Mijn vader.

Ik mag van geluk spreken dat mijn vader (nog) weet wie ik ben...Dat heeft de Alzheimer hem nog niet ontnomen. Hij weet nog wel wat er gister of vorige week is gebeurd, ook nog wel van jaren geleden. Niet alles meer maar grote delen wel.

Maar als ik naar hem kijk dan zie ik niet de man die hij ooit was, ik zie slecht een schim.

Vroeger ging hij met mij fietsen, stoeien, leerde me zeilen, heeft een poging gedaan om accordeonles aan mij te geven.
Van beroep is hij loodgieter en ik ging met hem mee, hielp hem met het gereedschap, ging met hem een kruipruimte om te assisteren.Dankzij hem kan ik ook een klusje in huis doen :) 's Avonds lag ik tegen hem aan op de bank, samen televisie kijken. Lekker knus.

Nu vraag ik me af waar die man is gebleven. Heel langzaam is hij mij ontglipt.....
Ik zie mijn vader maar eigenlijk is mijn vader mijn vader niet meer.
Ik kan geen gesprek meer met hem voeren, hij heeft hulp nodig met eten, toiletbezoek, zitten, aan/uitkleden, hij zit dingen die er niet zijn. Hij mompelt vaak onverstaanbaar maar zo nu en dan kom er een bijdehante opmerking of een grapje over zijn lippen. Voor even is daar mijn vader weer.

Maar als hij naar mij kijkt dan zie ik een lege blik in zijn ogen. Er is niemand meer thuis.