"Tijdelijk"

Vorige week mocht vaders t ziekenhuis uit, want er is eindelijk "tijdelijk"een plek in het verpleeghuis voor hem vrij. Ik zeg "tijdelijk" tussen aanhalingstekens omdat ik denk , ik ben er van overtuigd dat het namelijk niet "tijdelijk" is. Ik zeg het niet hardop tegen moeders maar dat dit een begin van een einde is.
Een vrouwtje die de verpleeg-plekken regelt heeft al even geleden een intake gesprek gehad met moeders toen zij vader inschreef voor dit verpleeghuis. Dit zelfde vrouwtje heeft nu tegen moeders gezegd dat de kans heel groot is dat vaders misschien voorgoed moet blijven. Vooral omdat moeders in het intake gesprek al aangaf dat het ontzettend zwaar is om voor hem te zorgen. En zoals hij nu is, is het onmogelijk om hem thuis te verzorgen. Hij kan niets zelfstandig op het moment...

Het bijna onvermijdelijk moment is aangebroken. Moeders is helemaal van de kaart vanwege de aankondiging dat vaders misschien voorgoed moet blijven. Zij vraagt zich af hoe zij dit aan vaders moet vertellen en ik zeg dat vaders daar nu geen erg in heeft. Het gaat allemaal aan hem voorbij. Moeders heeft het gevoel hem weg te stoppen, ze zijn  tenslotte al 55 jaar samen. Voor moeders voelt het waarschijnlijk als falen dat zij nu niet meer voor hem kan zorgen en het is heel moeilijk om die zorg uit handen te geven. Ik heb haar stevig geknuffeld. Moeders houdt de hoop dat als hij weer wat opknapt en mobieler is dat hij naar huis kan. Laten we eerst deze stap maar zetten en wat daarna komt zien we dan wel weer.

Moeders en ik zorgen dat wij op tijd in het ziekenhuis zijn om vaders klaar te maken voor de verhuizing. Vaders ligt nog niet aangekleed in t ziekenhuisbed. Het is 12u in de middag en zijn eten wordt gebracht. Moeders helpt vader met eten, want dat lukt hem op t moment niet zelf. In het ziekenhuis hebben ze niet de tijd om vaders uitgebreid te helpen. Dus is moeders de afgelopen 15 dagen iedere keer om 12u aanwezig geweest om vaders eten te geven.

Na het eten schakelen we 2 verpleegkundige in om hem aan te kleden. Het is zo verschrikkelijk om te zien dat vaders als een klein kind aangekleed moet worden. We zetten hem in een rolstoel. Vader kijkt glazig om zich heen. Hij heeft totaal geen benul van hoe en wat.
Omdat hij (nog) niet mobiel is heeft moeders een rolstoel moeten huren. Vanuit het ziekenhuis wordt een rolstoeltaxi geregeld.
We nemen afscheid van de afdeling waar vaders heeft gelegen en rijden hem naar beneden om daar te wachten op de taxi.

Eenmaal in het verpleeghuis aangekomen worden wij vriendelijk ontvangen door het hoofd van de afdeling waar vaders "tijdelijk" kan verblijven. Mijn zus is inmiddels ook in het verpleeghuis aangekomen voor de nodige steun. Er volgt een gesprek over de dagelijkse routine op de afdeling en we krijgen een kleine rondleiding. Iedere afdeling bestaat uit 3 huiskamers met 7 á 8 bewoners. Voor mij is alles bekend want dit is het verpleeghuis waar een andere dierbare van mij ook zit.
We eindigen in de huiskamer waar de voorbereidingen voor een barbeque in volle gang zijn. Vaders word aan een tafel bijgeschoven en we maken kennis met de huiskamer medewerkers.
Na een tijdje zeg ik vaders gedag. Ik kijk naar hem zoals hij daar zit in de rolstoel.Een zielig hoopje mens, opgesloten in een lichaam dat niet meer naar behoren functioneert. Hopelijk sterkt hij goed aan zodat hij weer kan gaan lopen.dat hoop ik echt. Ik knuffel moeders nog even stevig, die het er zichtbaar zwaar mee heeft.

Het is ook niet makkelijk om na al die jaren samen weer een stap achteruit te moeten doen en weer een beetje meer afscheid moet gaan nemen....

Goed nieuws.

De afgelopen dagen waren verschrikkelijk.
Vaders was goed ziek. Een naar benauwd hoestje, slijm ophoesten en hij maakte een piepend geluid met ademen. Continu verhoging of koorts. Z'n huid voelde steeds klam aan, net of hij een laagje water erop had staan en z'n t-shirts waren om uit te wringen. Hij was slaperig of in slaap. We konden hem al vanaf woensdag niet goed verstaan.

Gisteren leek het al iets beter te gaan met vaders. 's Middags was al stukken beter te verstaan. Hij was redelijk goed wakker. En gisteren avond heel goed te verstaan. Hij is wel totaal in de war maar in ieder geval goed te verstaan.

