De eerste weken

Het is wel weer even wennen om een kleintje in huis te hebben. We hebben een schat van een kraamhulp, niet zo eentje die alles beter denk t te weten maar eentje die met je overlegt en vragen stelt.
De oudste twee zijn helemaal verliefd op de kleine man. Ze kunnen niet van hem afblijven.

Alles lijkt vanzelf te gaan... luiers verschonen,  aankleden, voeden...De kleine man doet het fantastisch.

Na een paar dagen komt daar verandering in. Overdag als Nick beneden in de drukte ligt gaat het goed. Maar 's avonds huilt hij veel en wil heel veel gevoed worden. Ik slaap weinig en voel me net een melkkoe.
Het is gissen naar wat er is...misschien krampjes of krijgt hij idd te weinig voeding...we weten het niet en modderen zo door.

Ondertussen zit ik met gekromden tenen en tranen in mijn ogen te voeden (tepelkloven). Ik schakel de hulp van een lactatie-kundige in en die stelt voor om hem ander anders aan te leggen met voeden.Dat helpt niet echt veel.Ik denk erover om te stoppen met borstvoeding.

Nick heeft vrij lange nageltjes en zijn gezicht zit onder de krassen en op zijn vingertje zit ook een wondje waar gelige vocht uit blijft komen. We verbinden het netjes zodat Nick het niet weer kan open krabben maar het wondje word alsmaar groter en zijn velletje lijkt los te gaan.
Dan ontdek ik een grote blaas, gevuld is met geel vocht, op zijn ruggetje.We mogen meteen bij de huisarts langskomen.

De huisarts onderzoek hem...het is misschien een kokken-bacterie is.De kans is aanwezig dat Nick in no time onder de blaasjes zit en vervolgens ontveld net als er wat op zijn vingertje is gebeurd. Hij besluit de kinderarts te bellen.
Een half uur later zitten we op de spoed eisende hulp.

Onze kleine man, net anderhalve week oud, ligt in een onderzoekskamertje...Zijn vinger word onderzoek door verschillende artsen waar onder een dermatoloog en een kinderarts. De kleine man ligt te gillen van de pijn. Ze nemen een kweek van zijn vinger en er word bloed afgenomen.
De artsen denken dat het het stafylokokken bacterie is maar dat moet onderzoek worden. In ieder geval krijg Nick een infuus aangebracht om penicilline toe te dienen. Zijn vinger word in gesmeerd met antibiotica zalf en goed verbonden. De kleine man komt daarna wat tot bedaren.
We moeten in het ziekenhuis blijven.

Een op de drie mensen draagt zo'n stafylokokken bacterie bij zich zonder daar zelf ziek van te worden. Maar als de bacterie bij een baby in het bloed komt dan kan dat verstrekkende, zelfs fatale gevolgen hebben.

Nick krijgt zijn eigen kamertje. Daar ligt ons kleine ventje dan in een bedje met aan zijn ene armpje een enorme spalk waar het infuus zit en zijn andere armpje een in gedeeltelijk in gepakt handje.
Het probleem met de borstvoeding word op gelost daar moet ik per direct mee stoppen. Hij krijgt flesvoeding. Ze moeten weten hoeveel vocht Nick binnen krijgt en hoeveel vocht eruit komt. zijn luiertjes worden gewogen.
Ik blijf bij hem slapen op zijn kamertje.

Nick slaapt en hij drinkt goed van de fles.Als zijn vingertje word gecontroleerd en dan begint hij vreselijk te huilen van de pijn. Het moet erg zeer doen want het huilen gaat door merg en been.

's Middags vertelt de arts ons als we het aan durven om Nick zelf oraal penicilline te geven, zijn vinger te verschonen en verbinden dat we naar dan huis mogen. Dat is geen probleem. Het infuus kan er vanaf... we gaan naar huis !!!!

Eenmaal thuis aangekomen laat ik mijn emoties de vrije loop want al die tijd in het ziekenhuis heb ik me groot gehouden. Nu kan ik me laten gaan....

Je ziet Nick gewoon veranderen van een pijn leidende baby naar een tevreden baby. :)
Een aantal dagen moeten we terug naar het ziekenhuis voor controle.
Het blijkt inderdaad de stafylokokken bacterie te zijn maar gelukkig zit het niet in zijn bloed want dan waren we verder van huis geweest. Een last valt mijn schouders.
Zijn vingertje geneest mooi en komt alweer een velletje op.

Nick heeft een moeizame start gehad maar is er goed doorheen gekomen.

