"Tijdelijk"

Vorige week mocht vaders t ziekenhuis uit, want er is eindelijk "tijdelijk"een plek in het verpleeghuis voor hem vrij. Ik zeg "tijdelijk" tussen aanhalingstekens omdat ik denk , ik ben er van overtuigd dat het namelijk niet "tijdelijk" is. Ik zeg het niet hardop tegen moeders maar dat dit een begin van een einde is.
Een vrouwtje die de verpleeg-plekken regelt heeft al even geleden een intake gesprek gehad met moeders toen zij vader inschreef voor dit verpleeghuis. Dit zelfde vrouwtje heeft nu tegen moeders gezegd dat de kans heel groot is dat vaders misschien voorgoed moet blijven. Vooral omdat moeders in het intake gesprek al aangaf dat het ontzettend zwaar is om voor hem te zorgen. En zoals hij nu is, is het onmogelijk om hem thuis te verzorgen. Hij kan niets zelfstandig op het moment...

Het bijna onvermijdelijk moment is aangebroken. Moeders is helemaal van de kaart vanwege de aankondiging dat vaders misschien voorgoed moet blijven. Zij vraagt zich af hoe zij dit aan vaders moet vertellen en ik zeg dat vaders daar nu geen erg in heeft. Het gaat allemaal aan hem voorbij. Moeders heeft het gevoel hem weg te stoppen, ze zijn  tenslotte al 55 jaar samen. Voor moeders voelt het waarschijnlijk als falen dat zij nu niet meer voor hem kan zorgen en het is heel moeilijk om die zorg uit handen te geven. Ik heb haar stevig geknuffeld. Moeders houdt de hoop dat als hij weer wat opknapt en mobieler is dat hij naar huis kan. Laten we eerst deze stap maar zetten en wat daarna komt zien we dan wel weer.

Moeders en ik zorgen dat wij op tijd in het ziekenhuis zijn om vaders klaar te maken voor de verhuizing. Vaders ligt nog niet aangekleed in t ziekenhuisbed. Het is 12u in de middag en zijn eten wordt gebracht. Moeders helpt vader met eten, want dat lukt hem op t moment niet zelf. In het ziekenhuis hebben ze niet de tijd om vaders uitgebreid te helpen. Dus is moeders de afgelopen 15 dagen iedere keer om 12u aanwezig geweest om vaders eten te geven.

Na het eten schakelen we 2 verpleegkundige in om hem aan te kleden. Het is zo verschrikkelijk om te zien dat vaders als een klein kind aangekleed moet worden. We zetten hem in een rolstoel. Vader kijkt glazig om zich heen. Hij heeft totaal geen benul van hoe en wat.
Omdat hij (nog) niet mobiel is heeft moeders een rolstoel moeten huren. Vanuit het ziekenhuis wordt een rolstoeltaxi geregeld.
We nemen afscheid van de afdeling waar vaders heeft gelegen en rijden hem naar beneden om daar te wachten op de taxi.

Eenmaal in het verpleeghuis aangekomen worden wij vriendelijk ontvangen door het hoofd van de afdeling waar vaders "tijdelijk" kan verblijven. Mijn zus is inmiddels ook in het verpleeghuis aangekomen voor de nodige steun. Er volgt een gesprek over de dagelijkse routine op de afdeling en we krijgen een kleine rondleiding. Iedere afdeling bestaat uit 3 huiskamers met 7 á 8 bewoners. Voor mij is alles bekend want dit is het verpleeghuis waar een andere dierbare van mij ook zit.
We eindigen in de huiskamer waar de voorbereidingen voor een barbeque in volle gang zijn. Vaders word aan een tafel bijgeschoven en we maken kennis met de huiskamer medewerkers.
Na een tijdje zeg ik vaders gedag. Ik kijk naar hem zoals hij daar zit in de rolstoel.Een zielig hoopje mens, opgesloten in een lichaam dat niet meer naar behoren functioneert. Hopelijk sterkt hij goed aan zodat hij weer kan gaan lopen.dat hoop ik echt. Ik knuffel moeders nog even stevig, die het er zichtbaar zwaar mee heeft.

Het is ook niet makkelijk om na al die jaren samen weer een stap achteruit te moeten doen en weer een beetje meer afscheid moet gaan nemen....