woensdag 24 november 2010

Vader even ophalen voor ziekenhuisbezoek

Met een goed gevoel parkeer ik de auto bij het verpleeghuis waar vaders tijdelijk zit. Ik ga hem ophalen om dan vervolgens naar het ziekenhuis te gaan om moeders te bezoeken.

Op de parkeerplaats kom ik een vriendin van mijn ouders tegen. Die vriendin heeft een zuster in het huis zitten. We blijven even staan kletsen. Ze verteld dat vaders niet in 1 van de huiskamers zit maar op zijn kamer op bed ligt.

Ik begroet de vrouw bij de receptie en loop naar de afdeling. Toch kijk even in de huiskamers of vaders daar echt niet zit. Ik loop door naar zijn kamer. De deur staat op een kiertje.

Ik klop op deur en loop naar binnen..... Ik schrik...Ik zie een man op bed liggen met zijn mond open waardoor hij van die ingevallen wangen krijgt. Dit is een afschuwelijk gezicht.
Ik geef hem een kus en aai over zn bol in de hoop dat hij daardoor wakker word. Helaas lukt dat niet.  "papa, word eens wakker" probeer ik dan maar. Hij mompelt onverstaanbare dingen. Ik probeer het met " Ga je met me mee, dan gaan we mama opzoeken in het ziekenhuis" Heel voorzichtige gaan zijn ogen een beetje open maar is zo slaperig. Ik blijf tegen hem praten.

Op een gegeven moment krijg ik iets meer contact met hem, hij kijkt me door de kiertjes van zijn ogen aan en begint te huilen. Er schiet gelijk een brok in mijn keel en de tranen staan hoog. Ik heb de grootste moeite om het ook niet op een janken te zetten. Het lukt me om me in te houden....Ik pak hem stevig beet en kus en knuffel mijn vader. Beetje bij beetje word hij wakker. Ik zeg nog een keer dat ik hem kom ophalen om naar moeders te gaan.

Voordat we kunnen gaan moet hij nog even plassen. Ik moet hem helpen met het ophalen van zijn broek. Hij bekijkt zichzelf in de spiegel en ik zeg "zit je haar nog goed" Hij lacht en zegt " Ik blijf een knappe vent"  Ik barst in lachen en vaders lacht heerlijk mee. ( zijn lijflied is dan ook die van Peter Blanker - Tis moeilijk bescheiden te blijven)
Na zijn schoenen en jas te hebben aan gedaan, gaan we op pad. We lopen langs de naast gelegen slaapkamer waar de buurvrouw op bed ligt. Hij zegt " Kijk daar ligt je moeder al " Ik leg uit dat we nog niet in het ziekenhuis zijn.

Een kleine 20 minuten later lopen we de kamer van mijn moeder op. Moeders kijkt blij verrast op. Zodra vaders moeders ziet begint hij weer te huilen. Hij heeft haar vreselijk gemist en is blij haar te zien.
Ik zet hem op een stoel bij het bed, hij houd haar hand vast.

Na 3 kwartier gaan we richting het verpleeghuis. Onderweg mompelt hij weer onverstaanbaar maar hij zegt duidelijk "Mama zat er monter bij hé?" Ik vraag of hij het fijn vond dat we even langs zijn geweest, hij knikt en mompelt ja.

Het is al donker als we op de parkeerplaats aankomen. Hij vraagt wat ik hier moet afleveren. Ik vertel hem dat hij hier toch logeert zolang moeders niet voor hem kan zorgen. Hij zegt "Owja" maar aan de klank van zijn stem hoor ik dat hij eigenlijk niet weet. Ik zeg tegen hem dat morgen mijn zus komt en zij hem weer mee neemt naar het ziekenhuis.

Nou vond ik het van de week al verschrikkelijk om hem naar het verpleeghuis te brengen, nu voel ik nog erger.
Ik zet hem aan tafel in de huiskamer, het is bijna etenstijd.
Ik zeg hem gedag en hij vraagt hoe hij nu thuis moet komen... Rustig leg ik hem uit dat hij daar logeert. "dus jou zie ik dan niet meer vanavond?" zegt hij dan " Nee, vanavond niet meer, maar morgenochtend ben ik er weer " zeg ik snel. Ik geef hem een dikke kusknuf en zeg "tot morgen papa, eet smakelijk"

In het ziekenhuis

Dinsdagochtend haal ik mijn moeder op.
Ik ga met haar mee naar het ziekenhuis, voorheen zou mijn vader aan haar zijde hebben gestaan. Dus de taak is nu aan mij, iets wat ik met veel liefde doe.

