De eerste weken

Het is wel weer even wennen om een kleintje in huis te hebben. We hebben een schat van een kraamhulp, niet zo eentje die alles beter denk t te weten maar eentje die met je overlegt en vragen stelt.
De oudste twee zijn helemaal verliefd op de kleine man. Ze kunnen niet van hem afblijven.

Alles lijkt vanzelf te gaan... luiers verschonen,  aankleden, voeden...De kleine man doet het fantastisch.

Na een paar dagen komt daar verandering in. Overdag als Nick beneden in de drukte ligt gaat het goed. Maar 's avonds huilt hij veel en wil heel veel gevoed worden. Ik slaap weinig en voel me net een melkkoe.
Het is gissen naar wat er is...misschien krampjes of krijgt hij idd te weinig voeding...we weten het niet en modderen zo door.

Ondertussen zit ik met gekromden tenen en tranen in mijn ogen te voeden (tepelkloven). Ik schakel de hulp van een lactatie-kundige in en die stelt voor om hem ander anders aan te leggen met voeden.Dat helpt niet echt veel.Ik denk erover om te stoppen met borstvoeding.

Nick heeft vrij lange nageltjes en zijn gezicht zit onder de krassen en op zijn vingertje zit ook een wondje waar gelige vocht uit blijft komen. We verbinden het netjes zodat Nick het niet weer kan open krabben maar het wondje word alsmaar groter en zijn velletje lijkt los te gaan.
Dan ontdek ik een grote blaas, gevuld is met geel vocht, op zijn ruggetje.We mogen meteen bij de huisarts langskomen.

De huisarts onderzoek hem...het is misschien een kokken-bacterie is.De kans is aanwezig dat Nick in no time onder de blaasjes zit en vervolgens ontveld net als er wat op zijn vingertje is gebeurd. Hij besluit de kinderarts te bellen.
Een half uur later zitten we op de spoed eisende hulp.

Onze kleine man, net anderhalve week oud, ligt in een onderzoekskamertje...Zijn vinger word onderzoek door verschillende artsen waar onder een dermatoloog en een kinderarts. De kleine man ligt te gillen van de pijn. Ze nemen een kweek van zijn vinger en er word bloed afgenomen.
De artsen denken dat het het stafylokokken bacterie is maar dat moet onderzoek worden. In ieder geval krijg Nick een infuus aangebracht om penicilline toe te dienen. Zijn vinger word in gesmeerd met antibiotica zalf en goed verbonden. De kleine man komt daarna wat tot bedaren.
We moeten in het ziekenhuis blijven.

Een op de drie mensen draagt zo'n stafylokokken bacterie bij zich zonder daar zelf ziek van te worden. Maar als de bacterie bij een baby in het bloed komt dan kan dat verstrekkende, zelfs fatale gevolgen hebben.

Nick krijgt zijn eigen kamertje. Daar ligt ons kleine ventje dan in een bedje met aan zijn ene armpje een enorme spalk waar het infuus zit en zijn andere armpje een in gedeeltelijk in gepakt handje.
Het probleem met de borstvoeding word op gelost daar moet ik per direct mee stoppen. Hij krijgt flesvoeding. Ze moeten weten hoeveel vocht Nick binnen krijgt en hoeveel vocht eruit komt. zijn luiertjes worden gewogen.
Ik blijf bij hem slapen op zijn kamertje.

Nick slaapt en hij drinkt goed van de fles.Als zijn vingertje word gecontroleerd en dan begint hij vreselijk te huilen van de pijn. Het moet erg zeer doen want het huilen gaat door merg en been.

's Middags vertelt de arts ons als we het aan durven om Nick zelf oraal penicilline te geven, zijn vinger te verschonen en verbinden dat we naar dan huis mogen. Dat is geen probleem. Het infuus kan er vanaf... we gaan naar huis !!!!

Eenmaal thuis aangekomen laat ik mijn emoties de vrije loop want al die tijd in het ziekenhuis heb ik me groot gehouden. Nu kan ik me laten gaan....

Je ziet Nick gewoon veranderen van een pijn leidende baby naar een tevreden baby. :)
Een aantal dagen moeten we terug naar het ziekenhuis voor controle.
Het blijkt inderdaad de stafylokokken bacterie te zijn maar gelukkig zit het niet in zijn bloed want dan waren we verder van huis geweest. Een last valt mijn schouders.
Zijn vingertje geneest mooi en komt alweer een velletje op.

Nick heeft een moeizame start gehad maar is er goed doorheen gekomen.