iets wat ik moest doen van mezelf.
Ik ben altijd stapelgek op en met m'n vader geweest. Ik had niet gedacht dat het mij zou lukken weliswaar met moeite maar het is mij gelukt

Lieve papa,


Jij nam mij mee uit fietsen. Over de crosspaadjes door de kuilen.
Stoeide met jou en Jantje op t bed.
Jij leerde mij zeilen, hoe ik de boot moest besturen.
Je hebt zelf een poging gedaan om mij accordeon te leren spelen.


Als jij ging klussen, dan hing ik graag om je heen, hielp je met het gereedschap, ging met je een kruipruimte in om te assisteren. En als t niet wilde lukken dan vloekte jij volop, want zonder vloeken lukt t anders niet.
Dankzij jou kan ik ook een klusje in huis doen :)


Jij had ook een enorm gevoel voor humor  "Hilhorste Humor"
Zaten we vroeger aan tafel met onze ruggen naar t raam dan kon jij ineens je hand opsteken om te zwaaien naar iemand. Nieuwsgierig draaiden wij dan onze koppen om, om te kijken wie er voorbij liep maar er liep nooit iemand langs. Telkens trapten wij in die grap.
Of als wij een keertje chinees gingen halen dan ging je op z'n chinees praten...witte lijst, kloepoek, bami spiegei, sambal bij. Dan geneerde ik mij ontzettend maar dat wist jij maar al te goed, je deed t erom.


Jij en ik hebben samen ook heel wat kilometers  geschaatst. In een weekend 25 en  40 km over de plassen, was geen enkel probleem voor ons.
S avonds lag ik graag tegen je aan, samen op de bank televisie kijken. Lekker knus.
Tussen de middag kwam je thuis eten en daarna deed je even een dutje op de bank.
En chocolade daar hield jij totaal niet van maar je at wel hagelslag op je brood en lekkere bonbons zoals zeebanket liet je ook niet staan. ;)
Wat mij nog t meeste bijstaat is je geur als je gewerkt had, je rook naar puin. En als ik nu puin ruik dan denk ik altijd aan jou.


De afgelopen jaren heb ik mij afgevraagd waar die man was gebleven . Heel langzaam ben jij ons, ontglipt.....
Ik kon geen gesprek meer met je voeren, kon je niet meer om hulp vragen.
Jij mompelde vaak onverstaanbaar maar zo nu en dan kwam er nog een bijdehante opmerking of een grapje over jouw lippen. En voor heel even was jij, mijn vader daar weer.


Ik vind het een fijne gedachten dat jij nog wist wie wij waren...De Alzheimer had jou dat nog niet ontnomen


Maar als ik naar jou keek dan zag ik niet meer de man die jij ooit was, ik zag slechts een schim.

En als jij naar mij keek dan zag ik een lege blik in je ogen. Er was niemand meer thuis.

De laatste keer dat ik naar je keek, had jij je ogen gesloten. Nu was er echt niemand meer thuis.


Papa Jij was een fantastisch lieve leuke gezellige vader. Een vader uit duizenden!


Daag papa, tot ziens
Ik hou van je

Dag lieve papa

Totaal onverwachts is mijn vader vanmorgen overleden.
Hij heeft een hartstilstand gehad. De ziekte van Alzheimer staat hier los van.
Ik troost mij in het feit dat hem een verdere aftakeling van Alzheimer bespaard is gebleven.
Vaders was 79 jaar.

                                             Dag lieve papa, ik zal je ontzettend missen

Wereld Alzheimer Dag 21 September

Het is mij opgevallen dat ik de laatste tijd veel dingen "vergeet"

Soms kan ik er niet opkomen wat ik bijvoorbeeld 2 dagen geleden heb gegeten. Of ik loop de trap op en dan niet meer weten wat ik boven ging doen. Spullen die ik heb opgeruimd heb niet meer kunnen vinden. De namen van de kinderen als ik iets tegen ze wil zeggen "hoe heet je ook al weer"

Mensen in mijn omgeving zeggen dat dat komt omdat ik druk ben met van alles en nog wat.. Maar stel nou dat dat niet zo is..

