Ter ere van de 80ste geboortedag van mijn vader

Mijn vader

m'n ouders

Afscheid op het water

Dikke donkere wolken pakken zich samen als ik samen met m'n moeder naar Loosdrecht rij. De eerste druppels vallen op de voorruit van de auto.

We rijden de jachthaven op die ooit van z'n beste vriend was en nu gerund wordt door zijn kinderen. De jachthaven waar hij heel wat voetstappen heeft staan. Het regent nog steeds een beetje. De rest van de familie staat ons al op te wachten.
Voor de gelegenheid liggen er 2 sloepen klaar. Als de familie verdeeld is over de sloepen vertrekken we richting de plassen. M'n broer neemt t roer van 1 van de sloepen tot zijn beschikking en ik t roer de andere sloep.

Er staat een stevige wind als we de 1e plas oversteken en regendruppels komen met grote getalen uit de lucht vallen. We varen een mooi stukje door de Drecht richting de Mijnden.

In mijn hoofd dwaal ik af naar vroeger.....Ik zie mezelf als jong meisje weer achter t stuur zitten met m'n vader aan mijn zijde om de boel in de gaten te houden. Zeilles van m'n vader iets wat niet vlekkeloos verliep. Hij vanaf de boot roepen wat ik moest doen. Ik te ver van de boot was om hem te verstaan, niet wist wat ik moest doen en omsloeg.
Daarna naar de zeilschool gegaan ;) Weekenden op de boot, overnachten ergens op de plas. In t aardedonker op t dek liggen starend naar de sterren. Met mooi weer 's ochtends vroeg al  t water in duiken om wakker te worden....

Heel voorzichtig komt t zonnetje door. We bereiken een plek waar wij vroeger veel voor anker lagen. Ik leg de sloep langszij de andere sloep. Zo dobberen we op t water.
M'n moeder maakt de verstrooibus open en strooit wat as uit over t water. Mijn broer strooit ook en  gooit een boeketje bloemen bij het as in het water. En dat terwijl t zonnetje nog verder doorbreekt, heel mooi om te zien allemaal.

Terwijl we zo dobberen op t water schenken m'n moeder en ik koffie en thee voor de inmiddels verkleumde familie in. In een heerlijk zonnetje zitten en praten over vroeger.

Als de koffie op is vervolgen wij onze vaartocht. We varen de plas over op weg naar een andere plek waar we het overgebleven as zullen uitstrooien. Die plek is vlakbij de wastobbe. Nu strooi ik ook wat as uit. Nadat alles is uit gestrooid varen we via een mooie route terug naar de jachthaven....


Loosdrecht was de plek van m'n vader. Een groot gedeelte van z'n leven heeft hij op Loosdrecht doorgebracht. M'n vader was een echte watersporter. Ooit met een simpele zeilboot begonnen en gestopt met een plezierjacht toen het niet meer ging vanwege de Alzheimer.
Afscheid nemen op de Loosdrechtse plassen was dan ook meer dan logisch.


Mijn vader is op de plek waar hij hoort te zijn........

#TravissHeroes

Kanker...ik denk dat iedereen wel iemand kent die de ziekte heeft gekregen, overwonnen of misschien helaas heeft verloren.
In mijn omgeving is dat zeker het geval.

Opa verloren aan kanker, ooms en tantes verloren aan kanker, een nicht die borstkanker heeft overwonnen, een tante met borstkanker, een vriendin met baarmoederhalskanker, de vader van een goede vriend met tong kanker, een moeder van school die borstkanker heeft overwonnen, een neef die op prostaatkanker wordt onderzocht. Ik heb tweeps in mn TL die de ziekte hebben overwonnen maar ik heb ook tweeps verloren aan de ziekte...

Omdat ik veel met Alzheimer bezig ben gaan de berichten over kanker mij nog weleens voorbij.
Maar een tijdje terug ben ik via Evert @kortekaleharen meer te weten gekomen over Travis'Heroes

Travis, de zoon van Evert, een jongen van bijna 14 neemt een mooi initiatief om het kankerfonds te steunen.
Ontzettend bewonderenswaardig als je op zo'n jonge leeftijd bezig met anderen te helpen en te steunen.
Respect!
En als ouder mag je waanzinnig trots zijn op je kind.

Lees het verhaal van Travis op www.travisheroes.nl

Vandaag is #TravissHeroes dag en door deze hastag te gebruiken met twitteren steun je al heel simpel de kankerbestrijding.

Precies 6 maanden

Het is vandaag precies 6 maanden geleden dat vaders overleed.
Ik zit samen met m'n moeder in de auto op weg naar het crematorium.Vandaag gaan we "m'n vader" ophalen plus de mini sier urn en het hangertje dat m'n moeder heeft uitgezocht.

We worden weer uitermate vriendelijk ontvangen vangen. Bij de koffie en thee wordt "mn vader" binnengebracht in een mooie verstrooi-bus met een prachtige foto print van een zon doorlatend bos. Bus ziet eruit als een koker waarin een goede fles whiskey behoort te zitten. Boven op de bus ligt een steen met een nummer erin. Dat nummer is hetzelfde nummer als wat op de bus staat. Gelukkig maar dat betekend dat m'n vaders as inderdaad in die bus zit.

Het is heel raar moment............een moment waarin emoties heel even de overhand nemen.

Uiteindelijk vond ik dit moment minder zwaar dan ik verwacht had.
Over ruim een week gaan we m'n vader verstrooien

Trots

13 is hij .....mijn oudste zoon.
Inmiddels een stuk groter dan ik ben en flink aan het puberen. Wat pukkeltjes in z'n gezicht, een zichtbaar snorretje en de baard in z'n keel.

Er zijn vaak best wel regelmatig momenten dat we met elkaar in clinch liggen. Overal over willen discussiëren.
Maaaar er zijn ook momenten waarop ik ontzettend trots op hem ben. Vanavond was zo'n moment.

We hebben gegeten en zijn aan t opruimen in de keuken. We praten over van alles en nog wat. Dan vertel ik dat ik morgen samen met oma "opa" gaan ophalen bij het crematorium. Vertel dat we het kettinkje voor oma, het hartvormige sierurntje en de verstrooibus met opa's as kunnen ophalen.
Terwijl ik dat aan t vertellen ben voel ik dat m'n emoties hoog zitten. Ik probeer t tegen te houden maar dat lukt niet echt. Dus ik wendt m'n gezicht af zodat m'n tranen niet zullen zichtbaar zijn.

Dan voel ik een paar armen om mij heen die mij om draaien. Mijn kleine grote jongen bied mij zijn schouder aan. Hij pakt mij heel stevig beet, dat maakt nog meer emoties bij mij los.
Mijn dochter van 10 komt erbij staan. Zo staan we met zn drieën te knuffelen. Mijn oudste haalt ook nog z'n kleine broertje erbij voor de gezamenlijke knuffel."Geef mama maar een dikke knuffel" zegt hij tegen de kleine man.

Na even zo gestaan te hebben gaat ieder z'n eigen gang weer. Ik ga verder met het inruimen van de vaatwasser.
Dan komt m'n oudste weer naar mij toe. Hij pakt mij weer beet, kijkt mij aan en zegt " kop op hè " en geeft mij nog een stevige knuffel.

Op dat moment voelde ik zoveel liefde....en voelde ik mij ongelooflijk trots op mijn lieve kleine grote jongen!