Een jaar geleden...

Morgen is het 11 oktober 2012
Lang over nagedacht of ik dit wel of niet zou opschrijven.....

~11 oktober 2011~

Ik sta in bij de kassa van een warenhuis als m'n telefoon gaat. Het is moeders. Ik neem op en zeg dat ik zo terug bel want ik sta bij de kassa en vindt dat aso als je staat te bellen. Okè zegt moeders. Ik hoor aan haar stem dat er iets is. Zou er iets met m'n tante zijn de zuster van m'n moeder die ligt in t ziekenhuis vanwege een herseninfarct.

Ik reken snel af en loop naar een rustig plekje waar ik moeders kan terug bellen. Wat ik toen hoorde was zo onwerkelijk. "Papa is overleden" en ik hoor mezelf nog "nee dat kan niet" zeggen. Hij is net 7 weken geleden uit t ziekenhuis gekomen en daar waren veel momenten waarvan ik dacht nu gaat hij ons verlaten zo ontzettend slecht als het met hem ging. En nu is hij er "goed" bovenop gekomen en nu overlijdt hij....dat kan niet dat kan echt niet. Ik beloof moeders dat ik zo snel mogelijk naar haar toe kom in t verpleeghuis.

Even later ben ik op weg naar t verpleeghuis. Tranen staan hoog, probeer ze wat tegen te houden. Gaat moeilijk maar t lukt redelijk. Parkeer de auto en loop t verpleeghuis in. Bij de afdeling wordt ik opgevangen door iemand van t personeel. In de gang, op weg naar de kamer van m'n vader, kom ik de lieve buurman van m'n moeder tegen. Hij heeft haar gebracht omdat ze niet in staat was om te rijden.

Ik sta voor de deur van de kamer.........ik ga naar binnen, vlieg moeders om de nek, barst in tranen uit. Door m'n tranen heen zie ik m'n vader op bed liggen. Althans hij lijkt op m'n vader. Je ziet gelijk dat er geen leven meer in zit. Ik had ooit eens een glimp van m'n overleden oma opgevangen. Maar nooit eerder had ik een overleden persoon van zo dichtbij gezien. Probeer dat meestal zo te houden. Ik onthoud een dierbare wel zoals hij of zij levend was.

Ik kijk naar wat er van m'n vader is overgebleven. Een vreemd gezicht. Z'n huid heeft al een vreemde kleur, z'n wangen zijn in gevallen. Er ligt een opgerold doekje onder z'n kin zodat z'n mond niet openvalt. Ik raak z'n handen aan, die voelen ijzig koud aan.  Dit is m'n vader niet, dit is slechts een omhulsel. Er is echt niemand meer thuis......

Door de Alzheimer was ik m'n vader jaren geleden beetje voor beetje al kwijt geraakt. Desondanks dat had ik hem stiekem wat langer om mij heen gehad maar de verdere onvermijdelijke aftakeling was hem dan niet bespaard gebleven.

Inmiddels een jaar verder. Het verdriet zit nog hoog iets gesleten weliswaar maar t gemis niet minder.

Ik hou van je papa!

Lijflied

De afgelopen dagen denk ik extra veel aan mijn vader...
Deze week is zijn eerste sterfdag.....
Dat doet de gedachten  veelal afdwalen. Mooie herinneringen aan vroeger.
Mijn vader had een lijflied die na al die jaren nog veelvuldig door mij wordt gezongen.
Ik wil m graag delen ;)

Ter ere van de 80ste geboortedag van mijn vader

Mijn vader

m'n ouders

Afscheid op het water

Dikke donkere wolken pakken zich samen als ik samen met m'n moeder naar Loosdrecht rij. De eerste druppels vallen op de voorruit van de auto.

We rijden de jachthaven op die ooit van z'n beste vriend was en nu gerund wordt door zijn kinderen. De jachthaven waar hij heel wat voetstappen heeft staan. Het regent nog steeds een beetje. De rest van de familie staat ons al op te wachten.
Voor de gelegenheid liggen er 2 sloepen klaar. Als de familie verdeeld is over de sloepen vertrekken we richting de plassen. M'n broer neemt t roer van 1 van de sloepen tot zijn beschikking en ik t roer de andere sloep.

Er staat een stevige wind als we de 1e plas oversteken en regendruppels komen met grote getalen uit de lucht vallen. We varen een mooi stukje door de Drecht richting de Mijnden.

In mijn hoofd dwaal ik af naar vroeger.....Ik zie mezelf als jong meisje weer achter t stuur zitten met m'n vader aan mijn zijde om de boel in de gaten te houden. Zeilles van m'n vader iets wat niet vlekkeloos verliep. Hij vanaf de boot roepen wat ik moest doen. Ik te ver van de boot was om hem te verstaan, niet wist wat ik moest doen en omsloeg.
Daarna naar de zeilschool gegaan ;) Weekenden op de boot, overnachten ergens op de plas. In t aardedonker op t dek liggen starend naar de sterren. Met mooi weer 's ochtends vroeg al  t water in duiken om wakker te worden....