Ik droomde laatst dat ik mij wilde laten testen op Alzheimer. Onbewust houd het mij dat enorm bezig. Als ik dan mn vader en mn schoonmoeder( beide Alzheimer patiënt) zie, dan vraag ik mij af staat mij dit zelfde lot te wachten. Op die manier wil ik echt niet oud worden.

Er is nog niet bewezen dat Alzheimer erfelijk is, maar de opoe m'n vader was "kinds", de moeder van m'n vader begon na haar 50ste al te dementeren. Ik denk dat de kans op erfelijk er wel degelijk is.

Maar zou ik willen weten of ik Alzheimer heb.... Zou ik een test laten doen met mettertijd....

Als blijkt dat ik Alzheimer heb dan zijn er medicijnen die het proces tijdelijk afremmen maar niet genezen.

Alzheimer is onomkeerbaar.

En mijn kinderen...Ik denk dat de kans groot is dat zij of 1 van hen Alzheimer kunnen krijgen, want aan beide kanten van de familie komt Alzheimer voor.

Daarom is het belangrijk dat we vandaag 21 September even stilstaan bij Wereld Alzheimer Dag. 

Het steunen van de onderzoeken naar Alzheimer is nodig. Misschien zal er in de toekomst een oplossing worden gevonden tegen Alzheimer, misschien niet voor mij maar misschien wel voor mijn kinderen...

http://www.alzheimer.nl

"Tijdelijk"

Vorige week mocht vaders t ziekenhuis uit, want er is eindelijk "tijdelijk"een plek in het verpleeghuis voor hem vrij. Ik zeg "tijdelijk" tussen aanhalingstekens omdat ik denk , ik ben er van overtuigd dat het namelijk niet "tijdelijk" is. Ik zeg het niet hardop tegen moeders maar dat dit een begin van een einde is.
Een vrouwtje die de verpleeg-plekken regelt heeft al even geleden een intake gesprek gehad met moeders toen zij vader inschreef voor dit verpleeghuis. Dit zelfde vrouwtje heeft nu tegen moeders gezegd dat de kans heel groot is dat vaders misschien voorgoed moet blijven. Vooral omdat moeders in het intake gesprek al aangaf dat het ontzettend zwaar is om voor hem te zorgen. En zoals hij nu is, is het onmogelijk om hem thuis te verzorgen. Hij kan niets zelfstandig op het moment...

Het bijna onvermijdelijk moment is aangebroken. Moeders is helemaal van de kaart vanwege de aankondiging dat vaders misschien voorgoed moet blijven. Zij vraagt zich af hoe zij dit aan vaders moet vertellen en ik zeg dat vaders daar nu geen erg in heeft. Het gaat allemaal aan hem voorbij. Moeders heeft het gevoel hem weg te stoppen, ze zijn  tenslotte al 55 jaar samen. Voor moeders voelt het waarschijnlijk als falen dat zij nu niet meer voor hem kan zorgen en het is heel moeilijk om die zorg uit handen te geven. Ik heb haar stevig geknuffeld. Moeders houdt de hoop dat als hij weer wat opknapt en mobieler is dat hij naar huis kan. Laten we eerst deze stap maar zetten en wat daarna komt zien we dan wel weer.

Moeders en ik zorgen dat wij op tijd in het ziekenhuis zijn om vaders klaar te maken voor de verhuizing. Vaders ligt nog niet aangekleed in t ziekenhuisbed. Het is 12u in de middag en zijn eten wordt gebracht. Moeders helpt vader met eten, want dat lukt hem op t moment niet zelf. In het ziekenhuis hebben ze niet de tijd om vaders uitgebreid te helpen. Dus is moeders de afgelopen 15 dagen iedere keer om 12u aanwezig geweest om vaders eten te geven.

Na het eten schakelen we 2 verpleegkundige in om hem aan te kleden. Het is zo verschrikkelijk om te zien dat vaders als een klein kind aangekleed moet worden. We zetten hem in een rolstoel. Vader kijkt glazig om zich heen. Hij heeft totaal geen benul van hoe en wat.
Omdat hij (nog) niet mobiel is heeft moeders een rolstoel moeten huren. Vanuit het ziekenhuis wordt een rolstoeltaxi geregeld.
We nemen afscheid van de afdeling waar vaders heeft gelegen en rijden hem naar beneden om daar te wachten op de taxi.

