Om hopeloos van te worden.

Vorig jaar zomer besluit ik om naar een woningbouw te gaan om een urgentie verklaring op te halen.
Ik sta al een tijdje ingeschreven bij woningnet maar het schiet niet op met het vinden van een andere woning.
Omdat ik in scheiding en inmiddels co-ouder ben is dat wel zo handig want als ik niet bij m'n kids ben, woon ik bij m'n moeder in huis.

Ik kom terecht bij de Alliantie. Een vriendelijke mevrouw achter de balie helpt mij. Ze vraagt om m'n registratienummer van woningnet.  Zij bekijkt mijn gegevens en zegt ... "u staat verkeerd ingeschreven, u bent een doorstromer" ... Ik leg m'n situatie uit, scheiding, koopwoning enz. Volgens de vriendelijke mevrouw maakt dat niets uit. Ik ben blij verrast. Ik krijg een wijzigingsformulier mee. Maar die is overbodig want thuis pas ik mijn gegevens van woningnet via de pc aan.

Na het wijzigen van m'n gegevens ga ik met goede moed reageren op de voor mij aangeboden huizen. Ik merk die direct verschil. Was ik voorheen in 258e postitie van de 320 reacties ben ik nu al gauw 7e of 5e in postitie. Dat is heel positief!

In t najaar kom ik als voorlopig kandidaat voor een flat in aanmerking. . Helaas moet ik de woning aan mn neus voorbij laten gaan omdat ik niet alle benodigde papieren heb die de woningbouw wil zien. (zoals een echtscheidingsconvenant)

Eind November ben ik weer voorlopig kandidaat voor een flat. Ditmaal heb ik wel alle papieren waar de woningbouw om vraagt compleet. Volgens de verhuurmakelaar van woningbouw 't Gooi en Omstreken is alles in orde en maak ik een afspraak voor t tekenen van het huurcontract. Het enige wat rest is het bezichtigen van de flat.

Begin december kan ik de sleutels ophalen om te gaan kijken. Bij het betreden van de flat zakt de moed mij in de schoenen. Wat een bouwval, deze flat is slecht onderhouden. Ik heb noch de tijd of het geld om de flat te verbouwen. Hier kan ik niet met 3 kinderen gaan wonen. Diezelfde middag lever ik de sleutels weer in bij 't Gooi en Omstreken. Ik doe mijn beklag, dat ze zoiets durven te verhuren, losse vensterbank en losse of ontbrekende plinten noem maar op. Ik dacht dat ze van de woningbouw bij een vrij gekomen huis eerst controleren op gebreken voor ze het weer te verhuren. Nou in dit geval dus niet. Wat een enorme teleurstelling!!

Enfin kop op en verder zoeken.

Eind januari kan mn geluk niet op, ik ben weer voorlopig kandidaat voor een flat. Door contact met een verhuurmakelaar (alweer van woningbouw't Gooi en Omstreken) weet ik dat er nu een aannemer in de flat bezig is. Dat klinkt als muziek in de oren. Snel lever snel alle juiste papieren in. Dit is kat in t bakkie denk ik nog.

Paar dagen later word ik gebeld. Deze keer willen ze graag de IB gegevens van 2011 zien ipv 2010. Ik moet snel die van 2011 inleveren anders gaat t niet door. Via de accountant gaat dat wel lukken.

Maar dan word ik gebeld door de verhuurmakelaar..."Helaas moet ik u afwijzen want u staat verkeerd ingeschreven"... WTF hoe kan dat nou?? Ik ben geen doorstromer maar een starter want er blijft iemand in de huidige woning achter....waarom had ik hiervoor dan wel bijna een woning?? Ik snap er niets meer van....

Ik ben boos woedend verdrietig...maar ik laat het hier niet bij zitten. Ik besluit een klacht in te dienen bij woningbouw gooi en omstreken.

LS, Ik ben woningzoekende.Vorig jaar zomer heeft iemand van een andere woningbouw weliswaar mij erop gewezen dat ik verkeerd ingeschreven stond. Ik heb dat toen gewijzigd in mijn woningnet gegevens.

Eind november '12 werd ik kandidaat voor de huppelepupweg . Alles was zo goed als rond, had zelfs een afspraak voor t tekenen van een huurcontract. Ik moest alleen nog de woning bezichtigen. Na de bezichtiging heb ik de woning afgewezen omdat ik de woning in slechte staat van onderhoud vond. 

Eind januari '13 kwam ik in aanmerking voor de huppelepuplaan. Ik was reuze enthousiast. Vervolgens word ik zonder pardon afgewezen omdat ik niet goed ingeschreven zou staan. Ik heb de verhuurmakelaar duidelijk gemaakt dat ik met dezelfde gegevens wel de huppelepupweg had kunnen krijgen....maar hij kon niets anders doen dan mij afwijzen.