Heel voorzichtig komt t zonnetje door. We bereiken een plek waar wij vroeger veel voor anker lagen. Ik leg de sloep langszij de andere sloep. Zo dobberen we op t water.
M'n moeder maakt de verstrooibus open en strooit wat as uit over t water. Mijn broer strooit ook en  gooit een boeketje bloemen bij het as in het water. En dat terwijl t zonnetje nog verder doorbreekt, heel mooi om te zien allemaal.

Terwijl we zo dobberen op t water schenken m'n moeder en ik koffie en thee voor de inmiddels verkleumde familie in. In een heerlijk zonnetje zitten en praten over vroeger.

Als de koffie op is vervolgen wij onze vaartocht. We varen de plas over op weg naar een andere plek waar we het overgebleven as zullen uitstrooien. Die plek is vlakbij de wastobbe. Nu strooi ik ook wat as uit. Nadat alles is uit gestrooid varen we via een mooie route terug naar de jachthaven....


Loosdrecht was de plek van m'n vader. Een groot gedeelte van z'n leven heeft hij op Loosdrecht doorgebracht. M'n vader was een echte watersporter. Ooit met een simpele zeilboot begonnen en gestopt met een plezierjacht toen het niet meer ging vanwege de Alzheimer.
Afscheid nemen op de Loosdrechtse plassen was dan ook meer dan logisch.


Mijn vader is op de plek waar hij hoort te zijn........

#TravissHeroes

Kanker...ik denk dat iedereen wel iemand kent die de ziekte heeft gekregen, overwonnen of misschien helaas heeft verloren.
In mijn omgeving is dat zeker het geval.

Opa verloren aan kanker, ooms en tantes verloren aan kanker, een nicht die borstkanker heeft overwonnen, een tante met borstkanker, een vriendin met baarmoederhalskanker, de vader van een goede vriend met tong kanker, een moeder van school die borstkanker heeft overwonnen, een neef die op prostaatkanker wordt onderzocht. Ik heb tweeps in mn TL die de ziekte hebben overwonnen maar ik heb ook tweeps verloren aan de ziekte...

Omdat ik veel met Alzheimer bezig ben gaan de berichten over kanker mij nog weleens voorbij.
Maar een tijdje terug ben ik via Evert @kortekaleharen meer te weten gekomen over Travis'Heroes

Travis, de zoon van Evert, een jongen van bijna 14 neemt een mooi initiatief om het kankerfonds te steunen.
Ontzettend bewonderenswaardig als je op zo'n jonge leeftijd bezig met anderen te helpen en te steunen.
Respect!
En als ouder mag je waanzinnig trots zijn op je kind.

Lees het verhaal van Travis op www.travisheroes.nl

Vandaag is #TravissHeroes dag en door deze hastag te gebruiken met twitteren steun je al heel simpel de kankerbestrijding.

Precies 6 maanden

Het is vandaag precies 6 maanden geleden dat vaders overleed.
Ik zit samen met m'n moeder in de auto op weg naar het crematorium.Vandaag gaan we "m'n vader" ophalen plus de mini sier urn en het hangertje dat m'n moeder heeft uitgezocht.

We worden weer uitermate vriendelijk ontvangen vangen. Bij de koffie en thee wordt "mn vader" binnengebracht in een mooie verstrooi-bus met een prachtige foto print van een zon doorlatend bos. Bus ziet eruit als een koker waarin een goede fles whiskey behoort te zitten. Boven op de bus ligt een steen met een nummer erin. Dat nummer is hetzelfde nummer als wat op de bus staat. Gelukkig maar dat betekend dat m'n vaders as inderdaad in die bus zit.

Het is heel raar moment............een moment waarin emoties heel even de overhand nemen.

Uiteindelijk vond ik dit moment minder zwaar dan ik verwacht had.
Over ruim een week gaan we m'n vader verstrooien

Trots

13 is hij .....mijn oudste zoon.
Inmiddels een stuk groter dan ik ben en flink aan het puberen. Wat pukkeltjes in z'n gezicht, een zichtbaar snorretje en de baard in z'n keel.

Er zijn vaak best wel regelmatig momenten dat we met elkaar in clinch liggen. Overal over willen discussiëren.
Maaaar er zijn ook momenten waarop ik ontzettend trots op hem ben. Vanavond was zo'n moment.

We hebben gegeten en zijn aan t opruimen in de keuken. We praten over van alles en nog wat. Dan vertel ik dat ik morgen samen met oma "opa" gaan ophalen bij het crematorium. Vertel dat we het kettinkje voor oma, het hartvormige sierurntje en de verstrooibus met opa's as kunnen ophalen.
Terwijl ik dat aan t vertellen ben voel ik dat m'n emoties hoog zitten. Ik probeer t tegen te houden maar dat lukt niet echt. Dus ik wendt m'n gezicht af zodat m'n tranen niet zullen zichtbaar zijn.