Eenmaal in het verpleeghuis aangekomen worden wij vriendelijk ontvangen door het hoofd van de afdeling waar vaders "tijdelijk" kan verblijven. Mijn zus is inmiddels ook in het verpleeghuis aangekomen voor de nodige steun. Er volgt een gesprek over de dagelijkse routine op de afdeling en we krijgen een kleine rondleiding. Iedere afdeling bestaat uit 3 huiskamers met 7 á 8 bewoners. Voor mij is alles bekend want dit is het verpleeghuis waar een andere dierbare van mij ook zit.
We eindigen in de huiskamer waar de voorbereidingen voor een barbeque in volle gang zijn. Vaders word aan een tafel bijgeschoven en we maken kennis met de huiskamer medewerkers.
Na een tijdje zeg ik vaders gedag. Ik kijk naar hem zoals hij daar zit in de rolstoel.Een zielig hoopje mens, opgesloten in een lichaam dat niet meer naar behoren functioneert. Hopelijk sterkt hij goed aan zodat hij weer kan gaan lopen.dat hoop ik echt. Ik knuffel moeders nog even stevig, die het er zichtbaar zwaar mee heeft.

Het is ook niet makkelijk om na al die jaren samen weer een stap achteruit te moeten doen en weer een beetje meer afscheid moet gaan nemen....

Goed nieuws.

De afgelopen dagen waren verschrikkelijk.
Vaders was goed ziek. Een naar benauwd hoestje, slijm ophoesten en hij maakte een piepend geluid met ademen. Continu verhoging of koorts. Z'n huid voelde steeds klam aan, net of hij een laagje water erop had staan en z'n t-shirts waren om uit te wringen. Hij was slaperig of in slaap. We konden hem al vanaf woensdag niet goed verstaan.

Gisteren leek het al iets beter te gaan met vaders. 's Middags was al stukken beter te verstaan. Hij was redelijk goed wakker. En gisteren avond heel goed te verstaan. Hij is wel totaal in de war maar in ieder geval goed te verstaan.

Vandaag niet naar t ziekenhuis kunnen gaan, dus moeders gebeld om te vragen hoe t gaat met vaders.
Hij is vandaag van de zuurstof afgegaan en hij heeft geen infuus meer. De antibiotica krijgt vanaf nu in pillen toegediend.
De uitslag van het bloed dat op kweek was gezet gekregen. Ze hebben geen bacterie kunnen vinden, wat op zich jammer is want dan hadden ze gerichter antibiotica kunnen gegeven.
De arts vertelde dat als vader zich meer en meer herstelt dat hij misschien aan t einde van de week naar huis mag.

Dat brengt een ander probleem met zich mee. Zolang vaders niet mobiel is kan moeders thuis niet voor hem zorgen. Morgen is informeren bij het verpleeghuis waar hij staat in geschreven of er daar een tijdelijk plaatsje is.
Want thuis verzorgen gaat m niet worden...

Prachthond!

5 augustus 2011

Mira,

Lief voor iedereen, Vrolijk, Trouw, Waakzaam, Enthousiast, Dominant tegenover andere honden, Bang voor onweer en vuurwerk, Onvermoeibaar, Zwemmen, Balletje gooien, Post en kranten versnipperaar, Sloper, Stiekem op de bank liggen ;) 14 jaar

Kortom je was een prachthond!

Ik zal je missen x

Opgenomen

Ik bel moeders om te vragen hoe ze de nacht door gekomen. Vaders heeft gelukkig goed geslapen dus moeders heeft ook een aantal uurtjes kunnen meepakken. In ochtend lijkt vaders nog slechter dan gisteren, dus moeders heeft de huisarts inmiddels op de hoogte gesteld en die zal langs komen.

Tegen de middag hoor ik van moeders dat hij longontsteking heeft en dat vaders opgenomen moet worden in het ziekenhuis. Omdat hij niet gebracht kan worden komen ze vaders halen met de ambulance.
Ik zeg tegen moeders dat ik eraan kom.