Als ik de huppelepupweg dus niet had afgewezen had ik nu wel een woning gehad. Hoe is dit mogelijk?

Ik voel mij ontzettend onjuist behandeld 

Ik ben enorm teleurgesteld, want ik zit in een hele vreemde woonsituatie en naarstig op zoek naar een andere woning.

In afwachting zie ik graag een reactie tegemoet.

Met vriendelijke groet, Brigitt H

Na een paar dagen wordt ik gebeld door iemand die klachten behandeld....om een lang verhaal kort te houden komt het hier op neer....foutje bedankt en suc6 met verder zoeken naar een andere woning.

Ik ben weer terug bij af....nu kan t mss wel jaren duren voordat ik weer in aanmerking kom voor een woning.

Een jaar geleden...

Morgen is het 11 oktober 2012
Lang over nagedacht of ik dit wel of niet zou opschrijven.....

~11 oktober 2011~

Ik sta in bij de kassa van een warenhuis als m'n telefoon gaat. Het is moeders. Ik neem op en zeg dat ik zo terug bel want ik sta bij de kassa en vindt dat aso als je staat te bellen. Okè zegt moeders. Ik hoor aan haar stem dat er iets is. Zou er iets met m'n tante zijn de zuster van m'n moeder die ligt in t ziekenhuis vanwege een herseninfarct.

Ik reken snel af en loop naar een rustig plekje waar ik moeders kan terug bellen. Wat ik toen hoorde was zo onwerkelijk. "Papa is overleden" en ik hoor mezelf nog "nee dat kan niet" zeggen. Hij is net 7 weken geleden uit t ziekenhuis gekomen en daar waren veel momenten waarvan ik dacht nu gaat hij ons verlaten zo ontzettend slecht als het met hem ging. En nu is hij er "goed" bovenop gekomen en nu overlijdt hij....dat kan niet dat kan echt niet. Ik beloof moeders dat ik zo snel mogelijk naar haar toe kom in t verpleeghuis.

Even later ben ik op weg naar t verpleeghuis. Tranen staan hoog, probeer ze wat tegen te houden. Gaat moeilijk maar t lukt redelijk. Parkeer de auto en loop t verpleeghuis in. Bij de afdeling wordt ik opgevangen door iemand van t personeel. In de gang, op weg naar de kamer van m'n vader, kom ik de lieve buurman van m'n moeder tegen. Hij heeft haar gebracht omdat ze niet in staat was om te rijden.

Ik sta voor de deur van de kamer.........ik ga naar binnen, vlieg moeders om de nek, barst in tranen uit. Door m'n tranen heen zie ik m'n vader op bed liggen. Althans hij lijkt op m'n vader. Je ziet gelijk dat er geen leven meer in zit. Ik had ooit eens een glimp van m'n overleden oma opgevangen. Maar nooit eerder had ik een overleden persoon van zo dichtbij gezien. Probeer dat meestal zo te houden. Ik onthoud een dierbare wel zoals hij of zij levend was.

Ik kijk naar wat er van m'n vader is overgebleven. Een vreemd gezicht. Z'n huid heeft al een vreemde kleur, z'n wangen zijn in gevallen. Er ligt een opgerold doekje onder z'n kin zodat z'n mond niet openvalt. Ik raak z'n handen aan, die voelen ijzig koud aan.  Dit is m'n vader niet, dit is slechts een omhulsel. Er is echt niemand meer thuis......

Door de Alzheimer was ik m'n vader jaren geleden beetje voor beetje al kwijt geraakt. Desondanks dat had ik hem stiekem wat langer om mij heen gehad maar de verdere onvermijdelijke aftakeling was hem dan niet bespaard gebleven.

Inmiddels een jaar verder. Het verdriet zit nog hoog iets gesleten weliswaar maar t gemis niet minder.

Ik hou van je papa!

Lijflied

De afgelopen dagen denk ik extra veel aan mijn vader...
Deze week is zijn eerste sterfdag.....
Dat doet de gedachten  veelal afdwalen. Mooie herinneringen aan vroeger.
Mijn vader had een lijflied die na al die jaren nog veelvuldig door mij wordt gezongen.
Ik wil m graag delen ;)

Ter ere van de 80ste geboortedag van mijn vader

Mijn vader

m'n ouders

Afscheid op het water

Dikke donkere wolken pakken zich samen als ik samen met m'n moeder naar Loosdrecht rij. De eerste druppels vallen op de voorruit van de auto.

We rijden de jachthaven op die ooit van z'n beste vriend was en nu gerund wordt door zijn kinderen. De jachthaven waar hij heel wat voetstappen heeft staan. Het regent nog steeds een beetje. De rest van de familie staat ons al op te wachten.
Voor de gelegenheid liggen er 2 sloepen klaar. Als de familie verdeeld is over de sloepen vertrekken we richting de plassen. M'n broer neemt t roer van 1 van de sloepen tot zijn beschikking en ik t roer de andere sloep.

