Onverwachts Zwanger deel 2

Het spugen houd flink aan en als het eenmaal begonnen is er geen stoppen aan. Omdat ik veel "ziek" ben vertellen we de kinderen dat ze er een broertje of zusje erbij krijgen. Beide zijn uitzinnig blij! Ze riepen al heel lang dat ze wel een broertje of zusje wilden en ik zei dan altijd dat niet ging gebeuren.LOL
Ik kan merken dat ik toch een stuk ouder ben dan de vorige keren. Rond 13 weken krijg ik last van mijn heupen.De verloskundige stuurt me door aan een manueel therapeut die gespecialiseerd is in dit soort klachten bij zwangeren.
Na een paar weken therapie zijn de klachten over :)

Ik krijg ook vrij vlot last van "banden-pijn" althans dat denk ik... maar wat blijkt ik heb een blaasontsteking.Als je zwanger bent krijg dus geen pijn tijdens het plassen maar meer een beetje pijn onderin de buik. Nooit geweten!

Het mooie van nu zwanger zijn is dat er een 20weken echo word gemaakt, daarmee kunnen ze eerder zien of er iets mis is. Jaren geleden was dat er nog niet, lang leve de vooruitgang!
Het is zo fantastisch om je kindje te zien op de echo.Alles zit erop en eraan. Er zijn geen onaangename verrassingen te zien.
Als we willen kunnen we zien of het een jongen of een meisje is maar dat wil ik niet. Dat moet een verrassing blijven. Mijn gevoel zegt dat er een  jongetje in mijn buik zit en mijn gevoel heeft me bij de andere zwangerschappen ook niet in de steek gelaten dus daar vertrouw ik op. Menno wil het deze keer wel graag weten en dat vertellen we aan niemand.

Mijn lichaam past zich deze keer veel sneller aan het zwanger zijn aan, ik heb al vroeg een flinke buik en iedereen vraagt of ik wel zeker weet of het er wel eentje is.

Door die flinke buik moet ik algauw een aantal dingen laten (fietsen, wandelen enz.) Ik slaap veel en heb nergens zin in...Mijn smaak is ook sterk veranderd.. Ik drink liters melk en sinas maar gekookte aardappelen kan ik niet door mijn keel krijgen en daarom eten we veel gebakken aardappelen :)Dat word door de rest van het gezin enthousiast toe gejuicht. 

Ondertussen is het in mijn buik een drukte vanjewelste...De baby gaat enorm te keer en dat is goed te zien, alsof er een alien in zit :P Ongelooflijk mooi om te zien en te voelen. Echt een wonder.                              

De laatste weken worden echt zwaar, ik hou mega veel vocht vast. Ik zwel helemaal op en daar is niets tegen te doen, ja, alleen brandnetel-thee drinken #ajasses.Ik zit veelal met de pootjes omhoog.

Hopelijk lukt het me om deze keer wel thuis te bevallen.Ik ben er in ieder geval klaar voor.

Begin juni, 2 dagen nadat ik uitgerekend ben, kondigen de eerste tekenen zich aan. Ik verlies vruchtwater ....best spannend allemaal weer! Als ik thuis wil bevallen moet dat binnen 24 uur gebeuren vanwege infectiegevaar, anders moet ik naar het ziekenhuis.
Na 24 uur heb ik pas 4cm ontsluiting dus besluit de verloskundige dat we naar het ziekenhuis gaan.
Eenmaal in het ziekenhuis worden de weeën heftiger en zit gauw op 7cm ontsluiting.
Wee na wee dient zich aan met weinig tijd om bij te komen.Na een lange tijd blijkt dat de ontsluiting uitblijft, ik blijf  hang op die 7cm..De weeën gaan ondertussen onafgebroken door en ik raak redelijk uitgeput.

Na overleg krijg ik een infuus met wee-versterkers en pijnstillers. Die pijnstillers kan ik zelf toedienen tot zekere hoogte natuurlijk. De versterkers doen goed werk en de weeën worden nog heftiger dan ze al waren.

Als ik dan eindelijk mag gaan persen dan ga ik er helemaal voor... het einde is inzicht en kan niet wachten om de kleine wurm te verwelkomen. Maar ook dit gaat met moeite, de kraamverpleegkundige moet tot 2 keer toe met haar volle gewicht op mijn buik drukken. Na 9 minuutjes persen word er een klein mannetje die behoorlijk blauw ziet op mijn buik gelegd en de verloskundige wrijf ruw met een doek over hem heen. Na enkele seconden word het kleine mannetje bij me weggehaald, hij hangt slap in de handen van de verloskundige en ziet eng blauw, een kleur die ik nooit meer wil zien. De verloskundige verdwijnt met mijn mannetje in kamertje vlakbij....

Er word geroepen dat de kinderarts moet komen met spoed! Ik heb geen idee wat er allemaal gebeurd en er rennen mensen in en uit de verloskamer.Er word niet vertelt hoe en wat. Menno staat halverwege mij en het kamertje waar de baby is...Hij weet ook niet zo goed wat hij moet doen. Menno zegt dat het goed komt..Na een aantal minuten maar voor mijn gevoel veel langer word Nick weer bij mij gelegd. Hij had tijdens het persen klem gezeten en daardoor zuurstof tekort gehad. De verloskundige moest hem dus zuurstof geven.
Ik barst in tranen uit........
Het ziekenhuispersoneel laat ons even alleen.

Dan besef ik pas dat het ook anders had kunnen zijn.
Kleine Nick ziet nog steeds een beetje blauw maar al stukken beter dan daarvoor. Langzaam krijg hij een roze kleurtje.Als we een beetje zijn bijgekomen word Nick gewassen en aangekleed. We moeten voorlopig nog in het ziekenhuis blijven, waarschijnlijk 48u om Nick in de gaten te houden.

Omdat ik borstvoeding wil geven, word hij aangelegd. Hij doet 't goed!
Aan het einde van de dag liggen we in een kamer op de kraamafdeling.De nacht komen we goed door, we slapen beiden redelijk goed.
De volgende morgen mogen we naar huis omdat het met Nick heel goed gaat!

Na al 2 kinderen te hebben gebaart dacht ik zo'n 3de doe ik wel even. Nooit verwacht dat deze bevalling zo zwaar zou zijn.
Zo zie je maar dat niet alles vanzelf sprekend is!