Gesprek

Vorige week woensdag het gesprek gehad met de Nazorgcoördinator Geriatrie en mijn ouders.


Het word al snel duidelijk dat er veel hulp voorhanden is als je maar weet waar je moet zoeken. Gelukkig wist ik dat. De Nazorgcoördinator Geriatrie heeft toen ook voor mijn schoonmoeder hulp geregeld. Zij is zo'n leuk mens maar ook eentje die weet van aanpakken.
Alleen al daarom ben ik zo blij dat ik haar heb gevraagd om te komen praten.


Voor het plasprobleem (vooral 's nachts) zijn 2 oplossingen.
De eerste oplossing is de Uritip katheter, dat is een soort condoom die je voor het slapen gaan aanbrengt. Aan het condoom zit een slangetje met een opvangzakje. Net iets anders dan een gewone katheter.
De tweede oplossing is dat er 's nachts iemand langs komt helpen met toiletbezoek maar dan zou mijn moeder in een andere kamer moeten slapen anders word ze alsnog wakker.


We gaan eerst de Uritip katheter uitproberen want dat zou verdraaid makkelijk zijn. Mijn vaders hoeft niet uit bed om te plassen en mijn moeder kan blijven slapen of in ieder geval blijven liggen.


Om mijn moeders alvast wat werk uit handen te nemen, kan er voor 3x in de week al douchehulp komen. Daar had ze wel oren na :) En dat kan straks uitgebreid worden naar alle dagen in de week als ze in het ziekenhuis is geweest.


Mijn vader had voorheen erg last van hallucinaties en veel plassen, maar met andere medicijnen werd dat beduidend minder. Nu lijkt het alsof die medicijnen niet meer goed werken.
Een van die medicijnen heeft een lage dosis en via de huisarts gaan we kijken of die dosis verhoogt mag worden.
Misschien gaat het met een iets hogere dosis weer beter.(#durftehopen)  Dat moet nog uitgezocht worden.


De nazorgcoördinator adviseerde ook om de geriater (weer) in te schakelen. 
Daar is mijn vader 6 jaar geleden voor het laatst geweest nadat de diagnose (Alzheimer) was vast gesteld.
De geriater heeft een beter beeld van de werking van die medicijnen en kan die werking ook beter volgen. 
En er is in die 6 jaar waarschijnlijk veel veranderd en is er meer bekend over die medicijnen dan toen.
Morgen hebben ze een afspraak bij de huisarts.


Maar nu blijft het probleem....waar gaat mijn vader heen als mijn moeder geopereerd is en uit ziekenhuis is ontslagen.. 
Hij kan 2 weken logeren bij het verpleeghuis waar hij staat in geschreven en dan?
Mijn moeder zal na 2 weken echt nog niet herstelt zijn. Er moet dus hulp zijn voor 24u per dag. 
Er is hulp die elke dag een aantal keer per dag kan komen om mijn vader te helpen en hulp voor in de huishouding


Ik ben bang dat mijn moeder, tussendoor als er niemand is, toch geneigd is om "iets "te gaan doen.
Dat "iets"kan van alles zijn wat met mijn vader te maken heeft.
Ze zal na haar operatie toch echt tijd nodig hebben en mag absoluut niet sjouwen, sjorren en tillen. 
En mijn moeders is heel eigenwijs, ik heb het niet van een vreemde....


Vandaag kwam zij even op de koffie, vaders zat bij de dagopvang. Ik kreeg een mooi plantje omdat ik zo snel hulp had geregeld :) Blij dat er hulp eraan komt en blij dat ze hier was en even wat afleiding had.


Morgen ga ik met het verpleeghuis bellen, wil toch is weten hoelang iemand kan blijven logeren als de mantelzorg even niet mogelijk is.


Een kleine last is van mijn schouder maar ik ben nog niet helemaal tevreden.

Vaderdag 2010

Gisteren middag bij mn ouders op de koffie geweest voor vaderdag...
De voorgaande jaren kon ik nog een kleinigheidje meenemen voor hem, dit jaar geef ik wat anders.

Ik heb hem een extra lekkere kusknuf gegeven. Mijn vader is nooit een "zoener" geweest, hij gaf liever een hand, niet aan zijn eigen kinderen hoor. Maar een zoen op de mond vermeed hij het liefst, nu krijg ik gelijk een dikke zoen op mijn mond :) Heel fijn.

Mijn moeder is blij dat we er zijn, een welkome afleiding voor beide. De kinderen trekken de aandacht van opa, vooral de kleine man. Mijn vader stapelgek met hem en leeft even op.