Moeders is nu toch wat nerveus....Nu vaders goed verzorgt word kan ze nu even aan zichzelf denken.
Nog ff checken of we alles hebben, we willen niet nog een keer heen en weer rijden ;)

Bij het ziekenhuis aan gekomen is het een drama om een parkeerplek te vinden, ik zet moeders voor de deur eruit en ga rustig opzoek. na uiteindelijk een plekje te hebben gevonden, loop ik het ziekenhuis binnen op zoek naar de goede afdeling.

Nou zo makkelijk is dat niet hier (onbekend ziekenhuis voor mij) Na verschillende afdelingen en een aantal liftbezoekjes vind ik dan moeders.

Ze heeft een éénpersoons kamer, maar voordat ze zich gaat settlen, moet ze eerst nog langs het lab om bloed te prikken voor de juiste bloedgroep. Daarna is wachten op wat gaat gebeuren.

Een verpleegkundige legt uit wat de bedoeling is. Rond een uur of 12 moet ze omgekleed zijn in zo'n sexy operatieshort.#not Moeders krijgt een prik tegen trombose.Volgens de planning word ze om 13u45 opgehaald en gaat ze om 14u45 onder het mes. Ondertussen is mijn zus er ook bijgekomen.

We zitten lekker te kletsen en de tijd gaat redekijk snel. We lachen ons rot *pinkt traantje weg* als moeders in t sexy short verschijnt. Mijn zuster en ik worden uitgemaakt voor rotmeiden ;) Moeders weet niet hoe snel zij onder dekens moet.

De tijd verstrijkt....
De verpleegkundige laat ons weten dat het ondertussen 14u15en 15u15 is geworden ipv 13u45 en 14u45.

We kletsen rustig verder als het inmiddels 14u15 is geworden.. maar moeders word niet opgehaald... om 14u30 nog steeds niemand en 14u45 gaat mijn zuster is ff informeren hoe t nu zit. Er is dus een spoedgeval tussen gekomen. Fijn dat we op tijd geinformeerd worden.#fail

Om 15u30 is het dan eindelijk zover, moeders word opgehaald. Ik ga daarna naar huis en mijn zus gaat langs vaders om te kijken hoe t daar is.Telefonisch hebben we al contact gehad met het verpleeghuis. Vaders heeft een goede eerste nacht gehad en weet de reden waarom hij daar zit. :)) Dat doet ons goed.

Rond kinderbedtijd gaat de telefoon..het is mijn moeder, ze ligt weer op de afdeling.
Ik stap daarna in de auto en rij naar het ziekenhuis.

Moeder ligt aan een infuus met pijnstillers en krijgt nog zuurstof toegediend.
Ze ziet er wat duffig uit, wat logisch is natuurlijk, en praat een beetje met dubbele tong.
Alles is prima verlopen, nu maar hopen op een voorspoedig herstel....

dinsdag 23 november 2010

Wegbrengen




Het was zover...
Ik sta bij mijn ouders voor de deur.
Eenmaal binnen gekomen blijkt dat vaders nog heerlijk ligt te slapen. Volgens mijn moeder heeft hij totaal niet de zenuwen of zo iets dergelijks.
Hij wilde zonder problemen zijn schoonheidslaapje doen voor dat we hem zouden wegbrengen. Dit verbaasde mij compleet...
Normaal gesproken is hij al nerveus bij het minste en geringste. 

Terwijl moeders vaders uit bed helpt, zet ik zijn koffer in de auto. De tranen zitten hoog maar ik hou me sterk. Weer binnen geef ik vaders een dikke kusknuf en moeders moet nog ff bellen met het ziekenhuis om te vragen hoelaat zij de volgende dag verwacht word. Ze verteld aan vaders dat ze om 10u30 in t ziekenhuis moet zijn... Hij lacht naar mij en zegt "Nu ben je helmaal voor niets gekomen hé!" "Hoe bedoel je?"vraag ik. "je hoef me nu niet weg te brengen want mag pas morgenochtend om 10u30 komen" zegt hij dan. Ik leg hem uit dat mama morgen om 10u30 in het ziekenhuis moet zijn en dan we hem zo meteen gaan wegbrengen. Hij kijkt me met een lege blik aan....