Dan voel ik een paar armen om mij heen die mij om draaien. Mijn kleine grote jongen bied mij zijn schouder aan. Hij pakt mij heel stevig beet, dat maakt nog meer emoties bij mij los.
Mijn dochter van 10 komt erbij staan. Zo staan we met zn drieën te knuffelen. Mijn oudste haalt ook nog z'n kleine broertje erbij voor de gezamenlijke knuffel."Geef mama maar een dikke knuffel" zegt hij tegen de kleine man.

Na even zo gestaan te hebben gaat ieder z'n eigen gang weer. Ik ga verder met het inruimen van de vaatwasser.
Dan komt m'n oudste weer naar mij toe. Hij pakt mij weer beet, kijkt mij aan en zegt " kop op hè " en geeft mij nog een stevige knuffel.

Op dat moment voelde ik zoveel liefde....en voelde ik mij ongelooflijk trots op mijn lieve kleine grote jongen!

Asbestemming

Paar weken terug besloten om in april de as van vader te verstrooien. Voor die tijd een sieraad (voor mn moeder) waar een klein beetje as in kan uitzoeken. Zodat mn moeder mn vader altijd bijzich kan dragen. En iets van sierurn uitzoeken die naast t fotolijstje kan staan.

Voor vanmiddag was er een afspraak bij t crematorium gemaakt om een diversiteit aan sieraden, urnen en dergelijke te bezichtigen.

In een bijgebouw van t crematorium worden mn moeder, de kleine man en ik ontvangen en mogen we plaatsnemen in mooie maar steriele ruimte. Met koffie thee en een glaasje water wachten we op de persoon die ons gaat helpen.

Een alleraardigste vrouw en man komen de kamer in en stellen zich voor. De vrouw vraagt of wij geen bezwaar hebben dat de man erbij is. Hij is moet nog ingewerkt worden. Uiteraard hebben wij daar geen bezwaar tegen.

Vervolgens komen er allerlei mappen te voorschijn. Daarin kunnen we rustig kijken. Mn moeder had een hartje als hangertje voor een kettinkje in haar hoofd. Er zijn nog zoveel andere mooie hangertjes dat de keuze alsnog op een ander hangertje valt. Aangezien mn moeder alleen maar goude sieraden draagt wil zij dit natuurlijk ook in t goud. Als we de prijs horen vallen we bijna van onze stoelen. Het mooie hangertje kost maar liefst iets dan € 500,- en das dan wel inclusief kettinkje..... :/

Ondertussen is de kleine man uitermate lief en keutelt wat met zn autootjes of bladerd ook door een boekje met sieraden. Zo af en toe zorgt hij voor afleiding of een lach op onze gezichten, wat opzich prettig is op deze beladen middag.

Na t uitzoeken van de hanger kijken we naar een kleine sierurn of iets om naast t fotolijstje te  zetten. Ook hier veel om uit te kiezen.
Vanachter een enorme schuifdeur komt een wandkast te voorschijn met een aantal voorbeelden. We kijken naar de objecten. We moeten hard lachen als de kleine man naar een eivormige urn wijst en roept " kijk maam paasei! "

De keuze wordt al snel beperkt tot een klein aantal objecten om as in te bewaren.
-Een kleine sierurn van keramiek die naar eigen keuze beschilderd kan worden.
- Een keramieke waxinelichtjeshouder in kleur/afbeelding naar keuze.
- Een glazen waxinelichtjeshouder waar een beetje as meegeblazen wordt.
- En een zilver/chroom/roestvrij staalachtig ( ik weet t niet meer ) doosje in hartvorm.

Wat de keuze gaat worden weet ik nog niet.De prijzen zijn in ieder geval beter die liggen rond de € 100,- Eerst thuis rustig laten bezinken en er verder over nadenken.

De kleine man is inmiddels een beetje zat geworden en laat dat merken door zn boevenmasker opzetten. Voor deze keer speel ik de wat meegaande moeder. Snap best dat hij t beu is na zo'n lange tijd. Al snel zet hij t masker af. ;)

Omdat we het as van mn vader gaan verstrooien, krijgen we ook bewaarurn en een uitstrooiurn te zien. De bewaarurn is tevens een uitstrooiurn. Deze is geschikt voorals de as thuis langer bewaard wordt. De keuze valt dus op de andere omdat de as over niet al te lange tijd verstrooid gaat worden.

De volgende keer als we de ketting en het nog uit te zoeken andere object gaan ophalen nemen we de as van mn vader mee.

De kleine man wordt beloond voor zijn geduld.....hij mag weer in de auto van oma zitten en geniet hoor en zichtbaar van t voorbij komend verkeer.

2011

2011

Een jaar waarin er een einde kwam aan mijn huwelijk. 

Een jaar waarin een groepje &%@$# niet van een dierbaar familielid af konden blijven.

Een jaar waarin mijn vader met Alzheimer door een longontsteking in het verpleeghuis terecht kwam

Een jaar waarin mijn trouwe viervoeter Mira op 14jarige leeftijd overleed.

Een jaar waarin mijn vader met Alzheimer plotseling overleed aan een hartstilstand.

Een jaar van heel veel verdriet 

Ik hoop dat 2012 een beter jaar zal worden. 

Dat kan haast niet anders na zo'n ongelooflijk bizar jaar.