Gisterenavond heeft de buurman geholpen om vaders naar boven te krijgen. Fijn dat moeders goede buren heeft. Als ik bij ouders aan kom zie ik de buren en bedank ze enorm.
Ik loop naar boven en treft een flink zieke vaders aan, hij is bloedheet van de koorts en z'n hele lichaam trilt dat komt door de Parkinson een ziekte die vaak gepaard gaat met dementie.

In de loop van de middag staat de ambulance voor de deur. 2 vriendelijk mannen stappen binnen om eerst een kijkje te nemen bij vaders. Ze besluiten dat ze hem tillend naar beneden gaan krijgen. Maar dat makkelijker gezegd dan gedaan, 1 man pakt hem onder z'n armen en de ander pakt zijn benen. Vaders geeft natuurlijk niet mee en enigszins hardhandig tillen ze hem uit bed. Voordat ze bij de trap zijn glipt vaders al bijna uit de armen van 1 van de mannen. "meneer wilt u uw handen op uw buik houden?" zegt de man. Wij leggen uit dat hij daar nu niets van begrijpt. Vaders mompelt hard maar een duidelijk gevloek is hoorbaar. Met heel veel moeite zeulen ze vaders de trap af. En moeite krijgen ze hem op de brancard.
Moeders rijd mee in de ambulance en ik volg in de auto.

Ze hebben vaders naar de eerste hulp gebracht. Daar nemen ze bloed af, meten de temperatuur, bloeddruk noem maar op. Ook dat is niet makkelijk te doen bij iemand die totaal niet meewerkt. Gelukkig is het personeel geduldig met vaders en nemen de tijd om hem op z'n gemak te stellen zodat zij bijvoorbeeld bloed kunnen prikken. En hij krijgt zuurstof toegediend, hij krijgt zo'n dingetje in z'n  neus. dat is iets wat vaders irriteert en probeert het steeds uit z'n neus te halen.
Aan vaders is duidelijk te merken dat hij op is van de stress. Het personeel pakt dat goed op en  hij krijgt vrij vlot een kamertje apart waar hij tot rust kan komen.

De arts komt langs en onderzoek hem en stelt een x aantal vragen. Daarna gaat de arts overleggen met de longarts. Als de arts terug komt verteld zij dat uitslag in strijd met hoe vaders zich gedraagt.
Ze denken aan een bacteriële infectie maar omdat vaders hoge koorts heeft twijfelen ze daaraan want dat zou eigenlijk kunnen betekenen dat het om een virale infectie gaat. Daarom krijgt vaders een brede antibiotica toegediend. Nu is wachten op een plekje op een long-afdeling.

Aan t einde van de middag word vaders opgehaald, hij gaat tijdelijk naar de acute afdeling. Op de long-afdeling is nog geen plaats. Met 3 vrouw sterk word vaders met een soort glijplank op een ander bed gesjord.

Nu ligt hij daar op de afdeling en is afwachten wat morgen gaat brengen...

Iets onder de leden.

Het is vandaag woensdag, 1 van de dagen dat vaders naar de dagopvang gaat. 1 van de dagen dat moeders even rust heeft.
Ik bel moeders op om te vragen of zij mee gaat naar de Ikea. Er word niet opgenomen, die is vast een bakkie drinken bij de buurvrouw denk ik. Een uurtje later probeer ik het nog eens, nu word er wel opgenomen. " Ik bel je zo terug Bri "zegt moeders "Het gaat niet goed met je vader" moeders hangt op en ik vraag mij af wat er kan zijn. Het duurt lang voordat zij terug belt.

Eindelijk heb ik haar aan de telefoon. Zij vertelt dat vanaf maandagavond het al niet zo goed ging met vaders. Hij was heel onrustig s'nachts en steeds wakker. Dinsdag op de dag zelfs lijkt het iets beter te gaan, maar dinsdagnacht is een ramp geweest. Midden in de nacht begint hij te spoken. Hij staat ineens naast het bed, normaal gesproken heeft hij daar hulp bij nodig. Moeders krijgt hem met moeite weer in bed met de boodschap dat hij nog maar moet gaan slapen. Vaders zegt wat, maar is totaal onverstaanbaar en als moeders dat zegt word hij boos. Frustratie omdat hij zich niet duidelijk kan uitdrukken.
De rest van de nacht verloopt vermoeiend. Vaders is continu aan t brabbelen of hij neuriet wat. Moeders ligt daardoor uren wakker.