Onverwachts Zwanger deel 2

Het spugen houd flink aan en als het eenmaal begonnen is er geen stoppen aan. Omdat ik veel "ziek" ben vertellen we de kinderen dat ze er een broertje of zusje erbij krijgen. Beide zijn uitzinnig blij! Ze riepen al heel lang dat ze wel een broertje of zusje wilden en ik zei dan altijd dat niet ging gebeuren.LOL
Ik kan merken dat ik toch een stuk ouder ben dan de vorige keren. Rond 13 weken krijg ik last van mijn heupen.De verloskundige stuurt me door aan een manueel therapeut die gespecialiseerd is in dit soort klachten bij zwangeren.
Na een paar weken therapie zijn de klachten over :)

Ik krijg ook vrij vlot last van "banden-pijn" althans dat denk ik... maar wat blijkt ik heb een blaasontsteking.Als je zwanger bent krijg dus geen pijn tijdens het plassen maar meer een beetje pijn onderin de buik. Nooit geweten!

Het mooie van nu zwanger zijn is dat er een 20weken echo word gemaakt, daarmee kunnen ze eerder zien of er iets mis is. Jaren geleden was dat er nog niet, lang leve de vooruitgang!
Het is zo fantastisch om je kindje te zien op de echo.Alles zit erop en eraan. Er zijn geen onaangename verrassingen te zien.
Als we willen kunnen we zien of het een jongen of een meisje is maar dat wil ik niet. Dat moet een verrassing blijven. Mijn gevoel zegt dat er een  jongetje in mijn buik zit en mijn gevoel heeft me bij de andere zwangerschappen ook niet in de steek gelaten dus daar vertrouw ik op. Menno wil het deze keer wel graag weten en dat vertellen we aan niemand.

Mijn lichaam past zich deze keer veel sneller aan het zwanger zijn aan, ik heb al vroeg een flinke buik en iedereen vraagt of ik wel zeker weet of het er wel eentje is.

Door die flinke buik moet ik algauw een aantal dingen laten (fietsen, wandelen enz.) Ik slaap veel en heb nergens zin in...Mijn smaak is ook sterk veranderd.. Ik drink liters melk en sinas maar gekookte aardappelen kan ik niet door mijn keel krijgen en daarom eten we veel gebakken aardappelen :)Dat word door de rest van het gezin enthousiast toe gejuicht. 

Ondertussen is het in mijn buik een drukte vanjewelste...De baby gaat enorm te keer en dat is goed te zien, alsof er een alien in zit :P Ongelooflijk mooi om te zien en te voelen. Echt een wonder.                              

De laatste weken worden echt zwaar, ik hou mega veel vocht vast. Ik zwel helemaal op en daar is niets tegen te doen, ja, alleen brandnetel-thee drinken #ajasses.Ik zit veelal met de pootjes omhoog.

Hopelijk lukt het me om deze keer wel thuis te bevallen.Ik ben er in ieder geval klaar voor.

Begin juni, 2 dagen nadat ik uitgerekend ben, kondigen de eerste tekenen zich aan. Ik verlies vruchtwater ....best spannend allemaal weer! Als ik thuis wil bevallen moet dat binnen 24 uur gebeuren vanwege infectiegevaar, anders moet ik naar het ziekenhuis.
Na 24 uur heb ik pas 4cm ontsluiting dus besluit de verloskundige dat we naar het ziekenhuis gaan.
Eenmaal in het ziekenhuis worden de weeën heftiger en zit gauw op 7cm ontsluiting.
Wee na wee dient zich aan met weinig tijd om bij te komen.Na een lange tijd blijkt dat de ontsluiting uitblijft, ik blijf  hang op die 7cm..De weeën gaan ondertussen onafgebroken door en ik raak redelijk uitgeput.

Na overleg krijg ik een infuus met wee-versterkers en pijnstillers. Die pijnstillers kan ik zelf toedienen tot zekere hoogte natuurlijk. De versterkers doen goed werk en de weeën worden nog heftiger dan ze al waren.

Als ik dan eindelijk mag gaan persen dan ga ik er helemaal voor... het einde is inzicht en kan niet wachten om de kleine wurm te verwelkomen. Maar ook dit gaat met moeite, de kraamverpleegkundige moet tot 2 keer toe met haar volle gewicht op mijn buik drukken. Na 9 minuutjes persen word er een klein mannetje die behoorlijk blauw ziet op mijn buik gelegd en de verloskundige wrijf ruw met een doek over hem heen. Na enkele seconden word het kleine mannetje bij me weggehaald, hij hangt slap in de handen van de verloskundige en ziet eng blauw, een kleur die ik nooit meer wil zien. De verloskundige verdwijnt met mijn mannetje in kamertje vlakbij....