Er staat een stevige wind als we de 1e plas oversteken en regendruppels komen met grote getalen uit de lucht vallen. We varen een mooi stukje door de Drecht richting de Mijnden.

In mijn hoofd dwaal ik af naar vroeger.....Ik zie mezelf als jong meisje weer achter t stuur zitten met m'n vader aan mijn zijde om de boel in de gaten te houden. Zeilles van m'n vader iets wat niet vlekkeloos verliep. Hij vanaf de boot roepen wat ik moest doen. Ik te ver van de boot was om hem te verstaan, niet wist wat ik moest doen en omsloeg.
Daarna naar de zeilschool gegaan ;) Weekenden op de boot, overnachten ergens op de plas. In t aardedonker op t dek liggen starend naar de sterren. Met mooi weer 's ochtends vroeg al  t water in duiken om wakker te worden....

Heel voorzichtig komt t zonnetje door. We bereiken een plek waar wij vroeger veel voor anker lagen. Ik leg de sloep langszij de andere sloep. Zo dobberen we op t water.
M'n moeder maakt de verstrooibus open en strooit wat as uit over t water. Mijn broer strooit ook en  gooit een boeketje bloemen bij het as in het water. En dat terwijl t zonnetje nog verder doorbreekt, heel mooi om te zien allemaal.

Terwijl we zo dobberen op t water schenken m'n moeder en ik koffie en thee voor de inmiddels verkleumde familie in. In een heerlijk zonnetje zitten en praten over vroeger.

Als de koffie op is vervolgen wij onze vaartocht. We varen de plas over op weg naar een andere plek waar we het overgebleven as zullen uitstrooien. Die plek is vlakbij de wastobbe. Nu strooi ik ook wat as uit. Nadat alles is uit gestrooid varen we via een mooie route terug naar de jachthaven....


Loosdrecht was de plek van m'n vader. Een groot gedeelte van z'n leven heeft hij op Loosdrecht doorgebracht. M'n vader was een echte watersporter. Ooit met een simpele zeilboot begonnen en gestopt met een plezierjacht toen het niet meer ging vanwege de Alzheimer.
Afscheid nemen op de Loosdrechtse plassen was dan ook meer dan logisch.


Mijn vader is op de plek waar hij hoort te zijn........

#TravissHeroes

Kanker...ik denk dat iedereen wel iemand kent die de ziekte heeft gekregen, overwonnen of misschien helaas heeft verloren.
In mijn omgeving is dat zeker het geval.

Opa verloren aan kanker, ooms en tantes verloren aan kanker, een nicht die borstkanker heeft overwonnen, een tante met borstkanker, een vriendin met baarmoederhalskanker, de vader van een goede vriend met tong kanker, een moeder van school die borstkanker heeft overwonnen, een neef die op prostaatkanker wordt onderzocht. Ik heb tweeps in mn TL die de ziekte hebben overwonnen maar ik heb ook tweeps verloren aan de ziekte...

Omdat ik veel met Alzheimer bezig ben gaan de berichten over kanker mij nog weleens voorbij.
Maar een tijdje terug ben ik via Evert @kortekaleharen meer te weten gekomen over Travis'Heroes

Travis, de zoon van Evert, een jongen van bijna 14 neemt een mooi initiatief om het kankerfonds te steunen.
Ontzettend bewonderenswaardig als je op zo'n jonge leeftijd bezig met anderen te helpen en te steunen.
Respect!
En als ouder mag je waanzinnig trots zijn op je kind.

Lees het verhaal van Travis op www.travisheroes.nl

Vandaag is #TravissHeroes dag en door deze hastag te gebruiken met twitteren steun je al heel simpel de kankerbestrijding.

Precies 6 maanden

Het is vandaag precies 6 maanden geleden dat vaders overleed.
Ik zit samen met m'n moeder in de auto op weg naar het crematorium.Vandaag gaan we "m'n vader" ophalen plus de mini sier urn en het hangertje dat m'n moeder heeft uitgezocht.

We worden weer uitermate vriendelijk ontvangen vangen. Bij de koffie en thee wordt "mn vader" binnengebracht in een mooie verstrooi-bus met een prachtige foto print van een zon doorlatend bos. Bus ziet eruit als een koker waarin een goede fles whiskey behoort te zitten. Boven op de bus ligt een steen met een nummer erin. Dat nummer is hetzelfde nummer als wat op de bus staat. Gelukkig maar dat betekend dat m'n vaders as inderdaad in die bus zit.

Het is heel raar moment............een moment waarin emoties heel even de overhand nemen.

Uiteindelijk vond ik dit moment minder zwaar dan ik verwacht had.
Over ruim een week gaan we m'n vader verstrooien