Vanmorgen had moeders de hoop dat het vandaag dus beter zou gaan. Helaas het tegendeel is waar. Moeders krijgt vaders met moeite uit bed. Hij spreekt nog steeds wartaal. Het aankleden gaat normaal al met moeite omdat hij amper meewerkt maar werkt hij helemaal niet mee.
Lopen lukt vaders ook haast niet meer, dus het wordt een zware klus om hem de trap af te krijgen.

Eenmaal beneden belt moeders de huisarts en zij kunnen gelijk komen, vandaar dat het lang duurde voordat ik terug gebeld werd.
Met veel sjorren en sjouwen in de auto gekregen op naar de huisarts.

Bij de huisarts wordt vaders goed onderzocht. Moeders zegt wat ik ook dacht vanmiddag. Heeft hij geen TIA( een beroerte van voorbijgaande aard) gehad. Niets wijst daar gelukkig verder op. Maar de huisarts stuurt ze naar t ziekenhuis voor bloed prikken, long foto's en urine inleveren. De huisarts denkt aan een blaasontsteking of een longontsteking.

Dus nu is het wachten op de uitslagen.

Moeders zegt dat ze vaders zo lekker in z'n bed gaat leggen. Ik vraag haar even te wachten dan kom ik haar helpen.

Als ik bij m'n ouderlijk huis kom, tref ik een zielig hoopje mens aan, m'n vader hangt in z'n stoel half te slapen, z'n mond staat wagenwijd open en ogen zijn dicht. Ik aai vaders over z'n bol en geef hem een paar dikke zoenen en zeg hem gedag. Hij brabbelt onverstaanbaar terug maar houd z'n ogen gesloten.

We vragen vaders of hij zijn ogen wil open doen omdat wij hem naar boven willen brengen. Hij reageert niet. Moeders en ik pakken ieder een arm en trekken hem uit z'n stoel. Vaders is geen licht veertje. Hij staat maar hij houd die ogen maar dicht. We kunnen praten tot we een ons wegen maar wakker worden doet hij niet. Hij blijft wel onverstaanbaar doorpraten. Ik sla z'n arm om m'n schouder en we schuifelen door de kamer. Eigenlijk trek ik hem door de kamer en hij schuifelt een beetje mee. Als we bij de trap zijn aangekomen proberen we vaders weer wakker te krijgen. Allerlei manieren, harder praten, zachtjes op z'n wangen tikken niets helpt. Zo krijgen we hem nooit de trap op dus we draaien om en schuifelen terug naar de kamer. In de gang stoot hij per ongeluk zijn hoofd.. hij zegt iets onverstaanbaars maar ik haal er een duidelijke gvd uit.
Vaders is behoorlijk zwaar op m'n schouder omdat hij half slaapt. Bij de bank laat ik hem voorzichtig zakken. Vaders ligt nu half op de bank. Ik trek hem wat opzij zodat hij goed kan liggen, til z'n benen op en leg die ook op de bank. Moeders gaat boven een deken halen. Ik vraag of hij goed ligt en ik hoor een "jahoor" gemompel. Ik aai hem nogmaals een aantal over z'n bol en zoen hem en ik kijk..

Ik kijk ...ik kijk naar een man die ooit eens sterke man was en maar daar is nu weinig van over.

Terwijl ik zit te bloggen gaat de telefoon. Het is moeders, ze heeft al uitslag van het bloed gekregen.
In het bloed is te zien dat er ergens een ontsteking zit maar waar dat is niet te zien. De huisarts wil niet wachten op de rest van de uitslagen dus vaders krijgt antibiotica voorgeschreven. De apotheek is al ingelicht en die komen t straks bij moeders thuis brengen. Dat is heel prettig, dan hoeft zij daarvoor de deur niet meer uit

Twijfels

Eind vorig jaar heeft vaders tijdelijk in een verpleeghuis gezeten omdat moeders geopereerd moest worden.
Moeders was daarna weer vrij vlot op de been en heeft  vaders daar elke dag bezocht.
Deze bezoekjes hebben haar ernstig aan t twijfelen gebracht.

