4 weken voorbij

Zondagmorgen is een bijzondere dag....en niet omdat er een gigantisch pak met sneeuw ligt... maar vandaag mag vaders weer naar huis.

Onderweg naar mijn moeder rij ik door een prachtig winterlandschap. Ik heb gemengde gevoelens, aan de ene kant ben ik blij en aan de andere kant ben ik bang....blij omdat mij vader naar huis mag....bang omdat het misschien te zwaar is voor mijn moeder.

Mijn moeder staat al start klaar en springt bijna de auto in ;) Ze is heel erg blij, zo blij dat ze vaders eindelijk mee naar huis kan nemen. In een slakken gangetje rijden we naar het verpleeghuis.

In de huiskamer treffen we vaders aan. Hij zit een beetje voor zich uit te staren. Als hij mijn moeder zit zwaait hij enigszins twijfelend. Mijn moeder vraagt heel enthousiast of hij weet wat voor een dag het is. Hij heeft totaal geen idee. Ze verteld dat hij vandaag mee mag. Vaders reageert lauwtjes alsof hij niet weet wat dat inhoud.

Mijn moeder gaat naar zijn kamer om zijn spullen te verzamelen. Ondertussen blijf ik bij vaders, ik knuffel hem. Als mijn moeder zover is, kan ik de spullen meenemen naar de auto. Mijn vader heeft inmiddels door wat de bedoeling is, staat vlot op (iets wat normaal stroef gaat) en laat mijn moeder niet meer uit het oog.

Gezamenlijk gaan we naar zijn kamer. Ik doe vaders zijn jas aan. Moeders handelt nog wat af met iemand van het personeel. Vaders zegt dat de sleutels niet kan vinden...ik zeg dat we die niet nodig hebben. Hij mompelt iets wat niet al te positief klinkt. Ik grinnik zachtjes om hem, soms is hij zo'n mopperkont.

Na gedag te hebben gezegd tegen het personeel lopen mijn ouders hand in hand voor mij uit naar de uitgang.
Ik ga de auto halen, omdat het heel glad is buiten, parkeer hem voor de deur. Mijn vader probeert in te stappen en mijn moeder helpt hem daarbij. Het gaat niet zo makkelijk en ik neem het van mijn moeder over.
Vaders zit half op de stoel, ik moet flink tegen zijn heup duwen om hem een beetje normaal op de stoel te krijgen.

Als ik naast hem in stap noemt vaders mij "chauffeur", ik lach daar om maar ik weet zeker dat hij echt dacht dat ik een "chauffeur" was. Hij vraagt van wie de auto is, "van mij" zeg ik. "jij hebt toch een andere auto?" zegt hij " Nee, dit is onze auto, al bijna 4 jaar" zeg ik weer. Hij gelooft me niet dus ik laat het onderwerp verder rusten en begin over de sneeuw te praten.

In de auto zit hij op de praatstoel. De verhalen die hij verteld raken kant noch wal. Ik denk dat dit een soort van nervositeit is.

Eenmaal thuis gekomen begint hij te huilen, de emoties komen los. Mijn moeder en ik pakken hem beet en knuffelen hem. Daarna gaat hij in zijn eigen stoel zitten. Hij zit er vermoeid uit.
Er zijn 4 zware emotionele weken voorbij.
Ik blijf nog even een bakkie drinken en daarna laat ik ze alleen.

Ik ben benieuwd wat de komende dagen zullen brengen....