We stappen,vader met moeite, in de auto, ik verwacht elk moment dat vaders aangeeft dat hij niet wil maar dat gebeurt niet.
Niet lang daarna komen we bij het verpleeghuis aan.
We melden ons bij de receptie en wachten daarna op een begeleidster. Na een tijd worden we op gehaald door een vrouwtje van de afdeling. Ook nu laat me vaders zich alles over zich heen komen. Ik neem de omgeving in me op. Het zit er niet slecht uit hier, alles is netjes en schoon. We gaan een klapdeur door en bevinden ons gelijk op de gesloten afdeling.#bah 
We gaan een kantoortje in om nog wat dingen op een rij te zetten.  Er ontbreken nog een aantal gegevens, die gegevens hadden ze allang moeten hebben. Nu blijkt dat ze eigenlijk niet zeker wisten of mijn vader wel zou komen vandaag. We zijn dus nog ff zoet met de paperassen. Tijdens het invullen heeft mijn vader zelfs praatjes, ook iets wat mij zeer verbaasd.

Mijn moeder ontdekt dat ze zijn medicijnen en toiletspullen is vergeten. Dus straks rijden we nog ff heen en weer op dat op te halen.

We gaan naar de kamer waar vaders de komende weken gaat slapen. Hij heeft een kamer voor zichzelf, iets wat hij zeker kan waarderen. Het is nette kamer met een redelijk grote kastenwand met wastafel meubel er tussen. Tegen over zijn bed staat een televisie en er staat nog een grote luie stoel.

Het huis heeft hele grote open ruimte waar de bewoners en logees rond kunnen lopen. Op de beneden verdieping zijn 2 afdelingen die uit komen op die ruimte. Elke afdeling bestaat uit een gang met slaapkamers en hebben 2 woonkamers.

Één van die woonkamers gaan we binnen, het zit er knusjes uit.... op een flatscreen brand gezellig een haardvuur :) Er staan 2 grote banken en 1 kleinere bank en aantal luie stoelen en voor de rest nog 4 eettafels.  Ik zie aan mijn moeder dat ze het zwaar heeft... We zetten vaders bij een vriendelijke man aan tafel, die er vrolijk oplos kletst. We vertellen vaders dat we zijn medicijnen enzo gaan ophalen en dat we snel weer terug zijn.  Hij blijft rustig zitten en zegt ons gewoon gedag.
Met tranen in onze ogen verlaten de afdeling.

In een mum van tijd zijn we terug. Moeders geeft de medicijnen af en we zoeken vaders in de huiskamer op.  
Hij heeft in de tussen tijd lekker een bakkie soep gegeten. Naast hem zit een man continue in zichzelf te praten. Mijn vader fluistert "die man hiernaast is er helemaal vanaf hoor!" Daar moeten we om lachen.
We kletsen nog wat en dan word het tijd om echt afscheid te nemen.

Ik voel me op dat moment zo ontzettend ***
Ik laat mijn vader hier achter omdat mijn moeder het ziekenhuis in gaat en hij niet alleen thuis kan zijn. Nu is het besef nog groter dan voorheen. 
Buiten op de parkeerplaats laten we onze emoties de vrije loop.







 






zondag 21 november 2010

Morgen

Morgen is het zover....
Morgen gaat mijn vader(Alzheimer) voor 4 weken naar het verpleeghuis omdat deze week mijn moeder geopereerd moet worden.

Samen, mijn moeder en ik, gaan we hem wegbrengen.(Het lood zit al in mijn schoenen.) Het huis waar hij naar toe gaat is ook het huis waarvoor hij staat in geschreven. Dus helemaal onbekend is het niet voor hem, maar ik vrees met grote vrezen.

Vorige week hebben mijn ouders een weekje op Ameland doorgebracht. Een vreemde omgeving en een ander dagelijks ritme. Die week was het al duidelijk dat verandering niet goed is, dan raak hij meer in de war en is heel onrustig en dan is mijn moeder nog in de buurt.

Afgelopen vrijdagavond was hij hier bij ons thuis. Mijn moeder, mijn zus en ik zijn die avond uit geweest. Vaders bleef bij Menno. Ons huis is helemaal niet onbekend en Menno al helemaal niet. Maar toch was hij heel onrustig, bleef steeds vragen waar mijn moeder was.

Vanaf morgen gaat 4 weken doorbrengen in een vreemde omgeving zonder mijn moeder om hem heen, diegene waar hij zo afhankelijk van is. Hij zal zijn routine kwijtraken, zijn dagelijks ritme....
Die verandering zal hem absoluut geen goed doen maar helaas kan hij niet meer alleen thuis blijven.

Morgen is het zover....
Morgen is misschien wel het begin van het einde....
Morgen.....