Mijn moeder verteld dat de nachten eigenlijk niet meer te doen zijn, om het uur word hij wakker omdat hij moet plassen. Hij slaapt heel veel overdag. Ik denk, weet eigenlijk wel zeker, dat zij nu ook in ziet dat het zo niet langer kan.
Terwijl we over vaders praten, kijkt hij wezenloos voor zich uit, geen benul dat we over hem praten. Zo af en toe kijkt hij naar ons.

Als ik wat aan mijn vader vraag, antwoord hij dat er iemand in de regen buiten hout staat te hakken en kijkt naar buiten. Hij lijkt hem echt te zien. Ik reageer er verder niet op.
Het was een tijd geleden dat hij dingen zag die er niet waren. Een maand of wat terug heeft hij andere medicatie gekregen en de hallucinaties waren daarmee verdwenen. Helaas is dat nu terug.

Thuis realiseer ik me dat dit waarschijnlijk de laatste vaderdag in mijn ouderlijk huis is geweest.

Hulp zoeken, hulp vinden en hulp krijgen....

Het word steeds zwaarder voor mijn moeder om voor mijn vader te zorgen. Hij heeft niet alleen de ziekte van Alzheimer maar ook de ziekte van Parkinson.
Vooral 's nachts is het moeilijk, hij moet om de haverklap plassen en heeft daar bij hulp nodig. Maar probeer maar eens iemand op het toilet te zetten die half slaap, niet mee werk en geen idee heeft hoe ie moet gaan zitten. Dan wil het ook nog wel eens mis gaan, kan mijn moeder midden in de nacht het bed en mijn vader verschonen.
Kijk als dat zo af en toe is, een gebroken nacht, dan trek je dat wel een keer een gebroken maar iedere nacht word te veel. Straks kan ik mijn moeder opvegen.
Gelukkig is het al wel zo, dat als er iets met haar zou gebeuren dan is alle opvang voor mijn vader geregeld.

Twee keer in de week gaat mijn vader naar de dagopvang. Op die dagen heeft mijn moeder even ruimte voor andere dingen. Er zijn namelijk genoeg dingen die het beste gedaan kunnen worden als mijn vader er niet is, denk daarbij aan boodschappen doen, bezoek aan een arts/kapper/tandarts, winkelen, dingen die je makkelijker doet als mijn vader er niet bij is. Maar omdat het maar 2 dagen in de week zijn, zijn die dagen al snel gevuld...

En alsof het nog niet genoeg is .....mijn moeder moet geopereerd worden.
Nu bestaat er hulp die bij afwezigheid van mijn moeder kan blijven slapen om voor mijn vader te zorgen maar zodra zij weer uit het ziekenhuis is verdwijnt die hulp, terwijl we dan juist hulp nodig hebben.
Mijn vader staat in geschreven voor een verpleeghuis. Hij kan daar als het nodig is komen logeren voor 2 weken.
Maar 2 weken zal niet voldoende zijn.
We kunnen er vanuit gaan dat het revalideren zeker 6 weken tot 3 maanden kan duren.

Het word mijn moeder allemaal te veel op het moment en heeft het er al over om de operatie uit te stellen.
Maar daar ben ik het niet mee eens en het kan me niet schelen hoe maar ik zal hulp vinden..
Dus nu ben ik bezig met zoeken naar hulp. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat dat niet vaker voorkomt, dat je als  mantelzorg het ziekenhuis in moet en geen opvang voor langere tijd kunt krijgen.

Omdat we voorheen ook hulp nodig hadden voor mijn schoonmoeder weet ik bij wie ik moet zijn en dat is dus een voordeel. Ik heb contact opgenomen met een voor mij bekende nazorgcoördinator geriatrie. We hebben een telefonisch gesprek gehad .Daarin stelde zij voor om bij mijn ouders langs te gaan om een beter zicht op de situatie te krijgen. Voor volgende week hebben we een afspraak bij mijn ouders thuis.
Ik ben benieuwd.

De afgelopen dagen spookte dit door mijn hoofd... ik piekerde me suf...ik ben blij dat ik hulp ben gaan zoeken, hulp heb gevonden en hulp heb gekregen.
Een kleine last is van mijn schouders

Mijn vader.

Ik mag van geluk spreken dat mijn vader (nog) weet wie ik ben...Dat heeft de Alzheimer hem nog niet ontnomen. Hij weet nog wel wat er gister of vorige week is gebeurd, ook nog wel van jaren geleden. Niet alles meer maar grote delen wel.