Vandaag niet naar t ziekenhuis kunnen gaan, dus moeders gebeld om te vragen hoe t gaat met vaders.
Hij is vandaag van de zuurstof afgegaan en hij heeft geen infuus meer. De antibiotica krijgt vanaf nu in pillen toegediend.
De uitslag van het bloed dat op kweek was gezet gekregen. Ze hebben geen bacterie kunnen vinden, wat op zich jammer is want dan hadden ze gerichter antibiotica kunnen gegeven.
De arts vertelde dat als vader zich meer en meer herstelt dat hij misschien aan t einde van de week naar huis mag.

Dat brengt een ander probleem met zich mee. Zolang vaders niet mobiel is kan moeders thuis niet voor hem zorgen. Morgen is informeren bij het verpleeghuis waar hij staat in geschreven of er daar een tijdelijk plaatsje is.
Want thuis verzorgen gaat m niet worden...

Prachthond!

5 augustus 2011

Mira,

Lief voor iedereen, Vrolijk, Trouw, Waakzaam, Enthousiast, Dominant tegenover andere honden, Bang voor onweer en vuurwerk, Onvermoeibaar, Zwemmen, Balletje gooien, Post en kranten versnipperaar, Sloper, Stiekem op de bank liggen ;) 14 jaar

Kortom je was een prachthond!

Ik zal je missen x

Opgenomen

Ik bel moeders om te vragen hoe ze de nacht door gekomen. Vaders heeft gelukkig goed geslapen dus moeders heeft ook een aantal uurtjes kunnen meepakken. In ochtend lijkt vaders nog slechter dan gisteren, dus moeders heeft de huisarts inmiddels op de hoogte gesteld en die zal langs komen.

Tegen de middag hoor ik van moeders dat hij longontsteking heeft en dat vaders opgenomen moet worden in het ziekenhuis. Omdat hij niet gebracht kan worden komen ze vaders halen met de ambulance.
Ik zeg tegen moeders dat ik eraan kom.

Gisterenavond heeft de buurman geholpen om vaders naar boven te krijgen. Fijn dat moeders goede buren heeft. Als ik bij ouders aan kom zie ik de buren en bedank ze enorm.
Ik loop naar boven en treft een flink zieke vaders aan, hij is bloedheet van de koorts en z'n hele lichaam trilt dat komt door de Parkinson een ziekte die vaak gepaard gaat met dementie.

In de loop van de middag staat de ambulance voor de deur. 2 vriendelijk mannen stappen binnen om eerst een kijkje te nemen bij vaders. Ze besluiten dat ze hem tillend naar beneden gaan krijgen. Maar dat makkelijker gezegd dan gedaan, 1 man pakt hem onder z'n armen en de ander pakt zijn benen. Vaders geeft natuurlijk niet mee en enigszins hardhandig tillen ze hem uit bed. Voordat ze bij de trap zijn glipt vaders al bijna uit de armen van 1 van de mannen. "meneer wilt u uw handen op uw buik houden?" zegt de man. Wij leggen uit dat hij daar nu niets van begrijpt. Vaders mompelt hard maar een duidelijk gevloek is hoorbaar. Met heel veel moeite zeulen ze vaders de trap af. En moeite krijgen ze hem op de brancard.
Moeders rijd mee in de ambulance en ik volg in de auto.

Ze hebben vaders naar de eerste hulp gebracht. Daar nemen ze bloed af, meten de temperatuur, bloeddruk noem maar op. Ook dat is niet makkelijk te doen bij iemand die totaal niet meewerkt. Gelukkig is het personeel geduldig met vaders en nemen de tijd om hem op z'n gemak te stellen zodat zij bijvoorbeeld bloed kunnen prikken. En hij krijgt zuurstof toegediend, hij krijgt zo'n dingetje in z'n  neus. dat is iets wat vaders irriteert en probeert het steeds uit z'n neus te halen.
Aan vaders is duidelijk te merken dat hij op is van de stress. Het personeel pakt dat goed op en  hij krijgt vrij vlot een kamertje apart waar hij tot rust kan komen.

De arts komt langs en onderzoek hem en stelt een x aantal vragen. Daarna gaat de arts overleggen met de longarts. Als de arts terug komt verteld zij dat uitslag in strijd met hoe vaders zich gedraagt.
Ze denken aan een bacteriële infectie maar omdat vaders hoge koorts heeft twijfelen ze daaraan want dat zou eigenlijk kunnen betekenen dat het om een virale infectie gaat. Daarom krijgt vaders een brede antibiotica toegediend. Nu is wachten op een plekje op een long-afdeling.

Aan t einde van de middag word vaders opgehaald, hij gaat tijdelijk naar de acute afdeling. Op de long-afdeling is nog geen plaats. Met 3 vrouw sterk word vaders met een soort glijplank op een ander bed gesjord.

Nu ligt hij daar op de afdeling en is afwachten wat morgen gaat brengen...

Iets onder de leden.

