Trots

13 is hij .....mijn oudste zoon.
Inmiddels een stuk groter dan ik ben en flink aan het puberen. Wat pukkeltjes in z'n gezicht, een zichtbaar snorretje en de baard in z'n keel.

Er zijn vaak best wel regelmatig momenten dat we met elkaar in clinch liggen. Overal over willen discussiëren.
Maaaar er zijn ook momenten waarop ik ontzettend trots op hem ben. Vanavond was zo'n moment.

We hebben gegeten en zijn aan t opruimen in de keuken. We praten over van alles en nog wat. Dan vertel ik dat ik morgen samen met oma "opa" gaan ophalen bij het crematorium. Vertel dat we het kettinkje voor oma, het hartvormige sierurntje en de verstrooibus met opa's as kunnen ophalen.
Terwijl ik dat aan t vertellen ben voel ik dat m'n emoties hoog zitten. Ik probeer t tegen te houden maar dat lukt niet echt. Dus ik wendt m'n gezicht af zodat m'n tranen niet zullen zichtbaar zijn.

Dan voel ik een paar armen om mij heen die mij om draaien. Mijn kleine grote jongen bied mij zijn schouder aan. Hij pakt mij heel stevig beet, dat maakt nog meer emoties bij mij los.
Mijn dochter van 10 komt erbij staan. Zo staan we met zn drieën te knuffelen. Mijn oudste haalt ook nog z'n kleine broertje erbij voor de gezamenlijke knuffel."Geef mama maar een dikke knuffel" zegt hij tegen de kleine man.

Na even zo gestaan te hebben gaat ieder z'n eigen gang weer. Ik ga verder met het inruimen van de vaatwasser.
Dan komt m'n oudste weer naar mij toe. Hij pakt mij weer beet, kijkt mij aan en zegt " kop op hè " en geeft mij nog een stevige knuffel.

Op dat moment voelde ik zoveel liefde....en voelde ik mij ongelooflijk trots op mijn lieve kleine grote jongen!