Een jaar geleden...

Morgen is het 11 oktober 2012
Lang over nagedacht of ik dit wel of niet zou opschrijven.....

~11 oktober 2011~

Ik sta in bij de kassa van een warenhuis als m'n telefoon gaat. Het is moeders. Ik neem op en zeg dat ik zo terug bel want ik sta bij de kassa en vindt dat aso als je staat te bellen. Okè zegt moeders. Ik hoor aan haar stem dat er iets is. Zou er iets met m'n tante zijn de zuster van m'n moeder die ligt in t ziekenhuis vanwege een herseninfarct.

Ik reken snel af en loop naar een rustig plekje waar ik moeders kan terug bellen. Wat ik toen hoorde was zo onwerkelijk. "Papa is overleden" en ik hoor mezelf nog "nee dat kan niet" zeggen. Hij is net 7 weken geleden uit t ziekenhuis gekomen en daar waren veel momenten waarvan ik dacht nu gaat hij ons verlaten zo ontzettend slecht als het met hem ging. En nu is hij er "goed" bovenop gekomen en nu overlijdt hij....dat kan niet dat kan echt niet. Ik beloof moeders dat ik zo snel mogelijk naar haar toe kom in t verpleeghuis.

Even later ben ik op weg naar t verpleeghuis. Tranen staan hoog, probeer ze wat tegen te houden. Gaat moeilijk maar t lukt redelijk. Parkeer de auto en loop t verpleeghuis in. Bij de afdeling wordt ik opgevangen door iemand van t personeel. In de gang, op weg naar de kamer van m'n vader, kom ik de lieve buurman van m'n moeder tegen. Hij heeft haar gebracht omdat ze niet in staat was om te rijden.

Ik sta voor de deur van de kamer.........ik ga naar binnen, vlieg moeders om de nek, barst in tranen uit. Door m'n tranen heen zie ik m'n vader op bed liggen. Althans hij lijkt op m'n vader. Je ziet gelijk dat er geen leven meer in zit. Ik had ooit eens een glimp van m'n overleden oma opgevangen. Maar nooit eerder had ik een overleden persoon van zo dichtbij gezien. Probeer dat meestal zo te houden. Ik onthoud een dierbare wel zoals hij of zij levend was.

Ik kijk naar wat er van m'n vader is overgebleven. Een vreemd gezicht. Z'n huid heeft al een vreemde kleur, z'n wangen zijn in gevallen. Er ligt een opgerold doekje onder z'n kin zodat z'n mond niet openvalt. Ik raak z'n handen aan, die voelen ijzig koud aan.  Dit is m'n vader niet, dit is slechts een omhulsel. Er is echt niemand meer thuis......

Door de Alzheimer was ik m'n vader jaren geleden beetje voor beetje al kwijt geraakt. Desondanks dat had ik hem stiekem wat langer om mij heen gehad maar de verdere onvermijdelijke aftakeling was hem dan niet bespaard gebleven.

Inmiddels een jaar verder. Het verdriet zit nog hoog iets gesleten weliswaar maar t gemis niet minder.

Ik hou van je papa!