Kijk.. in een verpleeghuis verzorgen ze vaders niet zoals hij thuis door moeders word verzorgt.
Thuis gaat hij elke dag onder de douche en krijgt hij elke dag schone kleding aan omdat hij dusdanig knoeit met van alles dat dat nodig is. Als nagels vies en/of lang zijn worden die geknipt, als oren, ogen en weet ik wat nog meer vies zijn dan word dat schoonmaakt.
In het verpleeghuis was dat niet altijd zo.

Het kwam regelmatig voor (bijna elke dag) dat vaders er smoezelig uit zag, dat hij een vieze bevlekte trui aan had of dat er nog slaap in z'n ogen zat. Ik begrijp ook wel dat het onmogelijk is om alle bewoners elke dag onder de douche te zetten en zo, maar een beetje meer persoonlijke verzorging zou geen kwaad kunnen.

Het is zelfs een keer voor gekomen dat ik 's ochtends rond een uurtje of 11 kwam en dat vaders nog in bed lag, de arme man. Volgens het personeel was er iets tussen door gekomen (overmacht) en konden zij vaders niet eerder uit bed halen. Met 2 man sterk werd hij snel gewassen (lees washandje over zijn gezicht halen) en aangekleed.

Het is duidelijk dat er een drastisch tekort is aan goed opgeleid verzorgend personeel in de zorg.
Moeders twijfelt nu of zij wel het goede verpleeghuis heeft uitgezocht.

Als ik naar het verpleeghuis waar m'n schoonmoeder (ook Alzheimer) zit kijk dan is het daar niet heel veel anders.
Schoonmoeders ziet er ook regelmatig smoezelig uit en met vlekken op haar kleding. Maar ja het onmogelijk om bij elke vlek iets anders aan te trekken.

Als ik eerlijk ben dan vind t huis waar vaders eventueel komt te wonen een mooi modern verpleeghuis, maar de gesloten afdeling vind ik helemaal niets. Er zijn weinig ramen dus ook weinig daglicht. Bij de huiskamers is er een klein afgezet terras waar de bewoners kunnen zitten als t mooi weer is. Als we een kopje koffie willen drinken dan moeten we de afdeling af. Het restaurant bevind zich elders in het gebouw. Vaders zou daar niet alleen heen kunnen.

Het verpleeghuis van schoonmoeders is sterk verouderd maar daar zijn de afdelingen overdag open, kunnen de bewoners (bijna) vrij rondlopen door t hele gebouw. Er zijn heel veel ramen en er is volop daglicht. Ook er is een binnentuin waar je heerlijk op t terras kunt zitten.Als het mooi weer is staan er her en der deuren open die toegang geven tot de tuin. Het restaurant is toegankelijk voor iedereen, de bewoners die daar  gaan zitten krijgen altijd wat te drinken aangeboden. Als via de hoofdingang binnenkomt dan struikel je bijna over de bewoners en dat maakt dat het daar gezelliger oogt. Het enige nadeel is dat we schoonmoeders vaak moeten zoeken omdat zij dan aan de wandel is :) Zijn nu wel aan het verbouwen in het verpleeghuis van schoonmoeders en 1 van afdelingen die inmiddels klaar zit er prachtig uit. Mooi opgeknapt.

Binnenkort neem ik moeders mee naar het verpleeghuis van schoonmoeders dan kan zij daar rond kijken. Moeders weet ongeveer wel hoe het eruit ziet omdat vaders daar zo'n 1,5 jaar op de dagbehandeling heeft gezeten. Maar dat is al weer even geleden. En we zullen ook andere verpleegtehuizen in de buurt gaan bezoeken.

Als het aan mij zou liggen dan gaat vaders te zijner tijd naar het verpleeghuis waar schoonmoeders zit maar niet omdat de zorg daar beter is maar omdat ik het daar het prettigst vind voor hen. Misschien kan ik moeders overtuigen om dat te doen.... te zijner tijd...

Ik heb wel tegen moeders gezegd dat het nergens "beter" is of zal zijn maar rond kijken kan geen kwaad. Het is al erg genoeg dat zij hierdoor aan t twijfelen is gebracht.
En we moeten niet al te lang wachten want vaders gaat op het moment best snel achteruit.
Dat is weer stof voor een volgend blog.