Spreken op de crematie

Vanmiddag heb ik op de crematie van m'n vader gesproken. Dat was iets wat ik moest doen van mezelf.
Ik ben altijd stapelgek op en met m'n vader geweest. Ik had niet gedacht dat het mij zou lukken weliswaar met moeite maar het is mij gelukt

Lieve papa,


Jij nam mij mee uit fietsen. Over de crosspaadjes door de kuilen.
Stoeide met jou en Jantje op t bed.
Jij leerde mij zeilen, hoe ik de boot moest besturen.
Je hebt zelf een poging gedaan om mij accordeon te leren spelen.


Als jij ging klussen, dan hing ik graag om je heen, hielp je met het gereedschap, ging met je een kruipruimte in om te assisteren. En als t niet wilde lukken dan vloekte jij volop, want zonder vloeken lukt t anders niet.
Dankzij jou kan ik ook een klusje in huis doen :)


Jij had ook een enorm gevoel voor humor  "Hilhorste Humor"
Zaten we vroeger aan tafel met onze ruggen naar t raam dan kon jij ineens je hand opsteken om te zwaaien naar iemand. Nieuwsgierig draaiden wij dan onze koppen om, om te kijken wie er voorbij liep maar er liep nooit iemand langs. Telkens trapten wij in die grap.
Of als wij een keertje chinees gingen halen dan ging je op z'n chinees praten...witte lijst, kloepoek, bami spiegei, sambal bij. Dan geneerde ik mij ontzettend maar dat wist jij maar al te goed, je deed t erom.


Jij en ik hebben samen ook heel wat kilometers  geschaatst. In een weekend 25 en  40 km over de plassen, was geen enkel probleem voor ons.
S avonds lag ik graag tegen je aan, samen op de bank televisie kijken. Lekker knus.
Tussen de middag kwam je thuis eten en daarna deed je even een dutje op de bank.
En chocolade daar hield jij totaal niet van maar je at wel hagelslag op je brood en lekkere bonbons zoals zeebanket liet je ook niet staan. ;)
Wat mij nog t meeste bijstaat is je geur als je gewerkt had, je rook naar puin. En als ik nu puin ruik dan denk ik altijd aan jou.


De afgelopen jaren heb ik mij afgevraagd waar die man was gebleven . Heel langzaam ben jij ons, ontglipt.....
Ik kon geen gesprek meer met je voeren, kon je niet meer om hulp vragen.
Jij mompelde vaak onverstaanbaar maar zo nu en dan kwam er nog een bijdehante opmerking of een grapje over jouw lippen. En voor heel even was jij, mijn vader daar weer.


Ik vind het een fijne gedachten dat jij nog wist wie wij waren...De Alzheimer had jou dat nog niet ontnomen


Maar als ik naar jou keek dan zag ik niet meer de man die jij ooit was, ik zag slechts een schim.

En als jij naar mij keek dan zag ik een lege blik in je ogen. Er was niemand meer thuis.

De laatste keer dat ik naar je keek, had jij je ogen gesloten. Nu was er echt niemand meer thuis.


Papa Jij was een fantastisch lieve leuke gezellige vader. Een vader uit duizenden!


Daag papa, tot ziens
Ik hou van je