Er word geroepen dat de kinderarts moet komen met spoed! Ik heb geen idee wat er allemaal gebeurd en er rennen mensen in en uit de verloskamer.Er word niet vertelt hoe en wat. Menno staat halverwege mij en het kamertje waar de baby is...Hij weet ook niet zo goed wat hij moet doen. Menno zegt dat het goed komt..Na een aantal minuten maar voor mijn gevoel veel langer word Nick weer bij mij gelegd. Hij had tijdens het persen klem gezeten en daardoor zuurstof tekort gehad. De verloskundige moest hem dus zuurstof geven.
Ik barst in tranen uit........
Het ziekenhuispersoneel laat ons even alleen.

Dan besef ik pas dat het ook anders had kunnen zijn.
Kleine Nick ziet nog steeds een beetje blauw maar al stukken beter dan daarvoor. Langzaam krijg hij een roze kleurtje.Als we een beetje zijn bijgekomen word Nick gewassen en aangekleed. We moeten voorlopig nog in het ziekenhuis blijven, waarschijnlijk 48u om Nick in de gaten te houden.

Omdat ik borstvoeding wil geven, word hij aangelegd. Hij doet 't goed!
Aan het einde van de dag liggen we in een kamer op de kraamafdeling.De nacht komen we goed door, we slapen beiden redelijk goed.
De volgende morgen mogen we naar huis omdat het met Nick heel goed gaat!

Na al 2 kinderen te hebben gebaart dacht ik zo'n 3de doe ik wel even. Nooit verwacht dat deze bevalling zo zwaar zou zijn.
Zo zie je maar dat niet alles vanzelf sprekend is!

                                                                                                                                                                                       

Onverwachts Zwanger

Oktober 2008. Ik heb 't vage vermoeden dat ik zwanger ben, wat op zich niet moet kunnen... Ik heb een (on)regelmatige cyclus van ongeveer 5 weken. De menstruatie laat deze keer wat langer op zich wachten, dus ben ik in principe 2 weken over tijd.  Mijn oudste is op dat moment ziek en geeft vaak over. Dat ik ook overgeef is dan te verklaren maar ik voel me absoluut niet ziek.

Mijn lichaam geeft signalen af die lijken te zeggen...zwanger, zwanger... Na 2 kinderen weet ik de signalen te herkennen, maar dat kan toch niet...dat kan toch niet...Nee, dat kan toch niet....
Als ik Menno vertel van mijn vermoeden, barst ik spontaan in tranen uit... Al Huilend lachende beseffen we dat het bijna niet anders kan.

We hadden er al eens over gesproken, stel je voor dat ik onverwachts zwanger zou raken, kan gebeuren toch?! Ja maar dat is een "ver van mijn bed show" maar goed stel dat ik zwanger raak, wat doe je dan? We zijn het er over eens dat een onverwachte zwangerschap dan wel niet gepland is maar wel gewenst is.
Ik bedoel maar.. hoeveel vrouwen kunnen er niet zwanger worden of moeten er heel veel moeite voor doen om überhaupt zwanger te raken. Wie ben ik om dan te zeggen "laat maar weghalen" Nee, dat zou ik niet kunnen.

Ik maak een afspraak met de huisarts. Ik vertel mijn vermoedens en die worden al snel bevestigd met een test.
Daar zit je dan... 34 jaar, al moeder van een 9 en 6 jarige.....totaal verbijsterd!
Ik moet zo snel mogelijk bij een gynaecoloog langs om een echo te maken. Ik kan diezelfde dag nog langs komen.
Tijdens de echo blijkt dat mijn spiraaltje (die heb ik dan al 4 jaar) scheef zit, de gynaecoloog zegt nog verbaasd "dat je niet eerder zwanger bent geworden"
Op de echo is een heel klein boontje met een kloppend hartje te zien. Wat mij onmiddellijk een brok in de keel bezorgd. Ik ben waarschijnlijk al zo'n 7 weken.
Het spiraaltje moet verwijderd worden en gelukkig zit het embryo niet in de buurt. Nu is het heel spannend, het embryo kan losraken of in de dagen daarna.
Na 3 weken moet ik terug komen om te opnieuw een echo te maken zodat we kunnen zien of alles goed is. Ook dan kunnen pas goed zien hoever ik werkelijk ben.

Vanaf die dag hang ik elke dag boven de bak of het nu 's morgens 's middags 's avonds is.... het maakt niet uit. Bij de vorige zwangerschappen heb ik daar geen last van gehad. Ik ben zo beroerd als een hond..ik leef op ers

Na 3 weken ben ik wederom bij de gynaecoloog. Het embryo zit goed, ik ben 10 weken zwanger en ik voel me bijzonder blij, ook al ben kotsmisselijk ;)

Word vervolgd...