Vader even ophalen voor ziekenhuisbezoek

Met een goed gevoel parkeer ik de auto bij het verpleeghuis waar vaders tijdelijk zit. Ik ga hem ophalen om dan vervolgens naar het ziekenhuis te gaan om moeders te bezoeken.

Op de parkeerplaats kom ik een vriendin van mijn ouders tegen. Die vriendin heeft een zuster in het huis zitten. We blijven even staan kletsen. Ze verteld dat vaders niet in 1 van de huiskamers zit maar op zijn kamer op bed ligt.

Ik begroet de vrouw bij de receptie en loop naar de afdeling. Toch kijk even in de huiskamers of vaders daar echt niet zit. Ik loop door naar zijn kamer. De deur staat op een kiertje.

Ik klop op deur en loop naar binnen..... Ik schrik...Ik zie een man op bed liggen met zijn mond open waardoor hij van die ingevallen wangen krijgt. Dit is een afschuwelijk gezicht.
Ik geef hem een kus en aai over zn bol in de hoop dat hij daardoor wakker word. Helaas lukt dat niet.  "papa, word eens wakker" probeer ik dan maar. Hij mompelt onverstaanbare dingen. Ik probeer het met " Ga je met me mee, dan gaan we mama opzoeken in het ziekenhuis" Heel voorzichtige gaan zijn ogen een beetje open maar is zo slaperig. Ik blijf tegen hem praten.

Op een gegeven moment krijg ik iets meer contact met hem, hij kijkt me door de kiertjes van zijn ogen aan en begint te huilen. Er schiet gelijk een brok in mijn keel en de tranen staan hoog. Ik heb de grootste moeite om het ook niet op een janken te zetten. Het lukt me om me in te houden....Ik pak hem stevig beet en kus en knuffel mijn vader. Beetje bij beetje word hij wakker. Ik zeg nog een keer dat ik hem kom ophalen om naar moeders te gaan.

Voordat we kunnen gaan moet hij nog even plassen. Ik moet hem helpen met het ophalen van zijn broek. Hij bekijkt zichzelf in de spiegel en ik zeg "zit je haar nog goed" Hij lacht en zegt " Ik blijf een knappe vent"  Ik barst in lachen en vaders lacht heerlijk mee. ( zijn lijflied is dan ook die van Peter Blanker - Tis moeilijk bescheiden te blijven)
Na zijn schoenen en jas te hebben aan gedaan, gaan we op pad. We lopen langs de naast gelegen slaapkamer waar de buurvrouw op bed ligt. Hij zegt " Kijk daar ligt je moeder al " Ik leg uit dat we nog niet in het ziekenhuis zijn.

Een kleine 20 minuten later lopen we de kamer van mijn moeder op. Moeders kijkt blij verrast op. Zodra vaders moeders ziet begint hij weer te huilen. Hij heeft haar vreselijk gemist en is blij haar te zien.
Ik zet hem op een stoel bij het bed, hij houd haar hand vast.

Na 3 kwartier gaan we richting het verpleeghuis. Onderweg mompelt hij weer onverstaanbaar maar hij zegt duidelijk "Mama zat er monter bij hé?" Ik vraag of hij het fijn vond dat we even langs zijn geweest, hij knikt en mompelt ja.

Het is al donker als we op de parkeerplaats aankomen. Hij vraagt wat ik hier moet afleveren. Ik vertel hem dat hij hier toch logeert zolang moeders niet voor hem kan zorgen. Hij zegt "Owja" maar aan de klank van zijn stem hoor ik dat hij eigenlijk niet weet. Ik zeg tegen hem dat morgen mijn zus komt en zij hem weer mee neemt naar het ziekenhuis.

Nou vond ik het van de week al verschrikkelijk om hem naar het verpleeghuis te brengen, nu voel ik nog erger.
Ik zet hem aan tafel in de huiskamer, het is bijna etenstijd.
Ik zeg hem gedag en hij vraagt hoe hij nu thuis moet komen... Rustig leg ik hem uit dat hij daar logeert. "dus jou zie ik dan niet meer vanavond?" zegt hij dan " Nee, vanavond niet meer, maar morgenochtend ben ik er weer " zeg ik snel. Ik geef hem een dikke kusknuf en zeg "tot morgen papa, eet smakelijk"