Het is vandaag woensdag, 1 van de dagen dat vaders naar de dagopvang gaat. 1 van de dagen dat moeders even rust heeft.
Ik bel moeders op om te vragen of zij mee gaat naar de Ikea. Er word niet opgenomen, die is vast een bakkie drinken bij de buurvrouw denk ik. Een uurtje later probeer ik het nog eens, nu word er wel opgenomen. " Ik bel je zo terug Bri "zegt moeders "Het gaat niet goed met je vader" moeders hangt op en ik vraag mij af wat er kan zijn. Het duurt lang voordat zij terug belt.

Eindelijk heb ik haar aan de telefoon. Zij vertelt dat vanaf maandagavond het al niet zo goed ging met vaders. Hij was heel onrustig s'nachts en steeds wakker. Dinsdag op de dag zelfs lijkt het iets beter te gaan, maar dinsdagnacht is een ramp geweest. Midden in de nacht begint hij te spoken. Hij staat ineens naast het bed, normaal gesproken heeft hij daar hulp bij nodig. Moeders krijgt hem met moeite weer in bed met de boodschap dat hij nog maar moet gaan slapen. Vaders zegt wat, maar is totaal onverstaanbaar en als moeders dat zegt word hij boos. Frustratie omdat hij zich niet duidelijk kan uitdrukken.
De rest van de nacht verloopt vermoeiend. Vaders is continu aan t brabbelen of hij neuriet wat. Moeders ligt daardoor uren wakker.

Vanmorgen had moeders de hoop dat het vandaag dus beter zou gaan. Helaas het tegendeel is waar. Moeders krijgt vaders met moeite uit bed. Hij spreekt nog steeds wartaal. Het aankleden gaat normaal al met moeite omdat hij amper meewerkt maar werkt hij helemaal niet mee.
Lopen lukt vaders ook haast niet meer, dus het wordt een zware klus om hem de trap af te krijgen.

Eenmaal beneden belt moeders de huisarts en zij kunnen gelijk komen, vandaar dat het lang duurde voordat ik terug gebeld werd.
Met veel sjorren en sjouwen in de auto gekregen op naar de huisarts.

Bij de huisarts wordt vaders goed onderzocht. Moeders zegt wat ik ook dacht vanmiddag. Heeft hij geen TIA( een beroerte van voorbijgaande aard) gehad. Niets wijst daar gelukkig verder op. Maar de huisarts stuurt ze naar t ziekenhuis voor bloed prikken, long foto's en urine inleveren. De huisarts denkt aan een blaasontsteking of een longontsteking.

Dus nu is het wachten op de uitslagen.

Moeders zegt dat ze vaders zo lekker in z'n bed gaat leggen. Ik vraag haar even te wachten dan kom ik haar helpen.

Als ik bij m'n ouderlijk huis kom, tref ik een zielig hoopje mens aan, m'n vader hangt in z'n stoel half te slapen, z'n mond staat wagenwijd open en ogen zijn dicht. Ik aai vaders over z'n bol en geef hem een paar dikke zoenen en zeg hem gedag. Hij brabbelt onverstaanbaar terug maar houd z'n ogen gesloten.

We vragen vaders of hij zijn ogen wil open doen omdat wij hem naar boven willen brengen. Hij reageert niet. Moeders en ik pakken ieder een arm en trekken hem uit z'n stoel. Vaders is geen licht veertje. Hij staat maar hij houd die ogen maar dicht. We kunnen praten tot we een ons wegen maar wakker worden doet hij niet. Hij blijft wel onverstaanbaar doorpraten. Ik sla z'n arm om m'n schouder en we schuifelen door de kamer. Eigenlijk trek ik hem door de kamer en hij schuifelt een beetje mee. Als we bij de trap zijn aangekomen proberen we vaders weer wakker te krijgen. Allerlei manieren, harder praten, zachtjes op z'n wangen tikken niets helpt. Zo krijgen we hem nooit de trap op dus we draaien om en schuifelen terug naar de kamer. In de gang stoot hij per ongeluk zijn hoofd.. hij zegt iets onverstaanbaars maar ik haal er een duidelijke gvd uit.
Vaders is behoorlijk zwaar op m'n schouder omdat hij half slaapt. Bij de bank laat ik hem voorzichtig zakken. Vaders ligt nu half op de bank. Ik trek hem wat opzij zodat hij goed kan liggen, til z'n benen op en leg die ook op de bank. Moeders gaat boven een deken halen. Ik vraag of hij goed ligt en ik hoor een "jahoor" gemompel. Ik aai hem nogmaals een aantal over z'n bol en zoen hem en ik kijk..

Ik kijk ...ik kijk naar een man die ooit eens sterke man was en maar daar is nu weinig van over.

Terwijl ik zit te bloggen gaat de telefoon. Het is moeders, ze heeft al uitslag van het bloed gekregen.
In het bloed is te zien dat er ergens een ontsteking zit maar waar dat is niet te zien. De huisarts wil niet wachten op de rest van de uitslagen dus vaders krijgt antibiotica voorgeschreven. De apotheek is al ingelicht en die komen t straks bij moeders thuis brengen. Dat is heel prettig, dan hoeft zij daarvoor de deur niet meer uit