Maar als ik naar hem kijk dan zie ik niet de man die hij ooit was, ik zie slecht een schim.

Vroeger ging hij met mij fietsen, stoeien, leerde me zeilen, heeft een poging gedaan om accordeonles aan mij te geven.
Van beroep is hij loodgieter en ik ging met hem mee, hielp hem met het gereedschap, ging met hem een kruipruimte om te assisteren.Dankzij hem kan ik ook een klusje in huis doen :) 's Avonds lag ik tegen hem aan op de bank, samen televisie kijken. Lekker knus.

Nu vraag ik me af waar die man is gebleven. Heel langzaam is hij mij ontglipt.....
Ik zie mijn vader maar eigenlijk is mijn vader mijn vader niet meer.
Ik kan geen gesprek meer met hem voeren, hij heeft hulp nodig met eten, toiletbezoek, zitten, aan/uitkleden, hij zit dingen die er niet zijn. Hij mompelt vaak onverstaanbaar maar zo nu en dan kom er een bijdehante opmerking of een grapje over zijn lippen. Voor even is daar mijn vader weer.

Maar als hij naar mij kijkt dan zie ik een lege blik in zijn ogen. Er is niemand meer thuis.

Alzheimer

Ik ben opgegroeid met Alzheimer.
Alzheimer zit in de familie aan mijn vaders kant.

De opa van mijn vader had Alzheimer, die werd kinds genoemd want veel wisten ze in die tijd niet.

Mijn oma, de moeder van mijn vader, leed al aan Alzheimer voor dat ik geboren werd. Zij was pas in de vijftig dat duidelijk werd dat er iets niet klopte...

Voorbeeld:
Mijn opa kwam thuis na een lange dag hard werken, normaal gesproken was het avondeten klaar maar ineens krijg mijn opa een pan op tafel met daarin een blok bevroren spinazie.

Ik kan me niet meer herinneren dat mijn oma nog in haar eigen huis woonde. Voor mijn gevoel heeft ze altijd in het verpleegtehuis gezeten.
Met regelmaat ging ons gezin op zondag naar oma. We haalden haar op haar van de gesloten afdeling en namen oma mee naar de gezamenlijke familie ruimte voor een kop koffie.
Veel had je niet te bespreken met oma. De enige woorden die zij zei waren scheldwoorden, woorden zij normaal gesproken nooit zou gebruiken want oma was heel gelovig. Voor de rest was oma vriendelijk, goedlachs en zat zij aan een tafelkleed of jurk te frunniken. Zij is toch nog 85 jaar geworden.

6 jaar geleden lag mijn vader in het ziekenhuis, daar raakte mijn vader wel heel erg in de war. Iets waar hij thuis nog helemaal geen last van had. Een geriater ( specialist voor ouderdomsverschijnselen en -ziekten.) is toen bij hem langs geweest en heeft geadviseerd om langs te komen als hij weer uit ziekenhuis was.
Je weet dat het in de familie zit dus de kans is aanwezig dat hij Alzheimer heeft.
Na een dagje van onderzoeken is de uitslag dan ook geen verrassing.

Als je dan terug kijkt dan ontdek je een heleboel dingen die er al op wezen.

Speciaal

Nick z'n opwachting kwam als een donder klap bij helder hemel, dat mogen duidelijk zijn.
Elke dag geniet ik intens van hem. Ik weet niet hoe of waarom maar hij hebt iets in mij geraakt. Misschien komt het omdat zijn start niet zonder slag of stoot was.Misschien maakt ik nu alles veel bewuster mee.

Kijk,bij een eerste kind is alles "eng" en moet je het allemaal leren. Het is niet zo, dat er een gebruiksaanwijzing bij word geleverd. Bij een tweede kind weet je al veel meer maar dan heb je er een dreumes bij lopen. Dus ben veel drukker en kun je minder genieten.
Nu weet ik wat ik de komende jaren kan verwachten, ik kan 10 jaar vooruitkijken. Ik ben nu ouder en wijzer.

Er gaat geen dag voorbij zonder een moment van ontroering.
Als ik naar Nick kijk dan kan ik zomaar volschieten. Hij is zo'n fantastisch, waanzinnig, heerlijk, vrolijk en  lief kereltje. Elke dag tovert hij een lach op mijn gezicht
Nick is speciaal.

Maar begrijp mij niet verkeerd ...
Ik ben stapel gek op alle drie mijn kinderen.